1 lutego – wspomnienie Św. Brygidy z Kildare, dziewicy, patronki Irlandii
Św. Brygida jest znana jako patronka Irlandii. Urodzona w Fanghart w Irlandii, około roku 450, z rodziców ochrzczonych przez św. Patryka, już od dzieciństwa okazywała oznaki świętości. Legenda głosi, że prosiła Boga, aby zabrał jej urodę, by mogła uniknąć małżeństwa i podążać za swym powołaniem religijnym. Ale kiedy otrzymała welon dziewictwa od św. Mela, wróciła jej uroda.
Założyła pierwszy w Irlandii klasztor w Kildare („Cil Dara – Dębowy kościół”), którym kierowała przez wiele lat. Zorganizowała również wspólnoty w innych częściach Irlandii; jej modlitwy i cuda wywarły olbrzymi wpływ na ówczesną epokę rozwoju Kościoła w Irlandii.
Św. Brygida była hojna i pogodna, gwałtowna i energiczna. Jej jedynym pragnieniem było pomagać biednym i potrzebującym i nieść im ulgę w cierpieniach. Pewnego razu jeden z przyjaciół przyniósł jej koszyk dorodnych jabłek. Święta od razu rozdała je tłumowi chorych, którzy tłoczyli się wokół niej. Przyjaciel wykrzyknął: „One były dla ciebie, nie dla nich”. Św. Brygida powiedziała po prostu: „Co jest moje, należy do nich”. Umarła w roku 525 i została pochowana w Downpatrick, w tym samym grobie co św. Patryk i Kolumban.
Modlitwa: Panie Boże nasz spraw, aby Twoja wierna oblubienica św. Brygida zapaliła w nas płomień miłości na wieczną chwałę Twojego Kościoła. Amen.
2 lutego – Święto Ofiarowania Pańskiego
Drugi dzień lutego, który jest świętem Ofiarowania Dzieciątka Jezus w świątyni, jest także świętem Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Inną nazwą tego popularnego święta jest Matki Boskiej Gromnicznej.
Czterdzieści dni po narodzinach Dzieciątka, Maryja i Józef zanieśli Je do świątyni w Jerozolimie, aby ofiarować Je Panu, jak nakazywało Prawo Mojżeszowe. Przynieśli ze sobą parę gołębi, dar składany zazwyczaj przez biednych. Prawo Mojżeszowe nakazywało, aby pierworodnego ofiarowywać Bogu w podzięce za zachowanie przy życiu Izraelitów w Egipcie przez Anioła Zniszczenia. Prawo nakazywało również, aby czterdziestego dnia po urodzinach dziecka matka złożyła ofiarę oczyszczenia z niewinnej krwi: owieczki i młodego gołębia lub, jeśli jest biedna, pary młodych gołębi albo turkawek.
W czasie ofiarowania i oczyszczenia był w świątyni sprawiedliwy i bogobojny mąż zwany Symeonem. Rozpoznał on w dziecku Mesjasza i biorąc je w ramiona, oświadczył, że jest On Zbawcą, Światłem Narodów i Chwałą Izraela.
Tego dnia święci się świece, które następnie niesie się w procesji, z odpowiednimi Modlitwami i ceremoniałem. Poświęcone świece woskowe symbolizują człowieczeństwo, które Syn Boży przyjął i oznaczają, że Jezus Chrystus jest prawdziwym światłem świata przez Swoją naukę, łaskę i przykład. Są one również symbolem gorącej wiary, nadziei i miłości, z jakimi chrześcijanin powinien podążać za Chrystusem w pokornym posłuszeństwie wobec Jego Ewangelii i naśladowaniu Jego cnót.
Poświęcone świece są zapalane podczas Mszy św. i innych nabożeństw kościelnych; przy udzielaniu wszystkich sakramentów, z wyjątkiem sakramentu pokuty; przy udzielaniu błogosławieństw, na procesjach i w czasie innych ceremonii liturgicznych. W każdym domu katolickim powinny być przynajmniej dwie poświęcone świece, aby można było zapalić je podczas udzielania choremu sakramentów, w chwilach szczególnie niebezpiecznych, w czasie udzielania błogosławieństwa lub rodzinnych nabożeństw.
Modlitwa: Wszechmocny i wieczny Boże, Twój Jednorodzony Syn, który przyjął nasze ludzkie ciało, został w dniu dzisiejszym przedstawiony w świątyni, pokornie Cię błagamy, spraw, abyśmy mogli stanąć przed Tobą z czystymi sercami. Amen.
3 lutego – wspomnienie Św. Błażeja, biskupa i męczennika, patrona chorych na gardło
Błogosławienie gardła, które przypomina wstawiennictwo św. Błażeja, stało się bardzo popularnym nabożeństwem. Św. Błażej, biskup i męczennik, poświęcił młodość studiom filozoficznym, potem został lekarzem. Po wyświęceniu na księdza został mianowany biskupem Sebasty w Armenii, tam wpadł w ręce władcy Agrykola i został wtrącony do więzienia. Kiedy prowadzono go do więzienia, pewna stroskana matka, której dziecko cierpiało na chorobę gardła, poprosiła go o pomoc. Za jego wstawiennictwem dziecko zostało uzdrowione. Od tego czasu często proszono go o pomoc w podobnych przypadkach. Po okrutnych torturach ścięto go w roku 316. Za jego pośrednictwem wielu ludzi zostało wyleczonych z chorób gardła lub zdołało się przed taką chorobą uchronić.
Kapłan, udzielając choremu błogosławieństwa, trzyma dwie skrzyżowane świece i dotykając nimi gardła, modli się, aby przez zasługi i wstawiennictwo św. Błażeja chory był uwolniony od chorób gardła i wszelkiego zła. Kapłan mówi: „Przez wstawiennictwo św. Błażeja, biskupa i męczennika, niech uwolni cię Bóg od choroby gardła i od wszelkiej innej choroby. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, za wstawiennictwem świętego Błażeja, męczennika, wysłucha prośby Twojego ludu i spraw, abyśmy się cieszyli pokojem w życiu doczesnym, i otrzymali pomoc do osiągnięcia życia wiecznego. Amen.
3 lutego – wspomnienie Św. Oskara, biskupa, patrona Skandynawii
Znany jako „apostoł Północy”, a zwłaszcza Danii i Szwecji, św. Oskar urodził się w roku 801 niedaleko Amiens, w rodzinie szlacheckiej. Za młodu pobierał nauki w opactwie benedyktyńskim w Starej Korbei w Pikardii, następnie został zakonnikiem i opatem w Nowej Korbei w Westfalii.
