Święci i Błogosławieni – wrzesień – PARAFIA WNIEBOWSTĄPIENIA PANA JEZUSA W GÓRZANCE

1 września – wspomnienie św. Idziego, opata, patrona kulawych

Św. Idzi prawdopodobnie pochodzi z Prowansji i był opatem jakiegoś klasztoru nad Rodanem. Legenda datująca się z X wieku opowiada, że był potomkiem greckiego rodu królewskiego, żył na przełomie VII i VIII wieku. Znany był w kraju ojczystym z powodu pobożności i wiedzy. Nie pragnął jednak podziwu i sławy, a nawet obawiał się ich. Chciał pędzić życie z dala od ludzi i uciech tego świata. Opuścił więc dom i pożeglował do Francji. Najpierw przebywał w pustelni w pobliżu ujścia Rodanu, potem przeniósł się nad rzekę Gard, a w końcu osiadł w diecezji Nimes.

Wiele lat przebywał w zupełnej samotności, rozmawiając tylko z Bogiem. Wkrótce jednak po całej Francji rozeszła się wieść o cudach przez niego dokonywanych. Popularność świętego pustelnika wciąż rosła. Król darzył go wielkim szacunkiem.

Ta sama legenda głosi, że król, bawiąc na polowaniu, zapędził się za oswojoną łanią, która żywiła świętego, odnalazł go i zbudował mu klasztor, gdyż św. Idzi nie dał się namówić do porzucenia swojej samotni. Przyjął do niej wszakże kilku uczniów, tworząc w ten sposób początek wspólnoty zakonnej. Zachowywała ona ustaloną przez niego regułę. Później zakon przyjął regułę św. Benedykta. Św. Idzi zmarł prawdopodobnie około roku 712. Był jednym z najpopularniejszych świętych średniowiecza; wiele kościołów, również w Polsce, wzniesiono pod jego wezwaniem.

Modlitwa: Panie, pozwól nam w czasie naszej ziemskiej wędrówki nieustannie myśleć o sprawach niebios i naśladować przykład doskonałości ewangelicznej, jaki nam dałeś w osobie św. Idziego opata. Amen.

1 września – wspomnienie bł. Bronisławy, dziewicy

Bronisława urodziła się ok. 1204 r. w Kamieniu Wielkim, w zamożnej rodzinie Odrowążów. Jej kuzynami byli św. Jacek i bł. Czesław, a jej stryj Iwo piastował godność biskupa krakowskiego. Bronisława została wychowana w środowisku żywej wiary, szlachetności i pobożności. Wiara w Boga była urzeczywistniana w służbie bliźniemu.

W wieku 16 lat wstąpiła do klasztoru Norbertanek w Krakowie. Zakon Norbertanek był w owym czasie bardzo prężny, choć działał od niedawna, odgrywał już jednak wielką rolę w służbie ówczesnego społeczeństwa. W młodym wieku Bronisława została przełożoną klasztoru. W czasie zarazy w 1224 r. z wielkim zaangażowaniem służyła chorym, rozdawała leki i ubrania, karmiła głodnych. W tamtym czasie w krakowskim klasztorze przebywało kilkaset sióstr, Bronisława musiała posiadać zatem niezwykły talent organizacyjny.

Życie Bronisławy przypadło na okres niezwykle bogaty w różne wydarzenia historyczne. Wtedy to właśnie toczyły się walki o Kraków między Konradem Mazowieckim a Henrykiem Brodatym; klasztor Norbertanek był świadkiem tych bratobójczych walk. Wielokrotnie był zajmowany przez zwalczające się armie, siostry musiały wówczas chronić się w pobliskich lasach. Najtragiczniejsze wydarzenie w dziejach klasztoru i bł. Bronisławy to najazd tatarski w 1241 r. Siostry ukryły się wówczas wśród zalesionych skał, które dotąd noszą nazwę Skał Panieńskich; klasztor został splądrowany i spalony. Siostry zaś, z Bronisławą na czele, niosły pomoc ofiarom wojny.

Bronisława umiała na różne dramatyczne wydarzenia, towarzyszące jej życiu, spojrzeć z perspektywy wiary. W najtrudniejszych chwilach udawała się na Sikornik, gdzie oddawała się modlitwie i medytacji. Tam również miała widzenie Chrystusa, który obiecał jej: „Bronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie”. Ciągle utrzymywała kontakt ze św. Jackiem i biskupem Iwonem. Od św. Jacka nauczyła się modlitwy różańcowej, którą wzbogaciła duchowość swojego zakonu. Gdy 15 sierpnia 1253 r. zmarł św. Jacek, Bronisława doznała wizji tryumfalnego wprowadzenia go przez Matkę Bożą do nieba.

Bronisława umarła 29 sierpnia 1259 r. na Sikorniku. Jej kult rozpoczął się bardzo wcześnie, wkrótce po jej śmierci. Wzmaga się on zwłaszcza w czasach trudnych dla Krakowa i Ojczyzny. Jej beatyfikacja dokonała się w 1839 r. Jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy.

Modlitwa: Panie Jezu Chryste, Ty poleciłeś dążyć do Ciebie przez pokorne kroczenie za Twoim krzyżem, spraw łaskawie, abyśmy za wstawiennictwem błogosławionej Bronisławy, po niedolach życia doczesnego mogli uczestniczyć w Twojej chwale. Amen.

2 września – wspomnienie św. Ingrydy Szwedzkiej, dziewicy

Urodziła się w Kanninge, w Szwecji, w XIII wieku. Jej wychowaniem duchowym zajmował się Piotr z Dacji, dominikanin. W roku 1281 założyła w Kanninge klasztor św. Marcina, pierwszy w Szwecji klasztor dominikanek. Zmarła w roku 1282.

Cuda następujące po śmierci św. Ingrydy przypisywano jej wstawiennictwu. Wywołały one powszechny kult świętej. W roku 1405 rozpoczął się proces kanonizacyjny. Biskupi szwedzcy przedstawili sprawę na soborze w Konstancji. W latach 1416-1417 przeprowadzono w Szwecji badania, ale ich wyniki nie były przekonywające. W roku 1497 sprawa została wznowiona. W roku 1507 przy relikwiach św. Ingrydy uroczyście odprawiano Msze św. i różne nabożeństwa. Wydaje się jednak, że formalna kanonizacja nigdy nie miała miejsca. Podczas Reformacji kult św. Ingrydy wygasł, jej relikwie przepadły. Zniszczony też został klasztor, którego była założycielką.

Modlitwa: Panie Boże, który zesłałeś na świętą Ingrydę, dziewicę, dary niebios, pomóż nam w czasie naszej ziemskiej wędrówki naśladować jej cnoty i wraz z nią cieszyć się wieczną radością w niebie. Amen.

3 września – wspomnienie św. Grzegorza Wielkiego, papieża i doktora Kościoła,

patrona nauczycieli

Św. Grzegorz urodzony w Rzymie około roku 540, był synem św. Sylwii i patrycjusza Gordiana, który później wyrzekł się świata i został jednym z siedmiu diakonów Rzymu. Św. Grzegorz otrzymał gruntowne wykształcenie. W roku 574 cesarz Justyn Młodszy mianował go prefektem Rzymu.

Po śmierci ojca św. Grzegorz zbudował sześć klasztorów na Sycylii. Siódmy klasztor benedyktynów św. Andrzeja założył we własnym domu w Rzymie. Tutaj w roku 575 przywdział habit zakonny.

