6 lipca – XIV NIEDZIELA ZWYKŁA
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – LIPIEC
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Łk 10, 1-12. 17-20)
Pokój królestwa Bożego
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich:
«Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.
Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».
«Lecz jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu».
Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają».
Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 6 lipca – CZTERNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA, wspomnienie bł. Marii Teresa Ledóchowskiej, dziewicy i zakonnicy, Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30. Po obu Mszach Świętych zmiana tajemnic różańcowych.
W LIPCU PAMIĘTAJMY O UCZCZENIU PRZENAJDROŻSZEJ KRWI PANA JEZUSA odmawiając LITANIĘ.
2. W poniedziałek 7 lipca – Święto bł. Rodziny Ulmów, męczenników – Msza Święta o godz. 19:00.
3. We wtorek 8 lipca – wspomnienie św. Jana z Dukli, prezbitera – Msza Święta o godz. 19:00.
4. W środę 9 lipca – wspomnienie bł. Fidelisa Chojnackiego, zakonnika i męczennika – Msza Święta o godz. 19:00.
5. W czwartek 10 lipca – wspomnienie św. Antoniego Peczerskiego, opata oraz św. Jana Gwalberta, opata – Msza Święta o godz. 19:00.
6. W piątek 11 lipca – wspomnienie św. Benedykta z Nursji, opat, patrona Europy oraz św. Olgi Mądrej, księżnej – Msza Święta o godz. 19:00.
7. W sobotę 12 lipca – wspomnienie św. Brunona Bonifacego z Kwerfurtu, biskupa i męczennika – Msza Święta o godz. 19:00.
8. W niedzielę 13 lipca – PIĘTNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA, wspomnienie świętych Andrzeja Świerad i Benedykta, pustelników oraz św. Ewagriusza z Pontu, Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
MODLITWY DO MATKI BOŻEJ – KRÓLOWEJ POLSKI
Dwa tygodnie po Uroczystości Zmartwychwstania Pana Jezusa – IX Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego rozpoczyna XVII Tydzień Biblijny. Inicjatywa została zapoczątkowana w 2009 roku przez Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II. Jest to czas głębszej refleksji nad Słowem Bożym. W Tygodniu Biblijnym pod hasłem: „Zmartwychwstały Chrystus – nasza Nadzieja chwały” jest zachęta do czytania i rozważania Pierwszego i Drugiego Listu do Koryntian oraz Pierwszego Listu św. Piotra.
DUCHOWĄ ADOPCJĘ DZIECKA POCZĘTEGO MOŻNA ROZPOCZĄĆ W KAŻDYM MOMENCIE W CIĄGU ROKU i ZAKOŃCZYĆ PO 9 MIESIĄCACH.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
58. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu pod hasłem „Odpowiedzialni za trzeźwość”.
6 lipca – wspomnienie bł. Marii Teresy Ledóchowskiej, dziewicy
Maria Teresa urodziła się 29 kwietnia 1863 roku w Loosdorf w Austrii. Otrzymała głęboko religijne wychowanie. Mając lat 27 zrezygnowała ze stanowiska damy dworu i wszystkie swoje talenty literackie i organizacyjne poświęciła dziełu misji afrykańskich. Dnia 9 września 1895 złożyła śluby zakonne jako pierwsza sodaliska założonego przez siebie stowarzyszenia misyjnego, zwanego Sodalicją świętego Piotra Klawera. Zmarła 6 lipca 1922 roku w Rzymie i tam spoczywa. Jest patronką dzieł misyjnych w Polsce.
Modlitwa: Boże, dzięki Twojej łasce błogosławiona Maria Teresa niestrudzenie niosła pomoc głosicielom Ewangelii, spraw, za jej wstawiennictwem, aby wszystkie ludy poznały Ciebie, prawdziwego Boga, Twojego Syna, Jezusa Chrystusa. Amen.
7 lipca – wspomnienie bł. Ralfa Milnera i Rogera Dickensona, męczenników
Bł. Ralf Milner i Roger Dickenson żyli w Anglii w czasach, kiedy katolicy w tym kraju ryzykowali uwięzieniem i śmiercią za praktykowanie i szerzenie swojej wiary. Milner, starszy, niewykształcony farmer z okręgu Flacsted w Hampshire, był protestantem. Obserwował jednakże postępowanie swoich katolickich sąsiadów, które trafiło mu do przekonania. Pod ich wpływem przyjął wiarę katolicką.