Ożywiony ogniem miłości Bożej i chęcią szerzenia wiary, wyruszył do Danii, której władca przyjął niedawno wiarę chrześcijańską. Zaledwie założył szkołę w Szlezwiku, został wygnany przez miejscowych pogan. Podróżując po Szwecji, święty zbudował tam pierwszy kościół chrześcijański. W roku 832 został mianowany biskupem Hamburga, a w roku 848 arcybiskupem w Bremie. W roku 854 powierzono mu zorganizowanie hierarchii kościelnej w krajach skandynawskich. W roku 854 powrócił do Danii, nawrócił Eryka, króla Jutlandii i usiłował zwalczać handel niewolnikami. Umarł w roku 865.
Modlitwa: Boże, Ty posłałeś do ludów bałtyckich świętego Oskara, biskupa, jako apostoła Ewangelii, spraw, za jego wstawiennictwem, abyśmy żyli w świetle Twojej prawdy. Amen.
4 lutego – wspomnienie Św. Weroniki, dziewicy
Św. Weronika, pobożna niewiasta jerozolimska, towarzyszyła Chrystusowi na Górze Kalwarii i podała mu chustę, na której pozostawił wizerunek Swojej Twarzy. To wydarzenie jest upamiętnione w szóstej stacji Drogi Krzyżowej.
Włoska legenda podaje, że wizerunkiem tym, zwanym Chustą Weroniki, święta uleczyła cesarza Tyberiusza, a następnie pozostawiła chustę pod opieką papieża Klemensa i jego następców. Legenda francuska mówi, że św. Weronika wyszła za mąż we Francji za nawróconego Zacheusza i towarzysząc mu do Rzymu pozostawiła go jako eremitę w Rocamadour; potem asystowała Marcjanowi i zaniosła relikwie Najświętszej Maryi Panny do Soulac, gdzie umarła. Niektórzy utożsamiają ją z „kobietą cierpiącą na krwotok”, którą uleczył Jezus.
Historia z chustą miała szeroki oddźwięk przez wszystkie wieki chrześcijaństwa, ponieważ znakomicie ilustruje pewną ponadczasową i ogólnoludzką prawdę o współczuciu dla Chrystusa w Jego cierpieniach.
Modlitwa: Panie Boże, który zesłałeś niebiańskie dary na św. Weronikę, dziewicę, pomóż nam naśladować ją w naszej ziemskiej wędrówce i wraz z nią cieszyć się wieczną szczęśliwością w niebie. Amen.
5 lutego – wspomnienie Św. Agaty, dziewicy i męczennicy, patronki pielęgniarek
Św. Agata dziewica urodziła się na Sycylii, w rodzinie szlacheckiej. Wyróżniała się cnotami heroicznymi, została umęczona (w Katanii w roku 251 podczas prześladowania za cesarza Decjusza) ponieważ nie wyraziła zgody na małżeństwo z senatorem rzymskim.
Jej męczeństwo i kult, którym ją otoczono od razu po śmierci, są historycznie udowodnione, ale szczegóły pozostają legendarne. Zgodnie z legendą z VI wieku, senator rzymski Kwitaniusz zadał św. Agacie wiele okrutnych tortur, obcinając jej piersi. Kiedy nadal opierała mu się, rzucono ją na rozżarzone węgle. W tym momencie w całym mieście dały się odczuć podziemne wstrząsy. Bojąc się, że gniew ludu obróci się przeciw niemu, Kwitaniusz rozkazał odprowadzić św. Agatę z powrotem do więzienia, gdzie umarła na skutek tortur. Św. Agata jest nie tylko patronką pielęgniarek, wzywa się Ją także przeciwko trzęsieniom ziemi i chorobom piersi. Jej imię jest wymieniane w Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej podczas Mszy św.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, niech nam wyprosi Twoje miłosierdzie święta Agata, dziewica i męczennica, która podobała się Tobie dzięki męczeństwu i poświęconej Tobie czystości. Amen.
6 lutego – wspomnienie Świętych męczenników: Pawła Miki i towarzyszy
W roku 1547, w czterdzieści pięć lat po nawróceniu na katolicyzm prawie całej Japonii przez św. Franciszka Ksawerego, św. Paweł Miki i dwudziestu pięciu jego towarzyszy zostało umęczonych za wiarę. Aby dostać się na miejsce egzekucji, w pobliżu Nagasaki, musieli odbyć długą podróż, której celem było zastraszenie ludności. Bezpośrednim powodem męczeństwa było fałszywe oskarżenie: jakiś hiszpański kapitan miał się wyrazić, że misjonarze torują drogę podbojowi Japonii przez Hiszpanów i Portugalczyków.
Wśród męczenników było trzech jezuitów japońskich: Paweł Miki, Jan z wyspy Goto i Jakub Kisai oraz sześciu franciszkanów; czterech Hiszpanów: Piotr Baptysta, Marcin de Aguirre, Franciszek Blanco i Franciszek ze St. Michael; jeden Meksykanin – Filip de las Casas i jeden Indianin – Gonzales Garcia. Siedemnastu pozostałych było Japończykami; byli wśród nich ludzie świeccy, żołnierze, lekarz i ministrant. Wszyscy zostali przebici włócznią, jak ich Zbawca. Po kanonizacji w roku 1862 stali się pierwszymi męczennikami Dalekiego Wschodu.
Modlitwa: Boże, mocy wszystkich świętych, Ty po męczeństwie na krzyżu wezwałeś do życia wiecznego świętych męczenników Pawła Miki i jego towarzyszy, spraw, za ich wstawiennictwem, abyśmy aż do śmierci mężnie trwali w wierze, którą wyznajemy. Amen.
7 lutego – wspomnienie Św. Ryszarda z Lukki, króla
Św. Ryszard był księciem zachodniej Saksonii w VIII wieku; później lud, który go cenił i poważał, przyznał mu tytuł króla. Niewiele wiemy o nim; najbardziej istotnym faktem jest świętość jego trojga dzieci: Willibalda, Winebalda i Walburgi.
Wraz z dwoma synami, Willibaldem, który był benedyktynem w klasztorze w Waltkam, i Winebaldem, święty Ryszard odbył pielgrzymkę do Rzymu. Po krótkim pobycie w Rouen, pomimo wielu trudności, wędrowali dalej przez Francję i północne Włochy, odwiedzając kościoły i groby świętych, pogłębiając swoją wiarę i umacniając poświęcenie. Wyczerpany trudami długiej podróży św. Ryszard zmarł w Lucce we Włoszech w roku 722. Kult jego jest tam żywy po dziś dzień.
