1 sierpnia – wspomnienie św. Alfonsa Marii Liguoriego, biskupa i doktora Kościoła, patrona teologów i adwokatów

Św. Alfons urodził się we Włoszech 27 września 1696 roku. Od dzieciństwa naśladował matkę w wielkiej, głębokiej cnocie pobożności. Ojciec zapewnił mu gruntowne wykształcenie. Zdolności i zamiłowanie do nauki sprawiły, że w wieku szesnastu lat św. Alfons uzyskał stopień doktora praw. Wkrótce potem został adwokatem w Neapolu. W roku 1723 przegrał pewną sprawę. To wywołało w nim rozgoryczenie wobec problemów tego świata. Pomimo sprzeciwu otoczenia przywdział suknię duchowną. W roku 1726 przyjął święcenia kapłańskie. Gorliwie i z wielkim powodzeniem spełniał w różnych miejscach służbę duszpasterską, pracując jednocześnie nad własnym uświęceniem.

W roku 1732, powodowany natchnieniem Boskim, założył zgromadzenie zakonne Najświętszego Odkupiciela (redemptoryści), głównie w celu prowadzenia misji wśród ludu wiejskiego. Musiał pokonać liczne trudności; wreszcie udało mu się doprowadzić do końca dzieło, które przyniosło mu chwałę, ale zarazem stało się jego krzyżem. Z wielkim poświęceniem i troską czuwał nieprzerwanie nad jego rozwojem. W roku 1762 został mianowany biskupem Św. Agaty de Goti; diecezją tą zarządzał do roku 1775, wówczas z powodu podeszłego wieku i słabego zdrowia zrezygnował z biskupstwa; schronił się w klasztorze, gdzie przebywał aż do śmierci.

Św. Alfons wiele pisał, jego dzieła cieszyły się wielką popularnością i niemało przyniosły ludziom pożytku, zawierają w sobie bowiem liczne, aktualne i dzisiaj wartości. Wiekopomną sławę zjednała mu zwłaszcza jego fundamentalna teologia moralna. Ostatnie lata życia św. Alfonsa pełne były cierpień, które znosił z rezygnacją, powiększając je dobrowolnie umartwieniami. Zmarł w klasztorze redemptorystów w Pagani pod Nocerą 1 sierpnia 1787 roku.

Modlitwa: Boże, Ty nieustannie dajesz swojemu Kościołowi nowe przykłady życia chrześcijańskiego, spraw, abyśmy naśladowali świętego Alfonsa Marię w apostolskiej gorliwości i razem z nim osiągnęli nagrodę w niebie. Amen.

2 sierpnia – wspomnienie św. Euzebiusza z Vercelli, biskupa

Św. Euzebiusz urodził się w szlacheckiej rodzinie na Sardynii, około roku 283. Gdy był jeszcze dzieckiem, matka wzięła go ze sobą do Rzymu. Tam otrzymał staranne, chrześcijańskie wychowanie. Św. Sylwester, papież, wyświecił go na lektora. Później św. Euzebiusz udał się do Vercelli w Piemoncie, gdzie około roku 340 został mianowany biskupem. Był pierwszym biskupem w Kościele Zachodnim, który połączył życie kapłanów świeckich z życiem zakonnym. Tworzył wspólnoty księży, antycypując niejako późniejsze doświadczenia zakonu kanoników regularnych. Osiągnął duże sukcesy w pracy nad duchową odnową kleru.

Był energicznym obrońcą wiary chrześcijańskiej przed zakusami arianizmu. Na proariańskim synodzie w Mediolanie w roku 355 odmówił stanowczo potępienia św. Atanazego, największego w tym czasie znawcy problemów wiary. W konsekwencji cesarz Konstancjusz II wygnał go do Scytopolis w Palestynie. Tutaj św. Euzebiusz doznał z powodu swej wiary wielkich cierpień z rąk arian. Następnie zesłano go do Kapadocji, a w jakiś czas później do Egiptu.

Uzyskawszy wolność po śmierci cesarza Konstancjusza w roku 361, św. Euzebiusz zatrzymał się w Aleksandrii, gdzie spotkał św. Atanazego. Odbył również wiele podróży do innych krajów Wschodu, umacniając w ludziach wiarę. Po powrocie do Vercelli zetknął się ze św. Hilarym z Poitiers, który tak samo jak on był biskupem na wygnaniu; obydwaj zwalczali gorliwie Auksencjusza, ariańskiego biskupa Mediolanu. Św. Euzebiusz zmarł w Vercelli 1 sierpnia 371 roku.

Modlitwa: Panie, nasz Boże, święty Euzebiusz, biskup, nieustraszenie bronił wiary w Bóstwo Jezusa Chrystusa, spraw, abyśmy naśladując jego stałość i zachowując wiarę, której nauczał, zasłużyli na udział w życiu Twojego Syna. Amen.