Po śmierci Pelagiusza kapłani i lud jednomyślnie wybrali św. Grzegorza papieżem. Swoją działalnością zasłużył sobie na miano Wielkiego. Jego pracowitość i zapał religijny znane były w całym ówczesnym świecie. Pozyskał Longobardów ariańskich dla Kościoła, przywiązał Franków do Stolicy Apostolskiej, wysłał opata Augustyna z gronem misjonarzy na misje do Anglów. Był ojcem i jakby drugim fundatorem życia i pracy benedyktyńskiej. Wobec roszczeń patriarchów konstantynopolitańskich określił dobitnie prymat rzymski, mianując się jednak tylko „sługą sług Bożych – servus servorum Dei”. Przez mądre administrowanie majątkiem Kościoła położył podwaliny pod „dziedzictwo Piotrowe – patrimonium Petri”, zaczątek Państwa Kościelnego. Uczestniczył gorliwie w życiu Kościoła. Mimo cierpień fizycznych i niezliczonych zajęć, znajdował czas na pisanie. Jest autorem wielu dzieł o ogromnej wartości. Do najcenniejszych należą: listy, homilie, „Moralia” (moralność chrześcijańska na tle księgi Joba), „Regula Pastoralis” (nauka o duszpasterzowaniu), „Dialogi” (żywoty świętych). Zawdzięczamy mu także wspaniałe opracowanie liturgii Mszy św. i innych nabożeństw. Jest jednym z czterech wielkich doktorów zachodniego Kościoła rzymskokatolickiego. Zmarł 12 marca 604 roku.

Modlitwa: Boże, Ty się opiekujesz swoim ludem i z miłością nim kierujesz, za wstawiennictwem świętego Grzegorza, papieża, udziel ducha mądrości powołanym do rządzenia Kościołem, niech postępy wiernych w świętości przyczyniają się do wiecznego szczęścia ich pasterzy. Amen.

3 września – wspomnienie św. Grzegorza Wielkiego, papieża i doktora Kościoła, patrona nauczycieli

Po śmierci ojca św. Grzegorz zbudował sześć klasztorów na Sycylii. Siódmy klasztor benedyktynów św. Andrzeja założył we własnym domu w Rzymie. Tutaj w roku 575 przywdział habit zakonny.

5 września – wspomnienie św. Bertina, zakonnika

Św. Bertin urodził się we Francji na początku VII wieku. Życie zakonne rozpoczął w opactwie Luxeuil, które wówczas kierowało się surową regułą św. Kolumbana. Około roku 639 św. Bertin wraz z dwoma innymi mnichami przyłączył się do św. Omera, biskupa, który od dwu lat nauczał religii Chrystusowej w pogańskim kraju otaczającym dzisiejsze Pas-de-Calais. Tam święci misjonarze założyli najpierw jeden klasztor, a po ośmiu latach drugi, pod wezwaniem św. Piotra. Św. Bertin był jego przełożonym przez blisko sześćdziesiąt lat. On to sprawił, że działalność klasztoru stała się znana. Z biegiem czasu wokół murów klasztoru powstało miasto St. Omer, po śmierci zaś św. Bertina klasztor nazwano jego imieniem.

Św. Bertin prowadził bardzo surowy tryb życia. Odbywał liczne podróże. Miał wielu uczniów, którzy za jego przykładem gorliwie przekazywali ludziom zasady wiary Chrystusowej. Jednemu z nich, św. Winnokowi, polecił założyć klasztor w Wormhoudt, niedaleko Dunkierki; imię św. Winnoka figuruje w wielu średniowiecznych kalendarzach angielskich. Św. Bertin zmarł w bardzo podeszłym wieku.

Modlitwa: Boże, który wznosisz swój Kościół dzięki religijnej gorliwości i apostolskiej trosce wyznawców takich jak św. Bertin, spraw, aby dzięki niemu Kościół ten nieustannie wzrastał w wierze i świętości. Amen.

6 września – wspomnienie bł. Bertranda z Garrigi, kapłana

Urodzony we Francji w drugiej połowie XII wieku, bł. Bertrand wychował się u sióstr cystersek. Tutaj dowiedział się o niebezpieczeństwie, jakie dla Kościoła stanowiła herezja albigensów, bardzo w owym czasie żywotna. Postanowił więc zostać kapłanem, po czym wraz z grupą cystersów udał się na południe Francji, by naprawiać zło wyrządzone przez działania heretyków.

W roku 1208 jednakże legat cystersów został zamordowany, upadła także krucjata Szymona de Montfort, bł. Bertrandowi zabrakło współpracowników do dalszej, pokojowymi środkami prowadzonej, walki z herezją. Na szczęście wkrótce zetknął się ze św. Dominikiem, który poświęcał się temu samemu celowi: przeciwstawianiu się herezji poprzez modlitwę, posty i głoszenie Prawdy Bożej.

W roku 1215 bł. Bertrand znalazł się w gronie sześciu kapłanów, którzy pod przewodnictwem duchowym św. Dominika utworzyli zakon kaznodziejów (dominikanów). Bł. Bertrand został przełożonym jednej z ośmiu prowincji tego zakonu, obejmującej Prowansję. Przez ostatnie dziewięć lat aktywnego życia głosił nieprzerwanie wiarę w południowej Francji. W Marsylii założył ogromny klasztor. We wszystkim starał się naśladować swego umiłowanego mistrza, św. Dominika; podobnie jak on spędzał wiele czasu na modlitewnym czuwaniu, zachowywał posty i poddawał się praktykom pokutnym. Po śmierci bł. Bertranda mówiono o nim, że był wiernym odbiciem swego nauczyciela i duchowego ojca.

Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, który radość dzisiejszego dnia poświęciłeś bł. Bertrandowi, spraw miłosiernie, abyśmy nieustannie pracowali nad utwierdzeniem i pogłębieniem tej wiary, którą on przez całe życie głosił. Amen.

7 września – wspomnienie św. Melchiora Grodzieckiego, kapłana i męczennika

Melchior urodził się w Cieszynie w roku 1582. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i jako kapłan tego zakonu pracował w Pradze i w Koszycach. W Koszycach działali razem z nim Stefan Pongracz, jezuita z Węgier, oraz Marek Kriż, kanonik ze Strzygomia. Jerzy Rakoczy, zdobywszy Koszyce, uwięził tych kapłanów i po torturach kazał ich zamordować 7 września 1619 roku.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, błogosławiony Melchior, męczennik, osiągnął chwałę zachowując wiarę aż do śmierci, w swoim miłosierdziu pomnóż naszą wiarę, i spraw, abyśmy zgodnie z nią żyjąc, osiągnęli zbawienie. Amen.

7 września – wspomnienie św. Reginy, dziewicy i męczenniczki

Niewiele wiemy o życiu św. Reginy. Niektóre jego fragmenty możemy poznać z dziejów jej męczeństwa, uważanych jednak, jeśli idzie o szczegóły, za niezbyt pewne źródło.

Św. Regina urodziła się w III wieku w Alise, w starożytnej Alezji (tutaj dwieście lat wcześniej Wercyngetoryks walczył przeciwko Cezarowi). Matka św. Reginy zmarła przy jej urodzeniu. Ojciec, znakomity obywatel, poganin, powierzył córkę piastunce. Była ona chrześcijanką i ochrzciła małą Reginę.

Kiedy ojciec dowiedział się o tym, wpadł w gniew i wyrzucił obie z domu. Zamieszkały więc razem, utrzymując się ze skromnych zarobków piastunki. Regina pomagała jej, pasąc owce. Wiele czasu przy tym poświęcała modlitwie i rozmyślaniom o Bogu i żywotach świętych.