Jego synowie pomagali wujowi, św. Bonifacemu, apostołowi Niemiec, nawracać Franków; córka została matką przełożoną w Heidenheimie i prowadziła szkołę dla dzieci frankońskiej szlachty.
Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i bez Ciebie nikt nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam za pośrednictwem świętego Ryszarda żyć tak, abyśmy mogli wziąć udział w Twojej chwale. Amen.
8 lutego – wspomnienie Św. Hieronima Emilianiego, kapłana, patrona sierot i dzieci opuszczonych
Urodzony w roku 1481 św. Hieronim był szlachcicem weneckim, który zaciągnął się do wojska i został wzięty do niewoli. Po cudownym uwolnieniu, dzięki wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, postanowił rozpocząć nowe życie i bez reszty poświęcić się miłosierdziu względem biednych, a zwłaszcza sierot.
W trzydziestym siódmym roku życia uzyskał święcenia kapłańskie i poświęcił się swojemu powołaniu. Około roku 1530 założył pierwszy w erze nowożytnej sierociniec; dzieło swe kontynuował również w latach następnych; zakładał także szpitale i domy opieki dla dziewcząt upadłych. W roku 1532 założył w Somasca zgromadzenie kleryków regularnych, którzy zajmowali się wychowaniem młodzieży w kolegiach, akademiach i seminariach. Jako pierwszy katechizował dzieci za pomocą pytań i odpowiedzi. Św. Hieronim umarł w roku 1537 jako ofiara szalejącej wówczas epidemii, podczas pielęgnowania chorych.
Modlitwa: Boże, miłosierny Ojcze, Ty wybrałeś świętego Hieronima Emilianiego na opiekuna wdów i ojca sierot, spraw, za jego wstawiennictwem, abyśmy wiernie strzegli ducha przybrania, dzięki któremu nazywamy się i jesteśmy Twoimi dziećmi. Amen.
9 lutego – wspomnienie Św. Apolonii, dziewicy i męczennicy, patronki dentystów
Św. Apolonia była diakonisą Kościoła aleksandryjskiego i znaną ze świętości kobietą. W podeszłym wieku została umęczona podczas prześladowań za cesarza Decjusza w roku 249. Pod koniec ascetycznego życia spędzonego na czynieniu miłosierdzia, święta padła ofiarą rozwydrzonego tłumu, który prześladował chrześcijan. Św. Apofonia odważnie odmówiła oddania czci pogańskim bożkom. Rozwścieczona tłuszcza pobiła ją, wybijając wszystkie zęby, po czym zagroziła, że spali ją żywcem. Rozniecono ogień. Święta prosiła o zwłokę, aby się zastanowić. Jej chęć poniesienia męczeństwa była tak wielka, iż wyrwała się z rąk prześladowców i natchniona przez Ducha Świętego sama rzuciła się w ogień. Tłum zamarł zdziwiony: oto słaba kobieta gotowa jest oddać życie za Chrystusa, zanim oni zdecydują się ją zamęczyć. Jest wzywana przeciwko bólom i chorobom zębów.
Modlitwa: Panie Boże, który obdarzyłeś świętą Apolonię niebiańskimi darami, pomóż nam naśladować jej cnoty w czasie naszej ziemskiej wędrówki, abyśmy mogli wraz z nią cieszyć się wieczną szczęśliwością w niebie. Amen.
9 lutego – wspomnienie Św. Doroty z Cezarei, dziewicy i męczennicy
„Martyrologium rzymskie” w paru zdaniach opisuje jej dzieje: „W Cezarei, w Kapadocji, rocznica zgonu św. Doroty. Z wyroku Saprycjusza, namiestnika tej prowincji, najpierw dręczono ją w katowni, w końcu skazano na ścięcie. Na widok jej męczeństwa nawrócił się młody mówca imieniem Teofil. Zaraz tez męczono go okrutnie na katowni, następnie ścięto mieczem”. Patronka m.in. młodych małżeństw, ogrodników, botaników, górników. Jej postać jest w herbie Wrocławia. Jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Św. Dorotę, czczona szeroko w Europie, upodobały sobie sztuka i literatura.
Opis śmierci Świętej przekazuje legenda. Teofil (adwokat, kat?) miał skazaną zapytać z ironią, czemu jej tak spieszno do śmierci. Ta miała odpowiedzieć: „Bowiem idę do niebieskich ogrodów”. Wówczas ten młody przeciwnik chrześcijan powiedział kpiąco: „Gdybyś mi z twoich ogrodów niebieskich podarowała owoce i kwiaty, to uwierzyłbym”. Nagle, mimo że była to zima, zjawiło się pacholę z koszykiem pełnym dorodnych jabłek i pięknych róż. Fakt ten miał stać się przyczyną nawrócenia Teofila.
W ikonografii atrybutami św. Doroty są: anioł, trzy jabłka i trzy róże lub kosz z owym rajskim prezentem, a także korona, krzyż, lilia, miecz, palma męczeństwa. Św. Dorota przedstawiana jest w stroju królewskim z koroną na głowie. Czasami wśród chórów anielskich.
10 lutego – wspomnienie Św. Scholastyki, dziewicy
Św. Scholastyka, siostra św. Benedykta, od dziecka poświęciła się Bogu. Kiedy jej brat założył słynny klasztor na Monte Cassino, zamieszkała opodal w Plombariola – około ośmiu kilometrów od Monte Cassino, gdzie założyła klasztor żeński. Jak się zdaje, św. Benedykt kierował również poczynaniami swojej siostry i jej mniszek. Z bratem widywała się raz na rok. Ponieważ jednak nie mogła przekroczyć furty jego klasztoru, św. Benedykt wraz z kilkoma braćmi spotykał się z nią w pobliskim domostwie. Spotkania upływały na wspólnych dyskusjach o sprawach duchowych.
Pewnego razu, gdy jak zwykle spędzali czas na modlitwie i pobożnej rozmowie, zastał ich wieczór. Usiedli więc, by spożyć posiłek. Św. Scholastyka prosiła brata, by zgodził się pozostać do następnego dnia, ale on nie chciał spędzić ani jednej nocy poza swoim klasztorem. Siostra uciekła się do modlitwy. W tej samej chwili rozpętała się burza z piorunami; ani św. Benedykt, ani jego towarzysze nie mogli powrócić do klasztoru. Spędzili noc na duchowej konferencji. Następnego ranka rozstali się, by już nigdy się nie spotkać na ziemi. Zdarzenie to przepięknie opisuje św. Grzegorz w „Dialogach”.