3 sierpnia – wspomnienie św. Lidii, patronki farbiarzy

Św. Lidia pochodziła z Tiatyry w Azji Mniejszej, słynącej ze swych purpurowych barwników. Zajmowała się sprzedażą purpury w Filippi, w Macedonii, kiedy do tego miasta około roku 55 zawitał po raz pierwszy św. Paweł. Św. Lidia była „czcicielką Boga”, jak nazywano pogan nawróconych na judaizm. Pod wpływem nauk św. Pawła razem ze wszystkimi domownikami przyjęła chrzest. Jest to pierwszy zanotowany fakt nawrócenia w Europie.

Na chrzcie Lidia poprosiła św. Pawła i towarzyszących mu Łukasza i Sylasa, aby przyjęli gościnę w jej domu. Św. Łukasz napisał później wspomnienie o tym wydarzeniu w Dziejach Apostolskich (16, 11-15).

Modlitwa: Ześlij na nas, Panie, tego ducha wiedzy i miłości do Ciebie, którym napełniłeś Twoją służebnicę, świętą Lidię. Pomóż nam, abyśmy za jej przykładem służyli Tobie szczerze, a przez to spodobali się Tobie przez naszą wiarę i uczynki. Amen.

4 sierpnia – wspomnienie św. Jana Marii Vianney’a, kapłana, patrona proboszczów

Powszechnie znany jako „proboszcz z Ars”, św. Jan Maria Vianney otrzymał świecenia kapłańskie w roku 1815. Trzy lata później powierzono mu parafię w Ars, odległej od wielkiego świata wiosce francuskiej. Jako spowiednik i duszpasterz zasłynął w całym chrześcijaństwie.

Św. Jan Maria Vianney prowadził bardzo surowy tryb życia, poddając się niezliczonym umartwieniom. Wobec wszelkich trudności objawiał niezmąconą cierpliwość i zwycięsko opierał się szatańskim pokusom. Był cudotwórcą ukochanym przez tłumy, ale zachowywał zawsze dziecięcą prostotę. Stał się w naszych czasach wzorem kapłana podążającego drogą Serca Chrystusowego.

Wysłuchiwał spowiedzi ludzi z całego świata przez szesnaście godzin dziennie. Jego życie było wypełnione dziełami miłosierdzia i miłości. Powiadają, że nawet najbardziej zatwardziali grzesznicy nawracali się pod wpływem jego nauk i czynów. Zmarł 4 sierpnia 1859 roku; kanonizowany 31 maja 1925 roku.

Modlitwa: Wszechmocny i miłosierny Boże, Ty obdarzyłeś świętego Jana Marię godną podziwu gorliwością apostolską, spraw, abyśmy za jego przykładem i wstawiennictwem przez chrześcijańską miłość zyskiwali dusze braci dla Ciebie i razem z nim osiągnęli wieczną chwałę. Amen.

5 sierpnia – święto Poświęcenia rzymskiej bazyliki Najświętszej Maryi Panny

Jak głosi rzymska tradycja, za rządów papieża Liberiusza (352-366) Najświętsza Maryja Panna ukazała się patrycjuszowi o imieniu Jan, mówiąc, że chce, aby ku jej czci wzniesiono kościół w miejscu, gdzie spadnie w lecie śnieg. W roku 352 Jan zbudował i wyposażył kościół, który nazwano pierwotnie bazyliką Liberiusza.

Około roku 435 papież Sykstus III powiększył świątynię i poświęcił ją Matce Boskiej. Główną fasadę dobudował w roku 1741 Benedykt XIV. Nazwa bazyliki Matki Boskiej Większej pochodzi stąd, że jest to pierwszy w Rzymie kościół poświęcony Najświętszej Maryi Pannie. Przechowywany jest tutaj żłobek z Betlejem i dlatego często używa się na określenie tego kościoła nazwy Sancta Maria ad Praesepe (Przy Żłobku). Bazylika Matki Boskiej Większej jest jednym z czterech kościołów patriarchalnych (obok bazyliki Św. Piotra, Św. Jana Laterańskiego i Św. Pawła za Murami), w których przy specjalnych okazjach Mszę św. celebruje papież przy specjalnym ołtarzu.

Modlitwa: Miłosierny Boże, odpuść winy nam, swoim sługom, a ponieważ n wasze czyny nie mogą się Tobie podobać, niech nam wyjedna zbawienie Matka Twojego Syna, Jezusa Chrystusa. Amen.

6 sierpnia – święto Przemienienia Pańskiego

Podczas pobytu w Galilei, na rok przed Swoją Męką, Jezus objawił Swoją Boską chwałę trzem najukochańszym uczniom – tym samym, którzy byli później świadkami Jego modlitwy w Ogrodzie Oliwnym: Piotrowi i dwóm synom Zebedeusza, Jakubowi i Janowi. Zaprowadził ich na szczyt góry (sądząc z opisu ewangelistów, prawdopodobnie była to góra Tabor) i „przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło” (Mt 17,1-2; por. Mk 9,2-8; Łk 9,28-36). Apostołowie zobaczyli także Mojżesza i Eliasza, rozmawiających z Jezusem. „Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie” (Łk 9,31). Piotr przejęty i pełen lęku rzekł do Jezusa: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy, jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”” (Mt 17,4-5). Trzej apostołowie upadli na twarz; Jezus dotknął ich i kazał wstać. „Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa” (Mt 17,8).