W roku 251, kiedy ukończyła lat piętnaście, zwrócił na nią uwagę Olybriusz, prefekt Galii. Dowiedziawszy się, że pochodzi z wybitnego rodu, postanowił wziąć ją za żonę. Odkrył jednak, że jest chrześcijanką i usiłował ją skłonić do zaparcia się wiary. Św. Regina śmiało odmówiła. Wzgardziła także propozycją małżeństwa. Rozgniewany Olybriusz wtrącił św. Reginę do więzienia, gdzie przykuto ją łańcuchem do ściany. Olybriusz tymczasem wyjechał, by odeprzeć najazd barbarzyńców. Po jego powrocie święta trwała w zamiarze spełnienia ślubu dziewictwa i nadal zdecydowanie odmawiała oddawania czci bożkom. Ogarnięty wściekłością Olybriusz kazał ją wychłostać i przypiekać rozżarzonym żelazem. Tortury te jednak nie odniosły skutku, łaska Boża podtrzymała św. Reginę, która przez cały czas modląc się, wychwalała Boga, a także upominała Olybriusza. W końcu nie mogąc znieść dłużej okrutnych cierpień, oddała ducha niebiańskiemu Oblubieńcowi.

Modlitwa: Panie Boże, który zesłałeś na świętą Reginę dary niebios, pomóż nam w czasie naszej ziemskiej wędrówki naśladować jej cnoty i wraz z nią cieszyć się wieczną radością w niebie. Amen.

8 września – Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Przeszło dziewiętnaście wieków temu w małej galilejskiej wiosce Nazaret żyli pobożni małżonkowie z rodu Dawidowego, którzy nazywali się Joachim i Anna. Byli w podeszłym wieku i już prawie stracili nadzieję, że Bóg pobłogosławi ich dzieckiem. Spełniło się jednak ich najgorętsze pragnienie: doczekali się narodzin córki, której dali imię Maryja. To Ona po wszystkie czasy jest „błogosławiona między niewiastami”. To ona zostanie wybrana spośród wszystkich ludzi, by być Matką Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który stał się Człowiekiem i przyszedł na świat dla naszego zbawienia.

W dniu 8 września od dawna obchodzimy święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W Jerozolimie już w końcu V wieku znajdowała się bazylika Narodzenia Maryi, obecnie pod wezwaniem św. Anny.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, macierzyństwo Najświętszej Dziewicy stało się początkiem naszego zbawienia, udziel swoim sługom łaski, aby święto Jej Narodzenia utwierdziło nas w pokoju. Amen.

9 września – wspomnienie św. Piotra Klawera, kapłana, patrona misji afrykańskich

Piotr Klawer urodził się w Hiszpanii w roku 1580. Jego zubożali rodzice byli potomkami starych i znakomitych rodzin. Piotr uczył się w kolegium jezuickim w Barcelonie, po czym w roku 1609 rozpoczął nowicjat u jezuitów w Tarragonie. Ostatnie śluby złożył 8 sierpnia 1604 roku. W czasie studiów filozoficznych, odbywanych na Majorce, młody zakonnik pod wpływem św. Alfonsa Rodrigueza powziął zamiar wyjazdu do Indii, by „ratować tysiące ginących tam dusz”.

W roku 1610 udał się do Kartageny (obecnie Kolumbia), głównego ośrodka handlu niewolnikami w Nowym Świecie, gdzie co miesiąc lądowało tysiące niewolników.

W roku 1616 otrzymał święcenia kapłańskie, po czym uczynił ślub służenia niewolnikom. Przez trzydzieści trzy lata ciężko pracował, by ulżyć ich doli, nieść im pomoc i pociechę duchową. Działał także na rzecz zniesienia handlu niewolnikami. Miłość, jaką ich otaczał, była niemal nadprzyrodzonej miary.

Kiedy statek wiozący niewolników wpływał do portu, Piotr spieszył do ładowni, gdzie gromadzono czarnych nieszczęśników. Uśmierzał ich rozpacz i ból, otaczał troskliwą opieką chorych i pokrzepiał umierających. Przy pomocy kapłanów murzyńskich nauczał też niewolników prawd wiary chrześcijańskiej i udzielał sakramentów. Dzięki jego wysiłkom trzysta tysięcy dusz weszło do Kościoła. Z nowo nawróconymi podopiecznymi podążał także na plantacje, na których ich zatrudniano. Tutaj zachęcał ich do życia po chrześcijańsku, skłaniając zarazem i napominając ich właścicieli, by odnosili się do nich w humanitarny sposób. Zmarł w roku 1654.

Pod jego wezwaniem Maria Teresa Ledóchowska założyła „sodalicję św. Piotra Klawera” dla misji afrykańskich, niosącą wydatną pomoc misjonarzom w Afryce.

Modlitwa: Boże, który obdarzyłeś świętego Piotra Klawera podziwu godną miłością i cierpliwością w niesieniu Twoim niewolnym sługom wiedzy o Tobie, spraw, aby za jego pomocą wszyscy stali się wolni i równi. Amen.

9 września – wspomnienie bł. Anieli Salawy, dziewicy

Aniela Salawa urodziła się 9 września 1881 roku w podkrakowskiej wsi Siepraw. W 1897 roku udała się do Krakowa i pracowała jako służąca. Zrozumiała, że Bóg wskazuje jej drogę całkowitego poświęcenia się dla bliźnich w stanie świeckim i ciągłego wyrzeczenia. Wstąpiła do Trzeciego Zakonu Świeckiego św. Franciszka i żyła w głębokim zjednoczeniu z Chrystusem. Została obdarzona przeżyciami mistycznymi, o których wspomina w Dzienniku pisanym na polecenie spowiednika. Zmarła w Krakowie dnia 12 marca 1922 roku.

Modlitwa: Obdarz nas, Boże, duchem pokory i miłości, którym napełniłeś błogosławioną Anielę, dziewicę, aby jej życie stało się ofiarą żywą, świętą i miłą Tobie, i spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy, żyjąc według Ewangelii, stawali się coraz bardziej podobni do Chrystusa, Twojego Syna. Amen

10 września – wspomnienie św. Mikołaja z Tolentino, kapłana, patrona marynarzy

Urodzony w St. Angelo we Włoszech, w roku 1245, św. Mikołaj od najwcześniejszego dzieciństwa odznaczał się niewinnością i wieloma innymi cnotami. Jako student wyróżniał się także spośród otoczenia i to spowodowało, że powołano go do kanonii przy kościele Naszego Zbawcy. Możliwość stałej służby Bożej sprawiała mu wielką radość. Wkrótce potem – wysłuchawszy kazania pewnego augustianina na temat próżności świata – poczuł powołanie zakonne. Wstąpił więc do klasztoru augustianów w Tolentino, małym mieście w Państwie Papieskim. Odtąd był nazywany Mikołajem z Tolentino.

Złożywszy śluby zakonne przed ukończeniem osiemnastego roku życia, poświęcił się całkowicie Bogu. Zadziwiająca była jego pokora i łagodność. Na polecenie przełożonych przebywał kolejno w kilku klasztorach swego zakonu. W jednym z nich – w klasztorze Cingole – otrzymał z rąk biskupa Osimo święcenia kapłańskie.

Ostatnie trzydzieści lat życia spędził w Tolentino. Jego gorliwość w pracy duszpasterskiej przyniosła znakomite owoce. Bóg pobłogosławił go wieloma łaskami, obdarzył zdolnościami kontemplacji, choć nie oszczędził cierpień i chorób. Św. Mikołaj zmarł 10 września 1305 roku.

Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, który radość dzisiejszego dnia poświęciłeś św. Mikołajowi, spraw miłosiernie, abyśmy nieustannie pracowali nad utwierdzeniem i pogłębieniem tej wiary, którą on przez całe życie głosił. Amen.