W dzień swojej pierwszej komunii św. został pochwycony i uwięziony. Spędził w więzieniu wiele lat, ale często wypuszczano go stamtąd na słowo honoru; zbierał wówczas jałmużnę dla swoich współwięźniów, których wspierał również duchowo. Kiedy był na wolności, pomagał także w pracy księżom misjonarzom, będąc, dzięki znajomości swego kraju – znakomitym ich przewodnikiem. Właśnie w ten sposób spotkał i wspomógł księdza Rogera Dickensona.
Roger Dickenson pochodził z Lincoln. Był księdzem w kolegium w Reims i stamtąd w roku 1583 został wysłany na misje. Schwytano go razem z Ralfem Milnerem. Obydwaj odpowiadali przed sądem. Sędzia poczuł jednak szczególną litość dla Milnera ze względu na jego podeszły wiek oraz to, że miał ośmioro dzieci. Pod pretekstem więc, że farmer przypadkowo odwiedzał pobliski kościół parafialny, sędzia chciał go uwolnić, ale jednocześnie zażądał, by powrócił na łono Kościoła anglikańskiego.
Święty męczennik jednakże, wspomożony łaską Bożą stanowczo odmówił uczynienia najmniejszego kłamliwego gestu. Wolał dzielić los swojego przyjaciela, ojca Dickensona. Wobec tego skazano obydwu na śmierć. Wyrok wykonano w Winchesterze 7 lipca 1591 roku.
Modlitwa: Boże, który chronisz nas chwalebnym męstwem Twych świętych męczenników bł. Ralfa i Rogera, pozwól nam skorzystać z ich przykładu i spraw, by wspomagały nas ich modlitwy. Amen.
8 lipca – wspomnienie św. Jana z Dukli, kapłana, patrona archidiecezji przemyskiej
Jan urodził się w 1414 r. w Dukli (diecezja przemyska) w rodzinie mieszczańskiej. Legenda głosi, że studiował w Krakowie, jednak brak źródeł historycznych, które potwierdzałyby ten fakt. Po studiach wrócił do Dukli, gdzie żył jako pustelnik w lasach. Do franciszkanów konwentualnych wstąpił prawdopodobnie w Krośnie między 1434 a 1440 r. Miał wtedy ok. 20-25 lat. Przed przyjęciem święceń kapłańskich odbył studia u franciszkanów.
W zakonie piastował różne stanowiska, m.in. kaznodziei. Był światłym kapłanem i teologiem. Kilkakrotnie obierano go na przełożonego klasztoru w Krośnie i Lwowie, był też kustoszem między 1443 a 1461 r. Po złożeniu tej funkcji powierzono mu urząd kaznodziei we Lwowie.
W 1463 r., pod wpływem św. Jana Kapistrana, reformatora franciszkańskiego życia zakonnego, Jan wstąpił do bernardynów. Ci wysłali go najpierw na krótki czas do Poznania. Resztę życia spędził w klasztorze, gdzie piastował różne urzędy. Zarówno jako kaznodzieja, jak i spowiednik odznaczał się niezwykła gorliwością. Miał dar proroctwa. W pełnieniu obowiązków nie przeszkodziła mu nawet utrata wzroku pod koniec życia. Nie stronił też od pracy fizycznej w ogrodzie i kuchni.
Zmarł we Lwowie 29 września 1484 r.
Jan z Dukli od najmłodszych lat zdradzał predyspozycje do głębszego życia duchowego. W zakonie brał udział we wszystkich nabożeństwach, wyróżniał się kultem do Matki Bożej. Często na modlitwie spędzał całe noce.
Zaraz po jego śmierci rozwinął się jego kult. Rosła ilość spisywanych cudów i łask, otrzymanych od Boga za jego pośrednictwem. 2 stycznia 1733 Klemens XII ogłosił go błogosławionym. Jego kanonizacji dokonał natomiast Jan Paweł II w czerwcu 1997 roku. Jan to patron Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, archidiecezji przemyskiej, Lwowa oraz rycerstwa polskiego.
Modlitwa: Boże, Ty obdarzyłeś świętego Jana z Dukli, kapłana, cnotami wielkiej pokory i cierpliwości, spraw, abyśmy naśladując jego przykład, otrzymali podobną nagrodę. Amen.