Trzeba było, aby ci, którzy wkrótce będą świadkami poniżenia Jezusa w Getsemani, zobaczyli go opromienionego blaskiem Jego boskości i wzmocnili się Jego chwałą.

Modlitwa: Boże, Ty przy chwalebnym Przemienieniu Twojego jedynego Syna potwierdziłeś tajemnice wiary świadectwem Ojców i ukazałeś chwałę, jaka czeka Twoje przybrane dzieci, spraw, abyśmy posłuszni głosowi Twojego umiłowanego Syna, stali się Jego współdziedzicami. Amen.

7 sierpnia – wspomnienie św. Kajetana, kapłana

Św. Kajetan przyszedł na świat w roku 1480. Wzrastał pod opieką matki, wychowującej go w cnocie i pobożności. Przywdziawszy szaty duchowne, udał się do Rzymu, pragnąc prowadzić tam ciche i skromne życie kapłana. Zwrócił nań jednak uwagę papież Juliusz II, powierzając mu urząd protonotariusza apostolskiego. Św. Kajetan pełnił tę funkcję aż do śmierci papieża, po czym powrócił do Vicenzy, swego rodzinnego miasta.

Tutaj, podobnie jak w Rzymie, jako członek pobożnych bractw poświęcił się pracy dla chwały Bożej i dobra bliźnich. Później przez jakiś czas przebywał w Wenecji, gdzie poświęcił się pracy wśród chorych. Po powrocie do Rzymu powziął zamiar założenia zgromadzenia, którego członkowie mieli dążyć do świętości na wzór pierwszych apostołów. W realizacji tego zamiaru wspomagali św. Kajetana Jan Piotr Caraffa, późniejszy papież Paweł IV, oraz Paweł Conciglieri i Bonifacy de Colle. W ten sposób powstało zgromadzenie kleryków regularnych, noszące obecnie nazwę teatynów albo kajetanów. Papież Klemens VII zatwierdził je w roku 1524. Teatyni położyli wielkie zasługi jako reformatorzy życia religijnego w ostatnich latach poprzedzających sobór trydencki. Gdy do zakonu przyłączył się bł. Jan Marinioni, św. Kajetan założył wspólnie z nim lombardy, celem uchronienia ludzi niezamożnych od wyzysku lichwiarzy. Instytucje te pochwalił i zatwierdził V sobór laterański.

W roku 1530 św. Kajeten objął po Caraffie stanowisko generała zakonu, pełniąc ten urząd przez trzy lata. Wśród licznych zajęć znajdował czas, by wiele godzin w ciągu dnia spędzać na modlitwie. Przezywał też często stany ekstazy. Wyczerpany pracą zmarł w Neapolu 7 sierpnia 1547 roku.

Modlitwa: Boże, Ty udzieliłeś świętemu Kajetanowi, kapłanowi, łaski naśladowania życia Apostołów, spraw, abyśmy za jego przykładem i wstawiennictwem zawsze pokładali ufność w Tobie i nieustannie szukali Twojego królestwa. Amen.

7 sierpnia – wspomnienie św. Sykstusa II, papieża, i Towarzyszy

Św. Sykstus objął rzymskie biskupstwo w roku 257. Był dobrym i miłującym pokój papieżem. Jego pontyfikat trwał zaledwie rok. 6 sierpnia 258 roku na mocy ostatniego edyktu Waleriana, skazującego na śmierć przywódców chrześcijańskich, schwytano go na cmentarzu Praetextatusa i zabito (być może uprzednio więziono go i poddawano dotkliwym przesłuchaniom). Razem z nim ponieśli śmierć męczeńską św. Felicissimus i Agapiusz oraz czterech diakonów. Trzy dni później został także umęczony św. Wawrzyniec, archidiakon św. Sykstusa.

Modlitwa: Wszechmocny Boże, dzięki Twojej łasce święci męczennicy, Sykstus i jego Towarzysze, oddali życie za Twoją Ewangelię i wierność Chrystusowi, daj nam moc Ducha Świętego, abyśmy chętnie przyjmowali prawdy wiary i odważnie je wyznawali. Amen.

8 sierpnia – wspomnienie św. Dominika, kapłana

Dominik Guzman, urodzony w Calaruega w Hiszpanii, pochodził ze znakomitego rodu. Kiedy miał czternaście lat, wysłano go do szkoły w Walencji. Potem uczył się w Salamance. Ukończywszy szkołę, przywdział habit kanoników regularnych św. Augustyna w diecezji Osma. Oddając się z zapałem pracy nad własnym uświęceniem, pracował również gorliwie dla duchowego dobra innych, głosząc im słowo Boże.

Towarzyszył swemu biskupowi w misji, którą zlecił im Alfons IX, król Kastylii. We Francji przekonał się o fatalnych skutkach, jakie wywołała herezja albigensów, szerząca spustoszenie w duszach ludzkich. Potem udał się wraz z biskupem do Rzymu, gdzie papież Innocenty III udzielił im pozwolenia na głoszenie Ewangelii wśród heretyków. Z wielką gorliwością prowadzili swoje dzieło misyjne.