11 września – wspomnienie św. Adelfa, biskupa

Św. Adelf, dziesiąty z kolei biskup Metzu, żył w V wieku. Opowieść o nim zawarta jest w zbiorze apokryfów i legend spisanych w IX wieku pod tytułem „Życie”. Św. Adelf pochodził ze znakomitej rodziny burgundzkiej. Na krótko przed jego przyjściem na świat jego matce Beatryczy ukazał się we śnie anioł i pozdrowiwszy ją słowami: „Witaj, umiłowana przez Boga”, zapowiedział: „Ciesz się, ponieważ poczniesz i wydasz na świat nowego Pawła, biskupa Adelfa”. Proroctwo to spełniło się całkowicie.

Modlitwa: Boże, który uczyniłeś świętego Adelfa przykładem miłości i wiary, która podbija świat i dołączyłeś go do grona Świętych Pasterzy, spraw, abyśmy za jego pośrednictwem wytrwali w wierze i miłości, i wzięli udział w jego chwale. Amen.

12 września – wspomnienie Najświętszego Imienia Maryi

Święto Imienia Maryi przypomina zwycięstwo odniesione nad Turkami pod Wiedniem w roku 1683 przez króla Jana III Sobieskiego i sprzymierzone wojska chrześcijańskie.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, Twój Syn umierając na krzyżu dał nam za Matkę Najświętszą Maryję Pannę, swoją Rodzicielkę, spraw, abyśmy uciekając się pod Jej obronę i wzywając Jej imienia, nabrali otuchy. Amen.

12 września – wspomnienie św. Apolinarego i towarzyszy, męczenników

Pomiędzy rokiem 1617 a 1632 w Japonii miały miejsce okrutne prześladowania chrześcijan. Poniosło wówczas śmierć dwustu pięciu męczenników za wiarę.

W tej liczbie było osiemnastu franciszkanów z pierwszego zakonu i dwudziestu siedmiu z trzeciego zakonu.

Prowincjałem zakonu franciszkanów w Japonii był wtedy Apolinary Franco. Lekceważąc dekret cesarski przewidujący lorę śmierci dla tych, którzy deklarują się jako chrześcijanie, św. Apolinary osiadłszy w Japonii otwarcie głosił, że jest uczniem Chrystusa. Wkrótce wtrącona go do więzienia Omura, gdzie spędził pięć lat. Współtowarzyszy niedoli uczył zasad wiary, wielu ochrzcił. 12 września 1622 roku on i kilku innych franciszkanów zostało żywcem spalonych.

Modlitwa: Panie, pobożnie wspominamy cierpienia świętego Apolinarego i jego towarzyszy. Spraw, aby nasze modlitwy zostały wysłuchane, obdarz nas również wytrwałością w wierze. Amen.

13 września – wspomnienie św. Jana Chryzostoma, biskupa i doktora Kościoła, patrona kaznodziejów

Św. Jan zwany Chryzostomem (Złotoustym), z powodu swoich zdolności krasomówczych, przyszedł na świat w Antiochii około roku 354. Rodzice jego byli chrześcijanami. Ojciec wcześnie go odumarł. Matka odznaczała się wielką cnotliwością.

Św. Jan studiował retorykę u Libaniusza, poganina, słynnego w tym okresie mówcy. Od roku 374 pędził żywot pustelnika w górach w pobliżu Antiochii. W roku 386 jednak ze względu na słaby stan zdrowia musiał wrócić do rodzinnego miasta, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 398 wyniesiono go do godności biskupa Konstantynopola. Ten wybitny, mądry człowiek był prawdziwą ozdobą Kościoła. Wyróżniał się zdecydowanie spośród otoczenia, toteż miał wielu niechętnych sobie ludzi, także wśród przedstawicieli stanu duchownego. Szczególną nieprzychylnością odnosił się doń Teofil, patriarcha Aleksandrii, który zresztą przed śmiercią okazał skruchę z tego powodu. Największym jednakże wrogiem św. Jana była cesarzowa Eudoksja oburzona śmiałością jego przemówień. Na pseudosoborze wniesiono przeciw św. Janowi liczne oskarżenia i zesłano go na wygnanie.

Tutaj znosił wiele cierpień, ale wzorem św. Pawła, którego podziwiał, znajdował spokój i szczęście. Wielką pociechą stała się dla niego pewność, że papież pozostał jego przyjacielem i czynił dla niego wszystko, co leżało w jego mocy. Wrogów św. Jana nie zadowoliły jednakże cierpienia, które mu zadali. Wygnano go na dalekie krańce cesarstwa, do Pytios w Kolchidzie. Zmarł w drodze do tego miasta, 14 września 407 roku.

Modlitwa: Boże, mocy ufających Tobie, Ty sprawiłeś, że święty Jan Chryzostom wsławił się wymową i męstwem w znoszeniu prześladowań, oświeć nas jego nauką i umocnij przykładem nieugiętej cierpliwości. Amen.

14 września – święto Podwyższenia Krzyża Świętego

Kiedy święte Ciało Jezusa zdjęto z krzyża i złożono w grobie na Kalwarii, krzyż, na którym umarł wrzucono do rowu lub studni i pokryto kamieniami i ziemią tak, ażeby zwolennicy Ukrzyżowanego Odkupiciela nie mogli go znaleźć. Prawie trzy wieki później, w roku 312, Konstantyn Wielki, chociaż nie był chrześcijaninem, podczas bitwy z Maksencjuszem o tron cesarstwa rzymskiego modlił się do Boga chrześcijańskiego, ażeby mu pomógł pokonać przeciwnika.

I wówczas ukazał się na niebie świetlisty krzyż czy monogram Chrystusa, otoczony napisem: „Pod tym znakiem zwyciężysz”. Umieściwszy znak krzyża na sztandarze, Konstantyn rzeczywiście odniósł zwycięstwo, pobiwszy Maksencjusza na moście Milvian 28 października 312 roku. Zostawszy cesarzem rzymskim, umieścił znak chrześcijaństwa na sztandarach i tarczach swoich żołnierzy. W roku 326 jego matka, św. Helena, odnalazła w Jerozolimie krzyż Chrystusowy. Pamiątkę tego zdarzenia obchodzimy 3 maja.

W roku 614 Chozroes II, władca Persji, najechał Syrię i Palestynę; zajął i spustoszył Jerozolimę, wywożąc wraz z innymi skarbami wielką relikwię: krzyż. Jednakże cesarz Herakliusz stanąwszy na czele dużej armii pokonał Persów i zmusił ich do oddania Świętego Krzyża, który w roku 629 z wielką czcią odwiózł do Jerozolimy. Kiedy dotarł do bram miasta, zdjął strojne szaty, odłożył insygnia cesarskie i boso, ubrany w wór pokutny zaniósł krzyż na Górę Kalwarię i umieścił z powrotem w kościele Świętego Grobu. Wydarzenie to Kościół upamiętnił, ogłaszając dzień 14 września świętem Podwyższenia Krzyża Świętego.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, Syn Twój posłuszny Twojej woli poniósł śmierć na krzyżu, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni, spraw, abyśmy poznawszy na ziemi tajemnicę odkupienia, mogli otrzymać jej owoce w niebie. Amen.

15 września – wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Bolesnej

Celem tego święta jest przypomnienie istoty duchowego męczeństwa Matki Bożej i jej współuczestnictwa w Męce Jej Boskiego Syna. Siedem wielkich bolesnych wydarzeń w jej życiu, to: proroctwo Symeona, ucieczka do Egiptu, trzy dni poszukiwania dwunastoletniego Jezusa w Jerozolimie, spotkanie Jezusa w drodze na Kalwarię, stanie u stóp krzyża, zdjęcie Jezusa z krzyża i złożenie Jezusa do grobu.