9 lipca – wspomnienie św. Weroniki Giuliani, dziewicy
Św. Weronika urodziła się we Włoszech w roku 1660 w zamożnej rodzinie. Była z natury bardzo religijna. Gdy osiągnęła odpowiedni wiek, ojciec nalegał, aby wyszła za mąż. To tak bardzo zmartwiło dziewczynę, że zachorowała; dopiero wtedy ojciec zdał sobie sprawę ze szczerości jej powołania. Ukończyła wówczas siedemnaście lat, pozwolił jej więc wstąpić do zakonu kapucynek w Citta di Castello. Pozostała tam przez resztę swego życia.
Po wstąpieniu do klasztoru miała wizję Jezusa niosącego krzyż. Odczuła w tym momencie ostry ból w okolicy serca. W roku 1693 miała kolejną wizję: ukazał się jej kielich cierpień Chrystusowych; przyjęcie go łączyło się z ogromnym wysiłkiem. Odtąd jej ciało nosiło oznaki cierpień Naszego Pana, które pozostawiły także ślad w jej duszy. W następnym roku na jej głowie pojawił się odcisk korony cierniowej, a w Wielki Piątek 1697 roku piętno pięciu świętych ran.
To wszystko zwróciło na nią uwagę przełożonej i kompetentnych władz kościelnych. Chociaż doznała wielu zgryzot i cierpień, jej doświadczenia mistyczne zostały potwierdzone. Jej pokorne posłuszeństwo przekonało wszystkich o ich prawdziwości.
Św. Weronika odznaczała się dużą dozą zdrowego rozsądku, miała w sobie wiele energii. Przez trzydzieści cztery lata była mistrzynią nowicjatu w swoim klasztorze i bardzo troszczyła się o to, by powierzone jej opiece siostry czyniły postępy w cnotach pokory, posłuszeństwa i miłosierdzia. Na jedenaście lat przed śmiercią została ksienią klasztoru. Jej dziełem był duchowy i materialny rozwój wspólnoty zakonnej. Umarła 9 lipca 1727 roku, zostawiając opis swoich doświadczeń religijnych, zatytułowany “Pamiętnik męki”, który opracowała na życzenie swego spowiednika.
Modlitwa: Panie Jezu, cudownie odcisnąłeś oznaki Twojej Męki na ciele świętej Weroniki, dziewicy. Spraw, byśmy umartwiając nasze ciała dostąpili wiecznej radości nieba. Amen.
10 lipca – wspomnienie św. Ulryka, biskupa Augsburga
Św. Ulryk był synem hrabiego Hucbalda ze Szwabii. Urodził się w Augsburgu w roku 890. Od siódmego roku życia wychowywał się w opactwie św. Galla. Kiedy ukończył lat szesnaście, oddano go pod opiekę biskupa Augsburga, który uczynił go swoim pokojowcem, a później wyświęcił na księdza. Młody człowiek mądry i bogobojny – swoje obowiązki wykonywał roztropnie i wielkim poświęceniem. Był gorliwy w modlitwie, pilny w nauce i wielkoduszny w stosunku do biednych. Świadomie unikał każdej grzesznej pokusy, mówiąc: “Zabierz opał, a nie będzie ognia”.
W roku 923 król Henryk Ptasznik mianował św. Ulryka biskupem Augsburga. W tym czasie Madziarzy splądrowali miasto, niszcząc m. in. jego katedrę. Św. Ulryk starał się podnieść ducha znękanej barbarzyńskim najazdem ludności. Zbudował kościół, głosił naukę Chrystusową, niósł pomoc i pociechę swemu ludowi. Pracował bez przerwy, modląc się żarliwie. Co roku odbywał wizytację całej diecezji, a co pół roku organizował synody kleru.
W roku 955 Węgrzy ponownie zaatakowali Augsburg. Tym razem jednakże musieli się wycofać. Ludność miejscowa przypisywała to modlitwom świętego biskupa, który jak Mojżesz na górze prosił Boga o dobro dla swojego ludu. W ostatnich latach życia św. Ulryk przeniósł się do St. Gall, i tam umarł w roku 973. Cuda dziejące się przy jego grobie sprawiły, że papież Jan XV kanonizował go w roku 993. Była to pierwsza uroczysta kanonizacja w Kościele katolickim.