Św. Dominik był założycielem klasztoru w Prouille. Siostry zajmowały się nauczaniem dzieci. Był to początek zakonu dominikanek.

Z rąk biskupa Osmy św. Dominik przejął prowadzenie misji w Langwedocji. Zebrawszy kilkunastu swoich współpracowników, rozpoczął prace nad organizacją zakonu, nazwanego od jego imienia zakonem dominikanów. Regułę tego zakonu papież Honoriusz III zatwierdził w roku 1216.

W jakiś czas później papież powierzył św. Dominikowi nowo utworzony urząd mistrza Świętego Pałacu.

Św. Dominik odbywał liczne podróże w sprawach Kościoła, głosząc Ewangelię, prowadząc wykłady z teologii. Zakładał też coraz to nowe domy swego zakonu, który już za jego życia bardzo się rozwinął. W roku 1220 Honoriusz II powołał św. Dominika na generała zakonu.

6 sierpnia 1221, w Bolonii, św. Dominik zakończył święte życie.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, niech święty Dominik, który był gorliwym głosicielem objawionej prawdy, wspiera Twój Kościół swoimi zasługami i nauką i niech będzie dla nas troskliwym opiekunem. Amen.

9 sierpnia – wspomnienie św. Teresy Benedykty od Krzyża

Św. Teresa Benedykta – Edyta Stein, urodziła się 12 października 1891 roku we Wrocławiu w żydowskiej rodzinie. Studiowała we Wrocławiu, w Getyndze. W 1915 roku złożyła egzamin państwowy z propedeutyki filozofii, historii i języka niemieckiego. Wykładała te przedmioty w gimnazjum wrocławskim im. Wiktorii. W roku następnym została asystentką Edmunda Husserla we Fryburgu. W 1917 doktoryzowała się z filozofii z wynikiem „summa cum laude”. W swoich badaniach wychodząc od filozofii doszła do mistycznego doświadczenia wiary. Szukając prawdy znalazła Boga. W 1922 roku przyjęła chrzest w Kościele katolickim. W latach 1923-1931 wykładała w liceum i seminarium nauczycielskim w Spirze. Jeździła także z odczytami do Niemiec, Austrii, Czech, Francji, Szwajcarii. W 1932 roku objęła wykłady w Instytucie Pedagogiki Naukowej w Monasterze. Reżim hitlerowski, ustawą o eliminacji ze stanowisk państwowych osób pochodzenia niearyjskiego, uniemożliwił jej dalszą pracę dydaktyczną oraz uzyskanie habilitacji. 14 października 1933 roku wstąpiła do karmelu w Kolonii, przyjmując imię zakonne Teresy Benedykty od Krzyża. Śluby wieczyste złożyła w 1938 roku. W kilka miesięcy później musiała uciekać z Kolonii do karmelu holenderskiego w Echt. W sierpniu 1942 roku zostaje aresztowana przez gestapo i internowana w obozie w Westerbork. Następnie deportowana do Oświęcimia, gdzie w tydzień później, 9 sierpnia poniosła śmierć w komorze gazowej. Pozostawiła po sobie pisma, listy, notatki z filozofii osoby, teologii zwłaszcza przemyślenia dotyczące „wiedzy krzyża”. Beatyfikował ją Jan Paweł II w 1987 roku. 11 października 1998 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił uroczyście Edytę Stein nową Świętą Kościoła katolickiego. Edyta Stein jest patronką Europy.

10 sierpnia – wspomnienie św. Wawrzyńca, diakona i męczennika, patrona ubogich

W roku 257, kiedy św. Sykstus został papieżem, wyświęcił św. Wawrzyńca na diakona. Mimo jego młodego wieku wyznaczył go na pierwszego z ośmiu diakonów, którzy służyli w Kościele rzymskim. W zakres tego urzędu wchodziła opieka nad skarbcem Kościoła i podział dochodów kościelnych wśród ubogich. W tym samym roku cesarz Walerian wydał dekret o prześladowaniu chrześcijan, nakazujący zabić wszystkich biskupów, kapłanów i diakonów. W roku następnym uwięziono św. Sykstusa. Gdy prowadzono go na egzekucję, św. Wawrzyniec podążał za nim pogrążony we łzach. Przed swą męczeńską śmiercią św. Sykstus polecił mu rozdzielić skarby Kościoła wśród biednych. Św. Wawrzyniec postąpił zgodnie z tym poleceniem, dając nawet naczynia kościelne, by powiększyć sumę, którą dysponował.