Trzy dni potem św. Scholastyka umarła. Brat miał widzenie, w którym zobaczył jej duszę ulatującą do nieba. Polecił braciszkom, aby przynieśli jej ciało do klasztoru i pochowali w grobie, który przygotował dla siebie. Działo się to około roku 543. Św. Benedykt zmarł wkrótce potem.
Modlitwa: Obchodząc wspomnienie świętej Scholastyki, dziewicy, prosimy Cię, Boże, abyśmy za jej przykładem służyli Tobie z wierną miłością. Amen.
11 lutego – wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes
Po raz pierwszy Najświętsza Maryja Panna ukazała się skromnej Bernadetcie w Lourdes 11 lutego 1858 roku. 25 marca, kiedy Bernadetta zapytała Piękną Panią o jej imię, ona odpowiedziała: „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Treścią orędzia Maryi jest wezwanie grzeszników do nawrócenia, a całego Kościoła do modlitwy i pokuty.
Najświętsza Maryja Panna z Lourdes jest otaczana czcią we wszystkich zakątkach świata. Niezliczone cuda, które zdarzyły się za jej wstawiennictwem, spowodowały jedno z najcudowniejszych odnowień w historii Kościoła. Lourdes stało się miejscem promieniującym na cały świat duchem miłości, zwłaszcza względem chorych i ubogich. Wierni wypraszają tam liczne łaski dzięki wstawiennictwu Matki Najświętszej.
Modlitwa: Miłosierny Boże, przyjdź z pomocą naszej słabości i spraw, abyśmy za wstawiennictwem Niepokalanej Rodzicielki Twojego Syna, której pamiątkę obchodzimy, dźwignęli się z naszych grzechów do nowego życia. Amen.
12 lutego – wspomnienie Św. Saturnina i towarzyszy, męczenników
Około roku 304 podczas prześladowań zarządzonych przez cesarza Dioklecjana w Abisynii w Afryce został uwięziony kapłan oraz czterdziestu ośmiu innych chrześcijan, mężczyzn, kobiet i dzieci. Pochwycono ich podczas niedzielnej Mszy św. i uwięziono, ponieważ odmówili oddania Pisma świętego. Wśród uwięzionych było czworo dzieci św. Saturnina, dwoje najstarszych było lektorami: Maria – dziewica poświęcona Bogu i Hilary – młody chłopiec.
Wszyscy zostali wysłani do Kartaginy na przesłuchanie i stanęli przed prokonsulem Anulimusem. Niektórych torturowano, ponownie postawieni przed obliczem Anulimusa 11 lutego 304 roku zażarcie bronili swojej wiary. Odesłano ich więc z powrotem do więzienia. Nie wiemy na pewno, czy wierni wyznawcy Chrystusa zginęli jeszcze tego samego dnia, czy też prokonsul pozwolił im umrzeć z głodu.
Modlitwa: Panie, pobożnie wspominamy cierpienia św. Saturnina i jego towarzyszy. Niech modlitwy nasze zostaną wysłuchane. Spraw, abyśmy równie wytrwale pozostawali w naszej wierze. Amen.
13 lutego – wspomnienie Św. Katarzyny Ricci, dziewicy
Św. Katarzyna Ricci urodziła się we Florencji w roku 1522. Na chrzcie otrzymała imię Aleksandryna, ale wstępując do zakonu przyjęła imię Katarzyna. Od dzieciństwa przejawiała wielkie zamiłowanie do modlitwy. Kiedy miała sześć lat, ojciec umieścił ją w klasztorze Monticelli we Florencji, gdzie jej ciotka Luisa Ricci była zakonnicą. Po krótkim pobycie w rodzinnym domu, jako czternastoletnia dziewczynka wstąpiła do zakonu dominikanek w Prato w Toskanii. Wkrótce potem została wybrana przełożoną nowicjuszek, a następnie zastępczynią przeoryszy. W dwudziestym piątym roku życia została przeoryszą. Aura świętości, jaka ją otaczała, przyciągała do niej wielu znamienitych ludzi, trzech spośród nich zasiadło później na Stolicy Piotrowej, mianowicie Cervini, Aleksander Medici i Aldobrandini, jako papieże Marceli II, Klemens VIII i Leon XI. Korespondowała ze św. Filipem Nereuszem i za życia w cudowny sposób ukazała się w Rzymie.
Znana jest z „ekstazy męki”, której doświadczała przez dwanaście lat; ekstaza zaczynała się w każdy czwartek w południe i trwała do piątkowego popołudnia. Po długiej chorobie zeszła z tego świata 1 lutego 1560 roku w Prato w Toskanii.
Modlitwa: Panie Boże, który obdarzyłeś św. Katarzynę niebiańskimi darami, pozwól nam w czasie naszej ziemskiej wędrówki naśladować jej cnoty i wraz z nią cieszyć się wiecznym szczęściem w niebie. Amen.
14 lutego – wspomnienie Św. Cyryla mnicha i Metodego biskupa, patronów pojednania Kościołów Wschodniego i Zachodniego
Bracia z Tesaloniki, z pochodzenia Grecy, znali jednak mowę Słowian, zasiedziałych już wówczas w Macedonii. Św. Cyryl, właściwie Konstantyn, urodzony około roku 826, był kapłanem świeckim; imię Cyryl otrzymał dopiero pod koniec życia, gdy wstąpił do klasztoru. Rozpoczął w Konstantynopolu tłumaczyć Pismo św. na język staro-cerkiewno-słowiański, używając jako pisma wynalezionego przez siebie alfabetu głagolicy, opartej na alfabecie greckim.
Św. Metody, urodzony około roku 815, był urzędnikiem państwowym, potem mnichem. Obaj bracia wyruszyli na Krym, na misje wśród Chazarów; powróciwszy stamtąd, zostali wysłani przez patriarchę św. Ignacego jako misjonarze do Bułgarów, których w ciągu pięciu lat nawrócili na wiarę chrześcijańską. W roku 863 udali się na Morawy na prośbę księcia Rościsława; który prawdopodobnie chciał uchronić Kościół morawski przed zakusami germanizacyjnymi Salzburga. Wezwani do Rzymu celem usprawiedliwienia się z powodu wprowadzenia języka staro-cerkiewno-słowiańskiego do liturgii, tak przekonywająco bronili swej tezy, że uzyskali na nią zgodę papieża Hadriana II.