Jezusa i Jego Matkę łączyła niezwykle silna więź miłości, jaka zawsze istnieje między kochającą matką a jej dzieckiem. Ponadto Maryja kochała swojego Syna jako Boga.

Z czym możemy porównać boleści i cierpienia Najświętszej Maryi Panny, dziewiczej córy Syjonu? „Wszyscy, co drogą zdążacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleść podobna do tej, co mnie przytłacza…” (Lm 1, 12).

Modlitwa: Boże, Ty sprawiłeś, że obok Twojego Syna wywyższonego na krzyżu stała współczująca Matka, daj, aby Twój Kościół uczestniczył razem z Maryją w męce Chrystusa i zasłużył na udział w Jego zmartwychwstaniu. Amen.

16 września – wspomnienie świętych męczenników Korneliusza, papieża i Cypriana, biskupa

Korneliusz został wybrany papieżem, kiedy niemal równocześnie Nowacjan ogłosił, że będzie piastował tę godność. Wobec tego Korneliusz zapewniwszy sobie poparcie sześćdziesięciu biskupów, zwołał synod, który zatwierdził jego wybór. W jego korespondencji ze św. Cyprianem na temat przyjęcia apostatów do Kościoła, by uchronić ich od prześladowań Decjusza, znajdujemy także jedno z najwcześniejszych świadectw dotyczących prymatu papieża. Św. Korneliusz zginął śmiercią męczeńską w roku 253.

Thascius Caecilius Cyprianus urodził się w Kartaginie w Afryce, gdzie jego ojciec był wybitnym senatorem. Zdobywszy gruntowne wykształcenie, Cyprian został profesorem retoryki w rodzinnym mieście. Prowadził raczej rozwiązły tryb życia, ale w końcu pod wpływem nauk kapłana o imieniu Cecylian, nawrócił się.

Rozpoczął wówczas w odosobnieniu pokutę za grzechy i stał się człowiekiem cnotliwym. Wreszcie otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 248 jako następca Donata został biskupem Kartaginy. W ciągu dziesięciu lat wiele dobrego zrobił na tym stanowisku. Przeżył wraz ze swoim ludem dwuletnie prześladowania za Decjusza, bronił jedności Kościoła, występując przeciwko ruchom schizmatycznym, podtrzymywał miasto moralnie podczas wyniszczającej zarazy. Nie utracił duchowego kontaktu z wiernymi nawet wówczas, gdy przebywał na wygnaniu, śląc stamtąd obfitą korespondencję. W roku 258 ten święty człowiek padł ofiarą prześladowań, które miały miejsce za panowania Waleriana.

Modlitwa: Boże, który dałeś Twemu ludowi świętych Korneliusza i Cypriana, gorliwych pasterzy i nieugiętych męczenników, za ich wstawiennictwem umocnij naszą wiarę i odwagę, abyśmy wytrwale dążyli do jedności Kościoła. Amen.

17 września – wspomnienie św. Roberta Bellarmina, biskupa i doktora Kościoła, patrona kanonistów

Urodzony w Montepulciano we Włoszech 4 października 1542 roku, Robert Bellarmino był trzecim z dziesięciorga dzieci. Jego matka, Cyntia Cervini, siostra papieża Marcelego II, była osobą niezwykle pobożną, wiele czasu spędzała na modlitwie i umartwieniach, zachowywała posty, nie szczędziła biednym jałmużny.

W roku 1560 Robert wstąpił do nowo utworzonego Towarzystwa Jezusowego. Otrzymawszy święcenia kapłańskie, udał się do Louvain, gdzie przebywał w latach 1570-1576. Zasłynął tutaj jako znakomity kaznodzieja. W roku 1576 powierzono mu w kolegium rzymskim katedrę teologii, a potem – w roku 1592 funkcję rektora. W roku 1594 został prowincjałem Neapolu, a w cztery lata później kardynałem.

Ten wybitny uczony i świątobliwy sługa Boży bronił spraw Stolicy Apostolskiej, występując przeciwko antyklerykałom w Wenecji i przeciwko politycznym zakusom Jakuba I, króla Anglii. Był autorem wielu wartościowych dzieł, m. in. wyczerpującej pracy apologetycznej zwalczającej ówczesne herezje.

Jego „Dysputy i kontrowersje o spornych kwestiach wiary chrześcijańskiej”, wydane w czterech wielkich tomach, tłumaczone na różne języki, są po dziś dzień najpełniejszą obroną nauki katolickiej. Dwa dalsze dzieła „Katechizm większy i mniejszy”, wydawane wciąż jeszcze, tłumaczone na sześćdziesiąt języków, nie straciły nic na wartości. Był też autorem wielu tomów kazań oraz znanych jeszcze dziś dzieł ascetycznych (np. „O wiecznym szczęściu świętych”, „O sztuce dobrego umierania”, „O siedmiu słowach Chrystusa” i in.). Jeśli idzie o stosunki między Kościołem i państwem, zajmował stanowisko, które i dziś mogłoby być uznane za bardzo demokratyczne. Uważał mianowicie, że władza pochodzi wprawdzie od Boga, ale oddana jest do dyspozycji ludziom, którzy powierzają ją z zaufaniem odpowiednim swoim reprezentantom. Był duchowym ojcem św. Alojzego Gonzagi. Pomógł także św. Franciszkowi Salezemu w staraniach o formalne zatwierdzenie zakonu wizytek. Okazał też niezwykłą roztropność, przeciwstawiając się surowemu traktowaniu Galileusza. Zmarł w roku 1621.

Modlitwa: Boże, Ty obdarzyłeś świętego Roberta, biskupa, wielką wiedzą i męstwem dla obrony wiary Twojego Kościoła, spraw za jego wstawiennictwem, aby Twój lud zachował tę wiarę nienaruszoną. Amen.

18 września – święto św. Stanisława Kostki, zakonnika, patrona Polski

Stanisław urodził się w Rostkowie na Mazowszu w końcu grudnia 1550 roku. Wychowany w atmosferze religijnej, odznaczał się głęboką pobożnością. Razem z bratem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Cudownie uzdrowiony z ciężkiej choroby przez Matkę Najświętszą, postanowił wstąpić do towarzystwa Jezusowego. Opuścił więc potajemnie Wiedeń w roku 1567 i przez Dylingę udał się do Rzymu, gdzie został przyjęty do nowicjatu przez św. Franciszka Borgiasza. Zmarł w Rzymie w nocy z 14 na 15 sierpnia 1568 roku w opinii świętości. Został zaliczony w poczet świętych przez papieża Benedykta XIII w roku 1726.

Modlitwa: Boże, Ty wśród wielu cudów Twojej mądrości obdarzyłeś świętego Stanisława Kostkę łaską dojrzałej świętości już w młodzieńczym wieku, spraw, abyśmy za jego przykładem wykorzystywali czas przez gorliwą pracę i z zapałem dążyli do wiekuistego pokoju. Amen.

19 września – wspomnienie św. Januarego, biskupa i męczennika, patrona Neapolu

Św. January, urodzony około roku 275, był biskupem Benewentu, kiedy wybuchło prześladowanie za Dioklecjana. Na rozkaz Drakoncjusza, gubernatora Kampanii, Sosjusz, diakon Misenum, Prokulus, diakon Puzzuoli oraz Eutyches i Akucjusz, dostojnicy świeccy, zostali uwięzieni w Puteoli. Dowiedziawszy się o tym św. January, który był przyjacielem Socjusza, postanowił odwiedzić współwyznawców, by dodać im odwagi.

Strażnicy jednak odkryli jego zamiary i poinformowali o nich przełożonych. Tymoteusz, następca Drakoncjusza, wydał rozkaz pochwycenia św. Januarego i odstawienia go do swojej rezydencji w Noli. Razem z biskupem uwięziono jego diakona Festusa i Dezyderiusza, pełniącego w Kościele funkcję lektora.