W tym czasie na utrzymaniu Kościoła rzymskiego oprócz kapłanów pozostawało piętnaście tysięcy biednych, nie licząc tych, którym wysyłano jałmużnę do innych krajów. Prefekt Rzymu rozkazał św. Wawrzyńcowi wydać skarby Kościoła. Święty obiecał pokazać mu je. Nazajutrz zamiast przynieść złoto i srebro, przyprowadził biednych. Rozgniewany prefekt rozkazał poddać go torturze przypiekania ogniem. Rozkaz bezlitośnie wykonano, ale męczennik wzmocniony łaską Bożą zniósł mężnie cierpienia. Do ostatniego tchnienia święty diakon modlił się o nawrócenie Rzymu, o to, by nauka Chrystusa mogła stąd rozszerzyć się na cały świat. Kilku pogańskich senatorów, którzy byli świadkami egzekucji, przyjęło wiarę chrześcijańską. Oni to pochowali ciało św. Wawrzyńca. Jego męczeństwo miało miejsce w roku 258.

Modlitwa: Miłosierny Boże, z gorącej miłości ku Tobie święty Wawrzyniec wiernie służył ubogim i odważnie poniósł męczeństwo, spraw, abyśmy miłowali to, co on miłował, i wypełniali to, czego uczył. Amen.

11 sierpnia – wspomnienie św. Klary, dziewicy, patronki chorób oczu

Św. Klara, duchowa siostra św. Franciszka, przyszła na świat, podobnie jak on, w Asyżu, w roku 1193. Od dzieciństwa chciała poświęcić się dla Jezusa Chrystusa. Usłyszawszy o św. Franciszku, zwróciła się do znajomej pobożnej niewiasty, by ją do niego zaprowadziła. Pod wpływem rozmowy ze św. Franciszkiem postanowiła porzucić świeckie życie. 18 marca 1212 roku wraz z inną młodą kobietą pojechała do Portiunculi, gdzie z rąk św. Franciszka otrzymała habit zakonny.

Najpierw św. Franciszek umieścił ją w żeńskim zakonie benedyktynek. Tutaj umocniła się w swoim postanowieniu, mimo iż sprzeciwiali się mu jej przyjaciele i krewni. Później jej siostra Agnieszka poszła w jej ślady. Za radą św. Franciszka przeniosły się do innego domu. Wkrótce potem przybyła tam ich matka wraz z kilkoma paniami z wysokich rodów szlacheckich. W ten sposób powstało zgromadzenie zwane drugim zakonem św. Franciszka (klaryski). W ciągu kilku lat św. Klara założyła szereg innych klasztorów. Jej zakon zaczął również działalność w Niemczech i na Węgrzech.

Zakonnice prowadziły bardzo surowy tryb życia, poddawały się najrozmaitszym umartwieniom, stale praktykowały post.

Św. Klara kierowała się zawsze duchem ubóstwa. Odziedziczywszy po przywdzianiu habitu fortunę ojca, całą rozdała biednym. Nie dbała o żadne wartości materialne, nawet dla swego klasztoru.

Kiedy armia Fryderyka II pustoszyła dolinę Spoleto, żołnierze podeszli pod klasztor. Kilku z nich przystawiło drabinę do muru, by wedrzeć się do środka. Św. Klara stanęła wówczas w oknie i trzymając monstrancję rozpoczęła modlitwę do Boga. Widok ten tak podziałał na napastników, że uciekli przerażeni.

Św. Klara zakończyła życie ziemskie 11 sierpnia 1253 roku.

Modlitwa: Miłosierny Boże, Ty doprowadziłeś świętą Klarę do umiłowania ubóstwa, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy żyjąc w ubóstwie ducha zgodnie z nauką Chrystusa, doszli do oglądania Ciebie w królestwie niebieskim. Amen.

12 sierpnia – wspomnienie św. Eupliusza, męczennika

W IV wieku, za panowania Dioklecjana, miały miejsce prześladowania chrześcijan. Wówczas to w Katami na Sycylii rządził gubernator Kalwizjan. 12 sierpnia 304 roku wezwał do swego pałacu diakona Eupliusza ź rozkazał mu przeczytać fragment Ewangelii. Święty nie zawahał się otwarcie przyznać do swojej wiary. Przeczytał jedno z ośmiu błogosławieństw: „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,10). Potem wybrał fragment następujący: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje” (Mt 16,24). Zapytany przez gubernatora, co to oznacza, młodzieniec odpowiedział: „Jest to prawo mego Pana, które zostało mi dane”. Kalwizjan zapytał: „Przez kogo?” Eupliusz odpowiedział: „Przez Jezusa Chrystusa, Syna Boga Żywego”. Na to gubernator rozkazał poddać go torturom.

Gdy był już u szczytu cierpień, zapytano go, czy wciąż upiera się przy chrześcijaństwie. Święty młodzieniec odpowiedział: „Powtarzam to, co powiedziałem przedtem: Jestem chrześcijaninem i czytam Pismo święte”. Dodał, że nigdy nie porzuci swej wiary i że pragnie zakończyć życie na ziemi, gdyż dzięki temu otrzyma życie wieczne. W końcu gubernator zdał sobie sprawę z nieugiętości Eupliusza, rozkazał więc ściąć mu głowę.

Modlitwa: Mocny i miłosierny Boże, który pomogłeś świętemu Eupliuszowi znieść wszystkie tortury, pozwól nam, którzy dziś święcimy jego triumf, zwycięsko pokonać zasadzki naszych wrogów. Amen.