Konstantyn, schorowany, wstąpił w Rzymie pod imieniem Cyryla do klasztoru i wkrótce potem umarł, 14 lutego 869 roku. Metody, wyświęcony na biskupa, powrócił jako legat papieski na Panonię i Morawy z tytułem arcybiskupa Syrmium i prowadził dalej rozpoczęte dzieło; mimo aprobaty Rzymu, wciąż był atakowany przez arcybiskupa salzburskiego, nawet przez jakiś czas więziony w pewnym klasztorze bawarskim. Zmarł 6 kwietnia 885 roku na Morawach. Relikwie obu braci spoczywają w kościele Świętego Klemensa w Rzymie.
Modlitwa: Boże, Ty przez świętych braci, Cyryla i Metodego, doprowadziłeś narody słowiańskie do światła Ewangelii, otwórz nasze serca na zrozumienie Twojego słowa i uczyń z nas lud zjednoczony w wyznawaniu prawdziwej wiary. Amen.
14 lutego – wspomnienie Św. Walentego, biskupa i męczennika, patrona zakochanych
Św. Walenty, rzymski kapłan, wraz ze św. Mariuszem i jego rodziną asystował męczennikom, którzy cierpieli za panowania cesarza Klaudiusza Gota II w III wieku. Wkrótce sam został pojmany i odesłany do prefekta Rzymu, który rozkazał najpierw bić go maczugami, a potem ściąć. Poniósł śmierć męczeńską około roku 270.
Zwyczaj przesyłania w tym dniu podarków, listów i obrazków miłosnych jest pozostałością starego pogańskiego obyczaju: chłopcy rysowali imiona swych ukochanych na cześć bogini dziewcząt Februata Juno, 15 lutego. Adaptując tę praktykę, chrześcijaństwo podstawiło imiona świętych na rysowanych w tym dniu obrazkach.
Modlitwa: Wszechmocny i miłosierny Boże, dzięki Twojej pomocy św. Walenty zwycięsko oparł się torturom. Pomóż nam, którzy świętujemy jego triumf, zwyciężyć podstępne działania naszych wrogów. Amen.
15 lutego – wspomnienie Błogosławionego Klaudiusza z Columbiere, kapłana
Urodzony w roku 1641, błogosławiony Klaudiusz wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Lyonie; szeroką sławę zyskał jako mówca i wychowawca w Paryżu. Otaczał wielkim kultem Najświętsze Serce Jezusowe. Jako spowiednik klasztoru wizytek w Paray-le-Monial, poznał św. Małgorzatę Marię Alacoque i dowiedział się o jej wizjach. W Paray-le-Monial spędził półtora roku jako jej powiernik, kierując nią w czasach niepokojów i utrapień duchowych.
Ojciec Klaudiusz był gorliwym propagatorem kultu Najświętszego Serca Jezusowego, traktując ten kult jako sposób na odnowienie wiary. Gdy wysłano go do Londynu jako spowiednika Marii Beatryczy d’Este, księżnej Yorku, udało mu się nawrócić księcia Yorku i wielu innych heretyków. Były to czasy dużej wrogości wobec katolików. Jedyną nagrodą za apostolskie wysiłki był wyrok śmierci, który zamieniono na wydalenie z kraju.
Nieuleczalnie chory ojciec Klaudiusz powrócił do Francji. Umarł w Paray-le-Monial 15 lutego 1682 roku, mając zaledwie czterdzieści jeden lat. Ostatnia wieść, jaką otrzymał od św. Małgorzaty Marii brzmiała: „On chce, abyś złożył w ofierze swoje życie na ziemi francuskiej”.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś Klaudiusza błogosławionym w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, pomóż nam, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.
16 lutego – wspomnienie Św. Onezyma, męczennika
Św. Onezym pochodził z Frygii. Ograbił swego nauczyciela Filemona i zbiegł do Rzymu. Tam spotkał św. Pawła, który był wówczas więźniem. Apostoł nawrócił go, ochrzcił i odesłał do Kolosów z pismem do Filemona. W piśmie była prośba o przebaczenie dla dawnego ucznia. Ten list napisany własnoręcznie przez św. Pawła odniósł skutek: św. Onezym otrzymał przebaczenie. Następnie powrócił do św. Pawła, któremu wiernie służył. W końcu razem z Tychikiem wysłano go do Kolosów, aby doręczył pismo znane potem jako List do Kolosan.
Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, który pozwoliłeś św. Onezymowi poświęcić życie w walce o sprawiedliwość, spraw, abyśmy za jego pośrednictwem mężnie znosili przeciwności i ze wszystkich sił dążyli ku Tobie, który sam jesteś życiem. Amen.
17 lutego – wspomnienie Siedmiu Założycieli Zakonu Serwitów NMP
W dniu święta Wniebowzięcia w roku 1223 siedmiu młodzieńców, członków Bractwa Florenckiego poświęconego Matce Bożej, zebrało się na modlitwę: Bonfiliusz, Monaldo, Jan Buonagiunta, Benedykt (Amadeusz) dell’Antella, Bartłomiej (Hugon) Amidei, Rikowerus (Sostenes) Uguccione, Gerardyn (Manettus) Sostegne i Aleksy Falconieri. Najświętsza Maryja Panna ukazała się im, zachęcając, aby poświęcili się Jej służbie, wycofując się ze świata.
Uzyskawszy zgodę swego biskupa, gorliwi młodzieńcy, którzy dawniej byli zamożnymi florenckimi kupcami, schronili się na Monte Senario w pobliżu miasta i tam założyli nowy zakon. W uznaniu szczególnego sposobu czczenia Siedmiu Boleści Naszej Pani, zakon otrzymał nazwę Sług Najświętszej Maryi Panny lub serwitów (Servi Beatae Mariae Virginis). Szerząc nabożeństwo do Matki Boskiej Bolesnej, jako kaznodzieje ludowi i misjonarze przemierzali Italię, Francję i Węgry, dotarli nawet do Polski. Bonfiliusz był pierwszym generałem zakonu, Buonagiunta drugim, Manettus czwartym. Amadeusz został przeorem w Carfaggio, Hugon i Sostenes zakładali klasztory we Francji i Niemczech. Aleksy, który nie był kapłanem, przeżył współbraci i doczekał się definitywnego zatwierdzenia zakonu. Wszyscy zostali kanonizowani w roku 1887.
Modlitwa: Panie, nasz Boże, daj nam taką miłość, z jaką święci założyciele Zakonu Serwitów oddawali cześć Bożej Rodzicielce i prowadzili Twój lud do Ciebie. Amen.