W jakiś czas później, kiedy gubernator jechał do Puteoli, trzech uwięzionych, zakutych w żelaza przywiązano do jego zaprzęgu i pognano do tego miasta. Tutaj umieszczono ich w tym samym więzieniu, w którym byli już pozostali czterej chrześcijanie. Zgodnie z rozporządzeniem cesarza, wszyscy mieli być rozszarpani przez dzikie zwierzęta. Nazajutrz zgromadzono ich na arenie amfiteatru, ale żadna z bestii nawet się nie ruszyła. Posądzono ich wobec tego o czary i skazano na ścięcie. Wyrok został wykonany w pobliżu Puteoli około roku 305. Relikwie św. Januarego przeniesiono później do Neapolu. Krew św. Januarego przechowywana jest w zapieczętowanej ampułce w skrzepłej postaci, ale przybiera postać płynną, kiedy ampułka znajdzie się w pobliżu innych relikwii świętego, szczególnie jego czaszki. Zdarza się to zazwyczaj 19 września w pierwszą niedzielę maja (tj. w dzień przeniesienia jego relikwii do Neapolu) oraz 16 grudnia (dzień, w którym wstawiennictwo św. Januarego uratowało Neapol od wybuchu Wezuwiusza). Od dłuższego czasu uczeni próbują wyjaśnić to niezwykłe zjawisko, ale ich badania nie przyniosły dotąd rezultatu.

Modlitwa: Boże, Ty dajesz nam obchodzić wspomnienie świętego Januarego, męczennika, spraw, abyśmy mogli razem z nim radować się wiecznym szczęściem. Amen.

20 września – wspomnienie świętych Męczenników Andrzeja Kim Taegon, kapłana, Pawła Chong Hasang i Towarzyszy

Z początkiem XVII wieku świeccy chrześcijanie zanieśli wiarę chrześcijańską do Korei. Dopiero w roku 1836 przybyli misjonarze z Francji. Wybuchły krwawe prześladowania, w których 103 męczenników oddało życie za wiarę, między nimi pierwszy kapłan koreański, Andrzej Kim Taegon, i wybitny apostoł świecki, Paweł Chong Hasang.

Modlitwa: Boże, Stwórco i Zbawicielu wszystkich narodów, Ty wezwałeś do wiary naród koreański i umocniłeś go przez chwalebne męczeństwo świętych Andrzeja, Pawła i Towarzyszy, spraw, abyśmy za ich przykładem i wstawiennictwem aż do śmierci trwali w Twojej nauce. Amen.

21 września – święto św. Mateusza, apostoła i ewangelisty, patrona celników

Św. Mateusz, jeden z dwunastu apostołów, jest autorem pierwszej Ewangelii. Mówi o tym tradycja Kościoła, a także potwierdza sama Ewangelia. Św. Mateusz był synem Alfeusza. Jezus ujrzał go kiedyś siedzącego w komorze celnej i pobierającego podatki. Rzekł wówczas do niego: „Pójdź za mną” (por. Mt 9, 9). O powołaniu celnika na apostoła mówią także Ewangelie św. Marka i Łukasza, nazywając go Lewim (por. Mk 2, 13-17, Łk 5, 27-32).

Św. Mateusz prowadził działalność apostolską pośród wspólnoty palestyńskiej. O dalszym jego życiu nie wiemy nic pewnego. Istnieje tradycja, że nauczał w Etiopii, inna zaś głosi, że było to w kraju Partów i Persji. Nie wiadomo też dokładnie, czy zmarł śmiercią naturalną, czy też otrzymał koronę męczeństwa. Jest autorem pierwszej Ewangelii napisanej dla Żydów, a zatem w języku aramejskim; powstała między rokiem 50 a 60 po Chr. Jedyna to księga Nowego Testamentu nie napisana po grecku. Tekst aramejski jednak zaginął.

Relikwie św. Mateusza od X wieku znajdują się w Salerno we Włoszech.

Modlitwa: Boże, Ty w niewysłowionym miłosierdziu wybrałeś celnika Mateusza na apostoła, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy jak on szli za Chrystusem i wiernie przy Nim trwali. Amen.

22 września – wspomnienie św. Tomasza z Villanueva, biskupa, patrona Walencji

Św. Tomasz urodził się w roku 1488 w Królestwie Kastylii w Hiszpanii. Jego bardzo pobożni rodzice przekazali mu szczególny dar miłosierdzia dla biednych. Od najwcześniejszego dzieciństwa był uosobieniem niewinności i wszelkich cnót. Mając lat piętnaście, rozpoczął studia w Kolegium św. Ildefonsa przy uniwersytecie w Alcala, założonym niedawno przez kardynała Ximeneza. Uzyskał stopień magistra sztuk wyzwolonych, po czym został profesorem filozofii.

Z Alcala, gdzie spędził w sumie jedenaście lat, przeniósł się do Salamanki. Tutaj przez dwa lata wykładał filozofię moralną, tutaj także w roku 1518 wstąpił do i zakonu augustianów.

Odbywszy nowicjat, otrzymał w roku 1520 święcenia kapłańskie i podjął pracę duszpasterską. Gorliwością w spełnianiu obowiązków zasłużył sobie na miano

apostoła Hiszpanii. Zawsze posłuszny regule swego zakonu, uczestniczył aktywnie w życiu wspólnoty. W kolegium augustiańskim w Salamance był wykładowcą teologii. Piastował w zakonie liczne zaszczytne stanowiska. W roku 1544 zgodził się zostać arcybiskupem Walencji.

Przyjęcie tej godności nie przeszkodziło mu żyć nadal w pełnym ubóstwie. Był godnym naśladowania przykładem prostoty i pobożności, cieszył się też ogromnym zaufaniem swoich współbraci w biskupstwie. Ze względu na zły stan zdrowia nie mógł być obecny na soborze trydenckim, gdzie reprezentował go biskup Huesca.

W roku 1555 św. Tomasz zmarł.

Modlitwa: Boże, który uczyniłeś św. Tomasza przykładem miłości i wiary, która podbija świat, i dołączyłeś go do grona Świętych Pasterzy, spraw, abyśmy za jego pośrednictwem wytrwali w wierze i miłości, i mieli udział w jego chwale. Amen.

23 września – wspomnienie św. Pio z Pietrelcina, kapłana

Św. Ojciec Pio, Francesco Forgione, urodził się 25 maja 1887 r. w Pietrelcina, w diecezji Benevento. Do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów wstąpił 6 stycznia 1903 r. jako kandydat na kapłana. Świecenia kapłańskie przyjął 10 sierpnia 1910 r. w katedrze w Benevento. Dnia 28 lipca 1916 r. przybył do klasztoru w San Giovanni Rotondo położonego u wzgórza Gargano, gdzie z małymi przerwami, przebywał aż do śmierci, to jest do 23 września 1968 r. W piątek 20 września 1918 r. w chórze starego kościółka, podczas modlitwy przed Ukrzyżowanym, otrzymał stygmaty, które otwarte i krwawiące, nosił przez pół wieku. Zorganizował „Grupy modlitwy” i przyczynił się do powstania nowoczesnego szpitala, któremu nadał nazwę „Dom ulgi w cierpieniu”.

Papież Jan Paweł II dnia 2 maja 1999 r. zaliczył go do grona błogosławionych, a 16 czerwca 2002 r. dokonał jego kanonizacji. Święty Ojciec Pio pozostawił piękne świadectwo umiłowania Męki Pańskiej i Eucharystii, której był wiernym i pokornym sługą. Zasłynął jako wytrawny kierownik dusz. Przez jego wytrwałą posługę w konfesjonale, Bóg współczesnemu światu okazał wspaniałość dzieł swego miłosierdzia.