13 sierpnia – wspomnienie św. Męczenników: Poncjana – papieża i Hipolita – kapłana

Św. Poncjan wstąpił na tron Piotrowy w roku 230. Kiedy w roku 235 zamordowano cesarza Aleksandra Sewera, jego następca, Maksymin Trak wygnał papieża, skazując go na ciężkie roboty w kopalni na Sardynii. Św. Poncjan znosił spokojnie cierpienia i prześladowania za Chrystusa. Śmierć męczeńską poniósł w tym samym roku.

Razem ze św. Poncjanem wygnano kapłana Hipolita. Był to jeden z najwybitniejszych teologów w III wieku. Urodził się około roku 170. Przywdziawszy szaty duchowne, zasłynął dzięki wiedzy i mądrości, a także jako żarliwy obrońca wiary. Orygenes słyszał go nauczającego w Rzymie w roku 202. Hipolit był autorem komentarzy biblijnych, z których najbardziej znany jest komentarz do Księgi Daniela.

Około roku 215 św. Hipolit napisał „Tradycję Apostolską”, najbardziej znane swe dzieło, zawierające przepisy liturgiczne.

Po śmierci papieża Zefiryna wysunięty jako antypapież przeciw Kalikstowi I, rychło pojednał się z Kościołem, został nawet za wiarę wygnany na Sardynię, gdzie go umęczono wraz ze św. Poncjanem.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, niech sławne męczeństwo świętych Poncjana i Hipolita pomnoży naszą miłość ku Tobie i umocni w naszych sercach wiarę. Amen.

14 sierpnia – wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego, kapłana i męczennika

Maksymilian Maria Kolbe urodził się w Zduńskiej Woli w roku 1894. Wstąpił do zakonu franciszkanów i w roku 1918 otrzymał święcenia kapłańskie. Gorliwy czciciel Matki Bożej założył stowarzyszenie „Milicja Maryi Niepokalanej” i powołał do życia wydawnictwa w Polsce i w Japonii. W roku 1941 został przez Niemców osadzony w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, gdzie dawał wszystkim przykład cierpliwości. Dobrowolnie przyjął śmierć w bunkrze głodowym zamiast innego więźnia. Zginął 14 sierpnia 1941 roku, dobity zastrzykiem.

Modlitwa: Boże, dzięki Twojej łasce święty Maksymilian Maria, gorliwy czciciel Niepokalanej Dziewicy, cierpliwie znosił udręki więzienia i oddał życie za bliźniego, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy całym naszym życiem i śmiercią świadczyli o Twojej miłości. Amen.

15 sierpnia – święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

1 listopada 1950 roku papież Pius XII ogłosił dogmat Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Prawdą objawioną przez Boga jest, że Niepokalana Matka Boska, Maryja zawsze Dziewica, kiedy zakończyło się jej życie na ziemi, została wzięta do nieba z ciałem i duszą.

Ze swego miejsca w niebie Maryja wciąż trwa przy nas, jest naszą Opiekunką, naszą Pocieszycielką, Nadzieją, Królową.

Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, Ty wziąłeś do niebieskiej chwały ciało i duszę Niepokalanej Dziewicy Maryi, Matki Twojego Syna, spraw, abyśmy nieustannie troszczyli się o dobra duchowe i wysłużyli sobie na udział w Jej chwale. Amen.

16 sierpnia – wspomnienie św. Stefana, patrona Węgier

Św. Stefan był synem Gezy, czwartego księcia Węgrów, i Sarolty. Urodził się w roku 969 w Ostrzyhomiu (Esztergom), ówczesnej stolicy Węgier. Rodzice jego niedawno przyjęli religię chrześcijańską i w jej duchu wychowywali syna. Otrzymał staranne wykształcenie pod opieką św. Adalberta, biskupa Pragi i Teodata, cnotliwego włoskiego hrabiego. Po śmierci ojca w roku 997 wstąpił na tron książęcy.

Zaprowadził trwały pokój ze wszystkimi sąsiadującymi narodami. Następnie zajął się gorliwie spraw wykorzenienia pogaństwa w kraju. Czynił to łagodnymi metodami, za pomocą przekonywania i napominania. Mimo to wielu jego poddanych, przywiązanych do religii przodków, zbuntowało się. Rozpoczęli oblężenie swego władcy w Veszprem. Św. Stefan przygotowywał się do bitwy poszcząc, rozdając jałmużnę i modląc się. Chociaż jego siły były mniejsze od sił rebeliantów, rozgromił ich całkowicie.

Odtąd praca nad rozkrzewianiem wiary postępowała szybko naprzód. Św. Stefan budował kościoły, klasztory, zakładał biskupstwa. Wysłał też poselstwo do Rzymu, aby od papieża Sylwestra II uzyskać zatwierdzenie swoich fundacji. Spełniając życzenie poddanych, poprosił również o koronę królewską dla siebie. Prośba ta została spełniona. Papież wysłał wspaniałą koronę. Prałat, który przywiózł ją z Rzymu, namaścił i ukoronował św. Stefana na króla w roku 1000.