18 lutego – wspomnienie Św. Marii Bernadetty Soubirous, dziewicy
Św. Maria Bernadetta Soubirous urodziła się w Lourdes 7 stycznia 1844 roku. W czternastym roku życia była świadkiem osiemnastu objawień Najświętszej Maryi Panny w grocie massabielskiej pod Lourdes. Objawienia nakazały jej ujawnić silną moc uzdrowieńczą, którą Najświętsza Maryja Panna przez swoją obecność nada źródłom w Lourdes.
W roku 1866 św. Maria Bernadetta wstąpiła do zgromadzenia szkolnych Sióstr Miłosierdzia Notre Dame w Nevers; dwanaście lat potem złożyła śluby wieczyste. Współcześni podziwiali jej pokorę i autentyczność jej świadectwa o ukazaniu się Najświętszej IVIaryi Panny.
Mimo to musiała przejść przez wiele surowych prób w swoim życiu religijnym i okazać heroiczną cierpliwość w chorobie. Zdawała sobie sprawę, że uzdrawiające źródło nie było przeznaczone dla niej. Często mawiała: „Najświętsza Maryja Panna użyta mnie jako miotły. Kiedy praca zostanie skończona, miotła zostanie umieszczona za drzwiami i tam pozostanie”. Umarła w roku 1879, mając zaledwie trzydzieści pięć lat.
Modlitwa: Panie Boże, który zesłałeś niebiańskie dary na św. Bernadettę, pomóż nam, abyśmy naśladowali jej cnoty w czasie naszej ziemskiej wędrówki i wraz z nią cieszyli się wiecznym szczęściem w niebie. Amen.
19 lutego – wspomnienie Św. Konrada z Piacenzy, pustelnika
Urodzony w szlacheckiej rodzinie w Piacenzy we Włoszech, w roku 1290, św. Konrad ożenił się za młodu z córką szlachcica. W czasie jednego z polowań podłożył ogień pod kilka krzaków, by wypłoszyć zwierzynę. Ogień rozszerzył się i pochłonął duże połacie łąk i sąsiedni las.
Nie mogąc ugasić płomieni, Konrad i jego towarzysze uciekli do miasta. Pojmano zaś niewinnego wieśniaka, którego storturowano i skazano na śmierć jako podpalacza. Kiedy św. Konrad zobaczył wieśniaka prowadzonego na egzekucję, przeraził się i publicznie przyznał się do odpowiedzialności za zniszczenia. Oboje z żoną poświęcili swój majątek, by wynagrodzić szkody.
To wydarzenie stało się przełomem w ich życiu i zachęciło oboje do życia religijnego. Św. Konrad, wówczas dwudziestopięcioletni, przyłączył się do pustelników żyjących pod regułą trzeciego zakonu franciszkańskiego, a jego żona wstąpiła do klarysek. W poszukiwaniu zupełnej samotności, św. Konrad osiadł jako pustelnik w dolinie Noto, w pobliżu Syrakuz na Sycylii, gdzie przez następne trzydzieści sześć lat modlił się i ciężko pokutował, przez większość czasu pielęgnując chorych w pobliskim szpitalu. Umarł w roku 1354.
Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i bez Ciebie nikt nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam, za pośrednictwem św. Konrada, żyć tak, abyśmy mogli wziąć udział w Twojej chwale. Amen.
20 lutego – wspomnienie Św. Eucheriusza, biskupa
Św. Eucheriusz urodził się w Orleanie we Francji. Rozmyślania nad listami św. Pawła skłoniły go do porzucenia życia świeckiego. W roku 714 osiadł w klasztorze Jumieges w diecezji Rouen. Wkrótce zyskał opinię świętego i po śmierci wuja biskupa Orleanu zaczęto wymieniać św. Eucheriusza jako kandydata na stolicę biskupią. Karol Martel (Młot), marszałek królewskiego dworu, który praktycznie rządził Francją, spełnił powszechne życzenie, mimo iż nie lubił świętego. W ten sposób św. Eucheriusz opuścił ukochaną samotność i w roku 721 przyjął godność biskupa.
Apostolską gorliwość umiał połączyć z łagodnością, która zjednywała mu prawdziwe uwielbienie wszystkich, którzy go znali. Wkrótce jednak Karol Młot zesłał go na wygnanie za sprzeciwianie się konfiskacie majątków kościelnych. Św. Eucheriusz przebywał w Kolonii i Leodium. Nie chcąc narażać tych, co mu udzielili gościny, na gniew królewski, wrócił z wygnania i schronił się w klasztorze w Saint-Trond, gdzie spędził resztę życia na modlitwie i rozmyślaniach. Umarł w roku 743.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Eucheriusza biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.
21 lutego – wspomnienie Św. Piotra Damiana, biskupa i doktora Kościoła
Oddany współpracownik św. Grzegorza VII papieża i również benedyktyn, św. Piotr Damian należał do najbardziej światłych postaci Kościoła w XI wieku. Urodzony w Rawennie w roku 1007, niewesołą miał młodość. Jako niemowlę porzucony przez matkę, zniechęconą licznym potomstwem, ledwie żywy znaleziony przez litościwą niewiastę i zwrócony matce, żałującej teraz swojego postępku. Po wczesnej śmierci rodziców wychowywał się pod ciężką ręką starszego brata, który używał go do pasania trzody chlewnej. Potem został mnichem. U pustelników kamedulskich w Fonte Avellano zasłynął wkrótce z głębokiej nauki, został opatem i wprowadził w życie zakonne św. Ralfa z Gubbio, Jana z Lodi i Dominika „Opancerzonego”. Następnie mianowano go kardynałem i biskupem Ostii i Velletrii.
Św. Piotr Damian pracował gorliwie nad wewnętrzną reformą Kościoła, zwalczając symonię, rozwiązłość, opieszałość, jak też schizmę antypapieży. Napisał wiele prac na temat teologii ascetycznej; bywał legatem papieskim na synodach. Umarł w roku 1072.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, daj nam iść za nauką i przykładem świętego Piotra, biskupa, abyśmy niczego nie stawiając ponad Chrystusa i wiernie służąc Twojemu Kościołowi, doszli do wiecznej radości. Amen.
22 lutego – święto Katedry Świętego Piotra, apostoła
Historycy Kościoła zgodnie stwierdzają, że św. Piotr, zanim udał się do Rzymu, założył biskupstwo w Antiochii, ówczesnej stolicy Wschodu. Św. Grzegorz Wielki stwierdza, że książę Apostołów przez siedem lat był biskupem tego miasta. Jest również jednomyślnie stwierdzonym faktem, że św. Piotr w czasie swojego pobytu w Rzymie zbudował tam kościół, jakkolwiek jego pobyt w stolicy Rzymskiego Imperium był często przerywany pełnieniem funkcji apostolskich w innych krajach.