Modlitwa: Wszechmogący Wieczny Boże, Ty świętego Ojca Pio, kapłana, obdarzyłeś szczególną laską uczestnictwa w krzyżu Twojego Syna i przez jego posługę ukazałeś wspaniałość dzieła Twego miłosierdzia, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy trwale włączeni w cierpienie Chrystusa, szczęśliwie mogli osiągnąć chwalę Zmartwychwstania. Amen.

23 września – wspomnienie św. Konstancjusza

Jak podaje św. Grzegorz Wielki, Konstancjusz był zakrystianinem w słynnej katedrze św. Stefana w Ankonie we Włoszech. Chociaż był człowiekiem świeckim, nosił strój zakonny. Obowiązki swoje wykonywał doskonale i z wielką gorliwością. Uważano go za cudotwórcę, jego działaniom bowiem towarzyszyły niezwykłe zjawiska. Otoczony był powszechnym podziwem i szacunkiem, wielu zwracało się do niego o pomoc duchową.

Pewnego dnia jakiś gburowaty człowiek wtargnął do kościoła i spostrzegłszy Konstancjusza pogrążonego w pracy, zaczął go znieważać i wyśmiewać, nazywając kłamcą i pyszałkiem. Słysząc to, Konstancjusz podbiegł do swego prześladowcy, objął go i ucałował, dziękując mu za wytknięcie wad. Jak zauważył św. Grzegorz, był to dowód niezwykłej pokory Konstancjusza.

Modlitwa: Boże, za wstawiennictwem świętego Konstancjusza spraw, abyśmy przezwyciężyli naszą dumę. Niechaj zawsze za jego przykładem służymy Ci z pokorą, w której masz upodobanie. Amen.

24 września – wspomnienie św. Pacyfika z San Severino, kapłana

Św. Pacyfik urodził się w roku 1653. Wcześnie został sierotą i wychowywał się u swego wuja. Mając lat siedemnaście wstąpił do zakonu franciszkanów obserwantów. Otrzymawszy święcenia, rozpoczął pracę kapłańską w małej wiosce w Apeninach. Po siedmiu latach owocnego duszpasterzowania dotknięty został ciężką chorobą, wskutek której do końca życia był inwalidą. Nadal jednakże gorliwie oddawał się modlitwie, nie zatraciwszy cnoty cierpliwości ani samozaparcia. Miał niezwykły dar proroczy.

Modlitwa: Boże, dawco wszystkich darów, ozdobiłeś świętego Pacyfika cnotą niezwykłej cierpliwości i umiłowaniem samotności. Spraw, abyśmy dzięki jego modlitwom mogli pójść w jego ślady i podobną otrzymali nagrodę. Amen.

25 września – wspomnienie bł. Władysława z Gielniowa, kapłana

Władysław urodził się w Gielniowie pod Opocznem około roku 1440. Kształcił się w Akademii Krakowskiej. W zakonie bernardynów, do którego wstąpił, zasłynął jako wybitny kaznodzieja i twórca pieśni religijnych w języku polskim. Odznaczał się wielką świętością życia i szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej, o której głosił kazania. Był dwukrotnie prowincjałem. Ostatnie lata spędził w Warszawie na stanowisku gwardiana. Zmarł w roku 1505. Papież Jan XXIII ogłosił bł. Władysława patronem Warszawy.

Modlitwa: Boże, Ty uczyniłeś błogosławionego Władysława, kapłana, miłośnikiem i głosicielem Chrystusowego krzyża, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy jako uczestnicy cierpień Chrystusa zostali napełnieni radością, gdy się objawi w chwale. Amen.

26 września – wspomnienie świętych męczenników Kosmy i Damiana, patronów aptekarzy

Św. Kosma i Damian byli braćmi. Obaj przyszli na świat w Arabii. Zyskali rozgłos z powodu biegłości w sztuce leczenia. Jako chrześcijanie przeniknięci byli duchem miłosierdzia. Nigdy nie żądali zapłaty za pomoc, jaką nieśli chorym. Miejscem ich życia i działalności była Egaea w Cylicji. Cieszyli się tam najwyższym szacunkiem.

Kiedy wybuchło prześladowanie za Dioklecjana, zwrócono oczywiście uwagę na tych wybitnych ludzi. Lyzjasz, gubernator Cylicji, nakazał ich uwięzić i poddać torturom, a następnie ściąć. Ich męczeńska śmierć nastąpiła około roku 283.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, obchodzimy wspomnienie świętych męczenników Kosmy i Damiana, aby Ciebie uwielbić, Twoja opatrzność obdarzyła ich wieczną chwałą, a nam udziela pomocy. Amen.

27 września – wspomnienie św. Wincentego de Paul (a Paulo), kapłana, patrona dzieł miłosierdzia

Św. Wincenty urodził się w roku 1581 we wsi Ranguine (od roku 1828 St-Vincent-de-Paul). Pierwsze nauki pobierał pod kierunkiem ojców franciszkanów w Dax. W ciągu czterech lat umiał już tak wiele, że pewien bogaty człowiek zatrudnił go jako preceptora swoich dzieci. W ten sposób św. Wincenty mógł kształcić się dalej o własnych siłach, nie będąc ciężarem dla rodziców. W roku 1596 rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Tuluzie. W roku 1600 otrzymał święcenia kapłańskie.

W roku 1605 w czasie podróży morzem z Marsylii do Narbonne wpadł w ręce piratów afrykańskich, którzy go uprowadzili do Tunisu. Przez dwa lata przebywał w niewoli, wreszcie jednak Opatrzność Boża dozwoliła, by uciekł. Po krótkim pobycie w Rzymie powrócił do Francji, gdzie został preceptorem w rodzinie Emmanuela de Gondis, generała floty galerniczej. W roku 1617 zajął się pracą misyjną. W roku 1625 założył zgromadzenie misjonarzy, później zwanych lazarystami od imienia św. Łazarza, patrona klasztoru, który w roku 1633 stał się ich siedzibą.

Trudno byłoby wyliczyć wszystkie dzieła św. Wincentego. Odznaczał się szczególnie cnotą miłosierdzia; które okazywał wszystkim biednym i potrzebującym, tyleż troszcząc się o porzucone i osierocone dzieci, co o zniedołężniałych starców. Założył zgromadzenie sióstr miłosierdzia (szarytek), których powołaniem jest opieka nad chorymi.

Wśród licznych zajęć św. Wincenty starał się zawsze o wewnętrzne zjednoczenie z Bogiem. Otoczony wszelkim szacunkiem, także ze strony możnych tego świata, nigdy nie zapomniał o pokorze. Zmarł w Paryżu 27 września 1660 roku, mając lat osiemdziesiąt.

Modlitwa: Boże, Ty dla zbawienia ubogich i wychowania duchowieństwa obdarzyłeś świętego Wincentego, kapłana, apostolską mocą, spraw, abyśmy ożywieni tą samą gorliwością, miłowali cierpiących braci i spieszyli im z pomocą. Amen.

28 września – wspomnienie św. Wacława, męczennika

Ojciec św. Wacława, Wratysław I książę Czech, wyznawał wiarę chrześcijańską, matka, księżniczka lutycka, Drahomira była poganką. Wacław wychowywał się pod opieką babki, św. Ludmiły pozostając całkowicie pod jej wpływem. Uczył się w kolegium w Budziejowicach. Odznaczał się pilnością, czynił więc wielkie postępy w nauce. Kiedy zmarł jego ojciec, Drahomira nie dopuściła młodego Wacława do steru rządów i ogłosiła się regentką. Ujawniła wówczas swoją nienawiść do chrześcijaństwa, rozpoczynając okrutne prześladowania.