Wielką cześć św. Stefan okazywał Błogosławionej Maryi Dziewicy. Wszystkie swoje włości oddał pod jej szczególną opiekę. Wojny, które prowadził, zawsze kończyły się jego zwycięstwem. Podejmował je zresztą tylko wówczas, gdy było to naprawdę konieczne, nigdy nie był agresorem. Założył słynne opactwo benedyktyńskie Pannonhalma pod Gyór oraz dziesięć diecezji z metropolitą w Ostrzyhomiu. Najświętszą Pannę czcił jako Matkę i nazywał „Wielką Panią Węgrów”.

Poświęcając się zajęciom królewskim, nigdy nie zaniedbywał obowiązków wynikających z nakazów religijnych. Dbał o zachowanie łączności swej duszy z Bogiem. Pośród spraw tego świata nie zapominał o umartwieniach i pokorze. Zmarł 15 sierpnia 1038 roku.

Uroczystość jego obchodzona jest na Węgrzech 20 sierpnia (data pogrzebu). Papież Innocenty XI rozszerzył kult liturgiczny na cały Kościół i wyznaczył 2 września (rocznicę wypędzenia Turków z Budy) jako dzień św. Stefana.

Modlitwa: Wszechmocny Boże, święty Stefan królując na ziemi rozszerzał prawdziwą wiarę, spraw, aby w niebieskiej chwale był orędownikiem Twojego Kościoła. Amen.

17 sierpnia – wspomnienie św. Jacka, kapłana

Urodził się w Kamieniu na Śląsku z możnego rodu Odrowążów. Po studiach w Paryżu i Bolonii przebywał na dworze swego krewnego, biskupa krakowskiego Iwona i mianowany kanonikiem krakowskim towarzyszył mu w podróży do Rzymu (1218). Tam poznał św. Dominika i razem z bratem (czy raczej krewnym tylko) Czesławem wstąpił do jego zakonu, otrzymując habit z jego rąk (1220). Jacek i Czesław wysłani przez św. zakonodawcę na północ, założyli pierwszy klasztor dominikański za Alpami we Fryzaku. Czesław udał się następnie do Pragi, natomiast Jacek powrócił do Krakowa i ufundował przy kościele Świętej Trójcy pierwszy w Polsce klasztor dominikański (1222).

Surowy dla siebie, w umartwieniu i pokucie naśladowca św. Dominika, nie zadowolił się jednak cichym życiem zakonnym – był stworzony na misjonarza. Z eremu krakowskiego podejmuje dalekie wyprawy misyjne. Jest duszą świetnie rozwijającej się misji polskich dominikanów na Wschodzie. W Kijowie zakłada klasztorek przy kościele osiadłych tam irlandzkich benedyktynów, działa w okolicach Czernichowa, Smoleńska, miał nawet dotrzeć do Moskwy. Po pięciu latach wędrówek apostolskich wraca do Krakowa (1228), wkrótce jednak wyrusza na pracę ewangelizacyjną do Prus, gdzie początkowo Krzyżacy ściągali dominikanów polskich, później jednak, wzrósłszy w siłę, usunęli ich. Po krótkim pobycie w Krakowie (1238) działa św. Jacek ponownie na Rusi. Kijów musieli wprawdzie zakonnicy porzucić wobec wrogiego nastawienia tamtejszego duchowieństwa, pracowali jednak na Rusi Czerwonej. Jeszcze raz odważył się św. Jacek zapuścić na Ukrainę, i miał przez trzy lata pracować w samym Kijowie.

Gdy wrócił do Krakowa, zastał tam same zgliszcza po strasznym najeździe Mongołów (1241). Podnosi na duchu, pociesza, dodaje otuchy. Potem znów organizuje niezmordowany misjonarz zaczątki Kościoła polskiego na ziemi Jadźwingów, na pograniczu Litwy. Legenda widzi go nawet na szlakach misyjnych w Skandynawii i Azji. W połowie 1257 roku wraca sterany pracą do Krakowa. W wigilię Wniebowzięcia, z krucyfiksem i obrazem Najświętszej Panny w ręku, oddał ducha Bogu.

Wielki cudotwórca, mąż modlitwy i umartwienia, żarliwy zdobywca dusz, krzewiciel Królestwa Bożego, zwany „apostołem Północy”, jest Jacek Odrowąż jednym z największych misjonarzy dominikańskich. Kanonizowany 17 kwietnia 1594 roku.

Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, dzięki Twojej łasce święty Jacek przez wytrwałe głoszenie Ewangelii odnowił i umocnił w wierze wiele narodów, za jego wstawiennictwem pomnóż naszą wiarę, abyśmy byli zdolni pracować dla Twojej chwały i zbawienia ludzi. Amen.