Pierwotnie święto upamiętniające objęcie władzy biskupiej przez św. Piotra było obchodzone albo 18 stycznia na cześć biskupstwa w Rzymie, albo 22 lutego na cześć biskupstwa w Antiochii.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, Ty zbudowałeś swój Kościół na wierze apostoła Piotra, spraw, aby wśród zamętu świata nasza wiara pozostała nienaruszona. Amen.
23 lutego – wspomnienie Św. Polikarpa, biskupa i męczennika
Życie tego świętego możemy poznać z „Dziejów Kościoła w Smyrnie”, streszczonych następnie przez Euzebiusza. Jest to rzeczywiście autentyczny dokument z pierwszych lat chrześcijaństwa. Św. Polikarp przyjął wiarę chrześcijańską około roku 80, już jako bardzo młody człowiek. Należał do uczniów św. Jana Ewangelisty, który prawdopodobnie przed wygnaniem do Patmos w roku 96 uczynił go biskupem Smyrny. Św. Polikarp sprawował rządy biskupie przez siedemdziesiąt lat; do jego uczniów należeli św. Ireneusz i pisarz Papiasz. Ten ostatni zapisał, że jego mistrz znał św. Jana i innych, którzy oglądali Jezusa.
Od Euzebiusza, św. Ireneusza i św. Hieronima dowiadujemy się, że około roku 158 św. Polikarp wybrał się do Rzymu, aby zasięgnąć rady papieża Aniceta w sprawie terminu Wielkiego Postu, jako że istniała na ten temat różnica pomiędzy Kościołem Wschodnim i Zachodnim. Uzgodniono, że obydwa Kościoły mogą zachować swoje zwyczaje. W czasie czwartego wielkiego prześladowania, za panowania cesarzy Lucjusza Verusa i Marka Aureliusza, święty został pochwycony i postawiony przed prokonsulem. Ponieważ nie chciał wyrzec się Chrystusa, został skazany na śmierć przez spalenie.
Autorzy „Dziejów” widzieli na własne oczy, że ogień go się nie imał, ale tworzył łuk nad jego głową. Wtedy przebito go puginałem; uchodząca z rany krew ugasiła ogień. Zdarzenie to miało miejsce około roku 166. Ciało świętego zostało spalone, ale pobożni chrześcijanie zebrali jego kości, które obecnie znajdują się w kościele św. Ambrożego w Massinie koło Rzymu.
Modlitwa: Boże, Panie całego stworzenia, Ty przyjąłeś świętego Polikarpa, biskupa, do grona męczenników, za jego wstawiennictwem udziel nam łaski, abyśmy mogli pić z kielicha Męki Chrystusa i zmartwychwstali do życia wiecznego. Amen.
24 lutego – wspomnienie Św. Etelberta, króla Kentu
Św. Etelbert był potomkiem Hengista, legendarnego założyciela pokolenia Jutów z Kentu. Został królem w roku 560 i rozszerzył swoje panowanie na całą Brytanię. Ożenił się z chrześcijańską księżniczką Bertą, córką merowińskiego króla Chariberta. Wtedy to po raz pierwszy wprowadzono w Anglii chrześcijaństwo, ponieważ ojciec Berty nalegał, aby córce pozostawiono swobodę w wyznawaniu jej wiary.
Kiedy św. Augustyn z Canterbury przybył na misje do Brytanii w roku 597 – został życzliwie przyjęty przez Etelberta, który sam był nadal poganinem. Pobudzony przykładem swojej małżonki i gorliwością św. Augustyna, Etelbert tego samego roku nawrócił się i został ochrzczony w Zielone Święta, stając się pierwszyzn chrześcijańskim władcą Brytanii. W następnych latach popierał krzewienie chrześcijaństwa w swoim królestwie, nieustannie troszcząc się o dobro swojego ludu. Za jego rządów powstał kodeks praw, który przez długie wieki cieszył się uznaniem w Brytanii. W cały m królestwie został zniesiony kult bożków, a ich świątynie zamieniono na kościoły lub zamknięto. Św. Etelbert przyczynił się również do nawrócenia Seberta, władcy plemion saksońskich we wschodniej Brytanii i Redwala, władcy Anglów. Umarł w roku 616 po przeszło półwiecznym panowaniu.
Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i bez Ciebie nikt nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam za wstawiennictwem św. Etelberta żyć tak, abyśmy mogli wziąć udział w Twojej chwale. Amen.
25 lutego – wspomnienie Św. Tarazjusza, biskupa
Św. Tarazjusz był poddanym Imperium Bizantyjskiego. Został podniesiony do najwyższych godności Imperium jako konsul, a później sekretarz cesarza Konstantyna i jego matki Ireny. Wybrany patriarchą Konstantynopola, zgodził się przyjąć ofiarowaną mu godność pod warunkiem, że Rada Główna rozwiąże spór o sposób oddawania czci świętym obrazom (Konstantynopol oddzielił się od Stolicy Apostolskiej z powodu wojny między cesarzami).
Rada zebrała się dwukrotnie: w roku 786 w kościele Świętych Apostołów w Konstantynopolu i ponownie w Nicei w następnym roku. Jej dekrety zostały zatwierdzone przez papieża. Św. patriarcha naraził się cesarzowi, ponieważ konsekwentnie odmawiał mu uznania rozwodu z prawowitą cesarzową. Był świadkiem śmierci Kontantyna, spowodowanej przez jego matkę, przeżył panowanie i upadek cesarzowej Ireny i objęcie władzy przez uzurpatora Niceforusa.
Całe życie św. Tarazjusza jako biskupa było pasmem pokuty, modlitwy i ciężkiej pracy nad uświęcaniem swego kleru i wiernych. Trwało to dwadzieścia jeden lat i dwa miesiące. Jego charakterystyczną cechą było miłosierdzie wobec biednych. Osobiście odwiedzał wszystkie domy opieki i szpitale w mieście, nie pomijając nikogo w rozdziale jałmużny. Został wezwany po wieczną nagrodę w roku 806.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Tarazjusza biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam pokazał. Amen.
26 lutego – wspomnienie Św. Porfiriusza, biskupa
Św. Porfiriusz urodził się w Tesalonice w Macedonii. W roku 378, jako dwudziestopięcioletni młodzieniec opuścił dom i przyjaciół, by poświęcić się Bogu w gronie egipskich mnichów. Po pięciu latach ćwiczeń zakonnych wybrał się do Palestyny, aby odwiedzić święte miejsca w Jerozolimie, a następnie zamieszkał w pieczarze nad rzeką Jordan, gdzie spędził jeszcze pięć lat.