Jednak Wacław w końcu zdobył władzę w księstwie. Sam głęboko religijny, rozumiał, że tylko chrześcijańskie Czechy ostać się mogą jako państwo; stąd polityka ugodowa wobec sąsiadów niemieckich, co rozbudziło opór stronnictwa pogańskiego, dążącego do walki z Niemcami. Również i to, że Wacław był obrońcą prostego ludu przed ciemięstwem władyków, zniechęciło do niego panów i książąt. Zgodnie z wolą narodu, by uniknąć kłótni z bratem Bolesławem, podzielił kraj, dając Bolesławowi znaczną jego część. Bolesław ulegał wpływowi matki, przejąwszy od niej nienawiść do religii chrześcijańskiej. Wacław na swoim dworze prowadził bardzo bogobojne i świątobliwe życie, szczególną czcią otaczając Najświętszy Sakrament.

Pobożność Wacława nie u wszystkich znajdowała uznanie. Nie podobała się również surowość, z jaką przeciwstawiał się panoszeniu się możnych. Niektórzy z dotychczasowych zwolenników przeszli na stronę jego matki i brata. Uplanowano zdradziecką zbrodnię: zaproszono Wacława na dwór Bolesława. Po uczcie poszedł o północy modlić się do kościoła. Tutaj dopadli go mordercy, a jego własny brat wymierzył mu cios śmiertelny. Miało to miejsce w roku 929. Grób św. Wacława znajduje się w katedrze praskiej. Już w X wieku czczony był jako męczennik i patron Czech. W Polsce jest patronem katedry krakowskiej.

Modlitwa: Boże, Ty nauczyłeś świętego Wacława cenić królestwo niebieskie więcej niż ziemskie, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy umieli wyrzekać się samych siebie i całe serce oddać Tobie. Amen.

29 września – wspomnienie świętych archaniołów: Michała, patrona złotników i rytowników, Gabriela, patrona pocztowców i Rafała, patrona podróżnych

Aniołowie są bezcielesnymi duchami, obdarzonymi wysoką inteligencją, siłą woli i niezwykłą świętością. Mogą nieustannie obcować z Bogiem jako Jego szczególnie umiłowane dzieci, całkowicie oddane kontemplacji, miłości i chwale Boga. Bóg czyni ich niekiedy swoimi posłannikami do ludzi.

W dniu 29 września czcimy trzech aniołów, którym w ciągu wieków Bóg powierzał specjalne misje wobec ludzi. Archaniołowie Michał, Gabriel i Rafał mają swoje miejsce pośród dziewięciu chórów anielskich, określanych według następującego porządku: Serafini, Cherubini, Trony, Panowania, Moce, Zwierzchności, Władze, Archaniołowie i Aniołowie.

Imię Michał oznacza: „Któż jak Bóg?” i było pierwszym zawołaniem aniołów w niebiańskich zmaganiach z szatanem i jego zwolennikami. Pismo św. opisuje św. Michała jako „jednego z głównych książąt, przywódcę tych sił w niebie, które odniosły triumf nad mocami piekielnymi”. Od czasów apostolskich Kościół okazuje mu cześć szczególną, wzywając go do wszelkiej opieki i obrony. Nadaje mu się zawsze miano archanioła. Wschodni ojcowie Kościoła wynoszą go ponad wszystkich aniołów, nazywając księciem Serafinów.

Imię Gabriel oznacza „mąż Boży”, albo „Bóg jest moim męstwem”. Znajdujemy je w Księdze Daniela w Starym Testamencie. Anioł Gabriel oznajmił Danielowi proroctwo siedemdziesięciu tygodni (Dn 9, 21-27). Jego imię pojawia się również w księdze apokryficznej Henocha. Ukazał się też Zachariaszowi, by zapowiedzieć narodziny św. Jana Chrzciciela (Łk 1, 11-20). On również rzekł Maryi: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego…” (Łk 1, 31).

Imię Rafał oznacza „Bóg uzdrawia”. O aniele Rafale opowiada Pismo św. w Księdze Tobiasza. Rafał był przewodnikiem młodego Tobiasza w czasie podróży do Raga, miasta w kraju Medów, na wschód od Niniwy. Tobiasz udał się tam, by upomnieć się o dług należny jego ojcu. Anioł pomógł Tobiaszowi poślubić Sarę, córkę Raguela i odpędził rządzącego nią demona. Następnie, odebrawszy pieniądze, wrócili wszyscy do domu, gdzie Rafał uleczył ojca Tobiasza ze ślepoty. W końcu wyjawił, kim jest: „Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12, 15).

Modlitwa: Boże, Ty z podziwu godną mądrością wyznaczasz obowiązki aniołom i ludziom, spraw łaskawie, aby na ziemi strzegli naszego życia Aniołowie, którzy w niebie zawsze pełnią służbę przed Tobą. Amen.

30 września – wspomnienie św. Hieronima, kapłana i doktora Kościoła, patrona księgarzy

Św. Hieronim przyszedł na świat w Strydonie, małym miasteczku na pograniczu Dalmacji. Studia łaciny i greki odbył w Rzymie, po czym uprawiał sztukę krasomówstwa jako obrońca sądowy. Prowadził bardzo światowy tryb życia. Z chwilą jednak, gdy zaczął podróżować, stał się człowiekiem pobożnym. Udał się najpierw do Galii, a następnie ponownie do Rzymu. W tym czasie przyjął chrzest. Sakramentu tego udzielano wtedy często ludziom już dojrzałym. Z Rzymu św. Hieronim powędrował na Wschód, gdzie odwiedzał pustelników. Po krótkim pobycie w Antiochii zamieszkał na pustyni Chalkis w Syrii razem ze św. opatem Teodozjuszem. Tutaj spędził cztery lata na modlitwie i studiach. Aby odsunąć i zwalczyć pokusy nawiedzające go w postaci wspomnień z przeszłości, zaczął uczyć się hebrajskiego.

Około roku 377 przyjął w Antiochii święcenia kapłańskie z zastrzeżeniem, że nie będzie sprawować funkcji duszpasterskich. Następnie odbył podróż do Palestyny, a stamtąd do Konstantynopola, gdzie biskupem był wtedy św. Grzegorz z Nazjanzu. Odwiedziwszy znowu Palestynę, św. Hieronim wyruszył do Rzymu, gdzie pełnił przez jakiś czas urząd sekretarza papieża św. Damazego.

Po śmierci św. Damazego powrócił w roku 385 na Wschód. Po drodze odwiedził na Cyprze św. Epifaniusza. Do Jerozolimy przybył w zimie, ale wkrótce udał się do Aleksandrii, aby tam pogłębiać swoją wiedzę religijną. Po powrocie do Palestyny schronił się w Betlejem. Pędził tu życie w samotności, poświęcając się pracy naukowej, dzięki której stał się później tak sławny.

Jego prace dotyczące Pisma świętego niewiele mają sobie równych w historii Kościoła. Zajmował się także – podobnie jak inni ojcowie tej epoki – analizą i zwalczaniem błędnych poglądów współczesnych. Cieszył się ogólnym podziwem i szacunkiem, wielu udawało się do niego po radę i pomoc. Był duchowym przewodnikiem i zarządcą zakonu żeńskiego założonego przez św. Paulę. Długie życie św. Hieronima, spędzone na modlitwie, pokucie i pracy, zakończyło się w Betlejem w roku 420.

Modlitwa: Boże, Ty dałeś świętemu Hieronimowi żywe i głębokie umiłowanie Pisma świętego, spraw, aby Twój lud obficie karmił się Twoim słowem i znajdował w nim źródło życia. Amen.