Modlitwa: Boże, który chciałeś, aby święty Ulryk, Twój biskup, niósł ludziom pociechę pasterską i okazywał współczucie dla biednych, pomóż nam, którzy czcimy jego zasługi, naśladować jego miłosierdzie. Amen.
11 lipca – wspomnienie św. Benedykta, opata, patrona otrutych
Patriarcha zachodniego monastycyzmu urodził się w Nursji, w środkowych Włoszech, około roku 480. W młodym wieku, zrażony rozpustnym życiem w stolicy, uszedł z Rzymu, gdzie był na studiach, i żył w samotnej pustelni pod Subiaco. Osiadły niedaleko stamtąd pustelnik, św. Roman, pouczył go o ascezie chrześcijańskiej.
Wieść o świętości Benedykta skupiła wokół niego dużą liczbę uczniów. Dla nich wzniósł klasztory, w których żyli we wspólnocie według przepisanej przez niego reguły. W roku 529 wyjechał z Subiaco do Monte Cassino i założył tam wielkie opactwo, które stało się ośrodkiem życia religijnego w Europie.
Reguła św. Benedykta stała się od tego czasu podstawą życia klasztornego dla wszystkich zakonów i kongregacji Europy Zachodniej. Ukazuje ona drogę do doskonałości religijnej poprzez praktykę panowania nad sobą, umartwienia, pokory, posłuszeństwa, modlitwy, ciszy, odosobnienia i odłączenia się od świata i jego trosk.
Św. Scholastyka, siostra św. Benedykta, była pierwszą zakonnicą benedyktyńską. Kierowała klasztorem żeńskim w pobliżu Monte Cassino. Św. Benedykt zmarł 21 marca 543 roku po przyjęciu komunii św., gdy stał przed ołtarzem na Monte Cassino.
Modlitwa: Boże, który ustanowiłeś świętego Benedykta, opata, znakomitym mistrzem dla tych, którzy poświęcają życie Twojej służbie, spraw, abyśmy ponad wszystko stawiali miłość ku Tobie i z radosnym sercem biegli drogą Twoich przykazań. Amen.
12 lipca – wspomnienie św. Brunona Bonifacego z Kwerfurtu, biskupa i męczennika
Bruno, urodzony w możnej rodzinie niemieckiej w roku 974, był w młodości kapelanem cesarza Ottona III. W roku 998 wstąpił do benedyktynów w Rzymie i przyjął imię Bonifacy. Następnie żył w pustelni św. Romualda w Pereum pod Rawenną. Wysłany przez papieża Sylwestra II na czele misji do Prus, otrzymał święcenia biskupie w Magdeburgu. W roku 1008 dotarł do Prus, ale w następnym roku poniósł śmierć męczeńską wraz z 18 towarzyszami z ziemi Jadźwingów. Jest autorem “Żywota świętego Wojciecha”, “Żywota pięciu braci męczenników” i “Listu do cesarza Henryka II”, w którym energicznie występował w obronie Polski.
Modlitwa: Wszechmogący i miłosierny Boże, święty Bruno, biskup i męczennik, przelał krew na naszych ziemiach, głosząc Ewangelię poganom, spraw, za jego wstawiennictwem, abyśmy wytrwali w wierze i stosowali do niej swe życie. Amen.
13 lipca – wspomnienie świętych pustelników Andrzeja Świerada i Benedykta
Andrzej Świerad żył w początkach XI wieku. Według tradycji pochodził z południowej Polski. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru świętego Hipolita na górze Zabor koło Nitry. Po jakimś czasie przeniósł się na pustelnię w pobliżu klasztoru, gdzie zasłynął z surowej pokuty. Zmarł około roku 1030-1034.
Benedykt, towarzysz i uczeń św. Andrzeja, mnich z tego samego klasztoru świętego Hipolita, pozostał nadal w pustelni po śmierci mistrza i prowadził również surowe życie. Trzy lata później został zamordowany przez zbójców. Relikwie obydwu świętych spoczywają w katedrze w Nitrze.
Modlitwa: Najłaskawszy Boże, Ty sprawiłeś, że święci Andrzej i Benedykt oddali się Tobie samemu przez podziwu godną wstrzemięźliwość i wytrwałą surowość życia, spraw za ich wstawiennictwem, abyśmy przez nieustanną pokutę usunęli grzech z naszych serc i oczyszczoną duszą służyli Tobie. Amen.