Pewnego dnia, kiedy modlił się na Górze Kalwarii, został cudownie uzdrowiony z choroby, po której nie zostało ani śladu. W roku 393 biskup Jerozolimy, wbrew życzeniom świętego, wyświęcił go na księdza i powierzył mu opiekę nad Świętym Krzyżem. W trzy lata później, Jan, arcybiskup Cezarei, użył podstępu, by uczynić go biskupem Gazy: pod pozorem zasięgnięcia rady sprowadził go do Cezarei, a kiedy miał go już w swojej mocy, narzucił mu święcenia biskupie.
Św. Porfiriusz umarł 26 lutego 420 roku. Jego żywot, spisany przez diakona Marka, wiernego ucznia i towarzysza, jest ważnym źródłem informacji na temat pogaństwa istniejącego wówczas na chrześcijańskim Wschodzie. Św. Porfiriusz dokładał wszelkich starań, aby pogaństwo wykorzenić całkowicie. Od cesarzowej Eudoksji otrzymał pozwolenie na zburzenie świątyni Marnasa w Gazie, co wywołało przeciw niemu i chrześcijanom namiętne napaści zwolenników pogaństwa. Na miejscu tej świątyni zbudował św. Porfiriusz wielki kościół i poświęcił go w roku 408.
Modlitwa: Boże, który uczyniłeś ze św. Porfiriusza znakomity przykład miłości Bożej i wiary, która podbija świat, i dołączyłeś go do grona Świętych Pasterzy, spraw, abyśmy dzięki niemu mogli umocnić się w wierze i miłości i wziąć udział w jego chwale. Amen.
27 lutego – wspomnienie Św. Gabriela od Najświętszej Panny Bolesnej, patrona kleryków
Urodzony w roku 1838, a więc już w erze nowożytnej, święty otrzymał pierwotnie imię Franciszek na cześć słynnego świętego, który również urodził się w Asyżu. Kształcił się w gimnazjum jezuickim w Spoleto, gdzie był bardzo lubiany przez kolegów i profesorów. Świetnie wychowany i nienagannie ubrany, był miłośnikiem dobrej literatury i teatru. Jednak po cudownym uzdrowieniu z dwóch ataków choroby, postanowił zrezygnować z życia świeckiego. Matka Boska kierowała jego życiem w zakonie pasjonistów, gdzie przyjął imię Gabriel. Stał się prawdziwym apostołem Jej boleści. Mając zaledwie dwadzieścia cztery lata umarł na gruźlicę; był wtedy klerykiem. W ciągu zaledwie kilku lat spędzonych w zakonie doszedł do szczytów doskonałości: osiągnął heroiczny stopień świętości dzięki życiu pełnemu wyrzeczeń i poświęcenia. Został kanonizowany przez papieża Benedykta XV w roku 1920. Jest patronem młodzieży, a zwłaszcza młodych zakonników.
Jego życie nie obfitowało w żadne cudowne wydarzenia, natomiast przy jego grobie w Isola di Gran Sasso we Włoszech wydarzyło się wiele cudów.
Modlitwa: Boże, który natchnąłeś św. Gabriela w drodze do pełni miłosierdzia, przez co mógł osiągnąć pod koniec swojej ziemskiej pielgrzymki Twoje Królestwo, udziel nam za jego pośrednictwem siły, abyśmy mogli z radością kroczyć drogą miłości. Amen.
28 lutego – wspomnienie Św. Romana, opata
Św. Roman jako trzydziestopięcioletni młodzieniec opuścił dom rodzinny i wstąpił do klasztoru w Lyonie. Przebywał tam jednak niedługo, po czym, zabierając konstytucje i konferencje czczonego autora klasztornego Cassiana, osiadł w górskiej samotni. Tam modlił się, czytał i pracował fizycznie. W jakiś czas potem dołączył do niego brat Lupicyn i kilku innych. W ślad za nimi napłynęło tak dużo mnichów, iż trzeba było zbudować trzy klasztory: dwa męskie (Condate i Leucome) oraz jeden żeński (La Beaume).
Obaj bracia zgodnie kierowali swoimi klasztorami. Posty, jakie nakazywali zakonnikom, były łagodniejsze niż wstrzemięźliwość praktykowana przez ludzi Wschodu i przez mnichów w Lerynie, gdyż fizyczna budowa Gallów wymagała większej ilości pokarmu. Nigdy jednak nie jedli żadnego mięsa, a mleko i jajka tylko w czasie choroby.
Św. Roman zmarł w roku 464 po powrocie z pielgrzymki. Lupicyn trudził się na ziemi jeszcze dwadzieścia lat i również został kanonizowany – jego święto przypada 21 marca.
Modlitwa: Panie, pozwól nam w życiu doczesnym zawsze pamiętać o sprawach niebios i naśladować przykład doskonałości ewangelicznej, który nam dałeś w osobie św. Romana opata. Amen.
29 lutego – wspomnienie Św. Oswalda, biskupa
Duńczyk z urodzenia, św. Oswald studiował we Francji w domu swego wuja, arcybiskupa Odona z Fleury. Tam też został wyświęcony na księdza. Gdy wrócił do Brytanii w roku 959, św. Dunstan mianował go biskupem Worcesteru (962). Na tym urzędzie ciężko pracował nad usunięciem nadużyć; zbudował wiele klasztorów, w tym również słynny klasztor w Ramsay. W roku 972 św. Oswald został arcybiskupem Yorku, zachowując jednak biskupstwo w Worcesterze. W ten sposób mógł strzec swoich reform życia klasztornego, przeciw którym występował Elfher, król Mercji. Usilnie starał się poprawić moralność swego kleru, nieustannie pracował również nad pogłębieniem swojej wiedzy teologicznej. Napisał dwa traktaty i kilka dekretów synodalnych.
Przez większość życia publicznie współpracował ze św. Dunstanem i św. Etelwoldem. Zmarł w roku 992. Niebawem jego imię stało się popularne jak kult, którym otaczano św. Dunstana i św. Etelwolda. Odtąd czczono go jako jednego z trzech świętych, którzy odnowili życie klasztorne w Brytanii.
Modlitwa: Boże, który uczyniłeś św. Oswalda znamienitym przykładem miłości i wiary, która podbija świat, i dołączyłeś go do grona Świętych Pasterzy, spraw abyśmy dzięki niemu mogli umocnić się w wierze i miłości i wziąć udział w jego chwale. Amen.