18 sierpnia – wspomnienie bł. Siostry Sancji

Siostra Sancja Szymkowiak urodziła się 10 lipca 1910 roku w Możdżanowie k. Ostrowa Wielkopolskiego. Na chrzcie św. otrzymała imię Janina. Była najmłodszym dzieckiem Augustyna i Marianny z Duchalskich; miała czterech starszych od siebie braci, z których jeden był kapłanem. Zamożni i głęboko wierzący rodzice zapewnili jej gruntowne wychowanie. Od najmłodszych lat wyróżniała się wielką dobrocią i szczerą pobożnością, pociągając innych swą prostotą i pogodą ducha. Po ukończeniu szkoły średniej studiowała na Uniwersytecie Poznańskim, na filologii romańskiej, usilnie troszcząc się o rozwój intelektualny i duchowy. Poprzez gorliwą działalność w różnych sekcjach Sodalicji Mariańskiej apostołowała dyskretnie i skutecznie, budząc swym przykładem chrześcijański entuzjazm życia. Jej dobroć i poświęcenie znali również biedni i opuszczeni w najbardziej zaniedbanej dzielnicy Poznania. Źródłem duchowej mocy i apostolskiej gorliwości był dla niej Chrystus obecny w Eucharystii, dla którego pragnęła poświęcić swoje życie.

Latem 1934 roku wyjechała do Francji i w czasie pielgrzymki do Lourdes postanowiła wstąpić do klasztoru, powierzając się opiece Niepokalanej Matki. Musiała pokonać wiele trudności zanim w czerwcu 1936 roku rozpoczęła życie zakonne w Zgromadzeniu Córek Matki Bożej Bolesnej – Sióstr Serafitek w Poznaniu, przyjmując imię: Maria Sancja. Od początku odznaczała się wielką gorliwością w wypełnianiu Reguły i powierzanych obowiązków. Jej życie, na pozór bardzo zwyczajne i szare, kryło w sobie nadzwyczajną głębię zjednoczenia z Bogiem.

Podczas II wojny światowej Siostra Sancja nie skorzystała z możliwości udania się do rodziny, ale pozostała w klasztorze wraz z innymi siostrami, poddając się ciężkiej, przymusowej pracy narzuconej przez okupanta. Pełna bezgranicznej ufności Bogu, wnosiła w otoczenie ducha pokoju i nadziei, a dla cierpiących i załamanych była duchowym oparciem. Jeńcy francuscy i angielscy, którym służyła jako tłumacz, nazywali ją ” aniołem dobroci ” i ” świętą Sancją „.

Ciężar pracy, zimno i głód wyczerpały jej wątłe siły i niebawem stała się ofiarą nieuleczalnej choroby – gruźlicy gardła. Wielkie cierpienia znosiła z zadziwiającym spokojem i zupełnym poddaniem się woli Bożej. Dnia 6 lipca 1942 roku z radością złożyła śluby wieczyste, jednocząc się ze swoim Oblubieńcem, na którego spotkanie z utęsknieniem czekała w chwili śmierci. Odeszła do Pana 29 sierpnia 1942 roku, mając zaledwie 32 lata życia.

Modlitwa: Boże, dzięki Twojej łasce błogosławiona Sancja wytrwale naśladowała Chrystusa ubogiego i pokornego, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy wiernie trwając w naszym powołaniu osiągnęli doskonałość, której wzór nam dałeś w swoim Synu Jezusie Chrystusie. Amen.

18 sierpnia – wspomnienie św. Heleny, wdowy

Późniejsza cesarzowa rzymska pochodziła z Drepanum w Bitymi (Azja Mniejsza), była córką właściciela zajazdu. Przejeżdżający tam z oddziałem wojska oficer rzymski, Konstancjusz Chlorus, od pierwszego wejrzenia zakochał się w pięknej córce szynkarza i zabrał ją ze sobą. Natomiast historycy Kościoła w Anglii sądzą na ogół, że św. Helena urodziła się w tym kraju około roku 250. Była prawdopodobnie córką Coela, brytyjskiego króla, który utrzymywał przyjazne stosunki z Rzymianami. Poślubił ją Konstancjusz, oficer armii rzymskiej, stacjonujący w Brytanii. Św. Helena zajęła się wychowaniem jego syna, Konstantyna.

W roku 293 Konstancjusz został cesarzem rzymskim. Objął także rządy nad Galią i Brytanią. W zamian za uzyskanie tych zaszczytów zmuszono go, by opuścił św. Helenę i poślubił Teodorę, pasierbicę cesarza Maksymiana Herkuliusza. Św. Helena nie była w tym czasie chrześcijanką. Kiedy jej syn, Konstantyn, odniósłszy cudowne zwycięstwo nad swym poprzednikiem, doszedł do władzy, przyjęła chrześcijaństwo. Gorliwie spełniała praktyki religijne, ze wszystkich sił dążąc do doskonałości w wierze. Konstantyn ogłosił ją cesarzową. Otaczał ją zawsze wielką czcią, czemu między innymi dał wyraz, każąc wybić monety z wizerunkiem macochy.

Mimo iż obdarzona tak wysoką godnością, św. Helena nie wahała się uczestniczyć we Mszy św. wraz z poddanymi. Swoje obfite dobra przeznaczała na dzieło miłosierdzia wśród biednych i na budowę kościołów. Kiedy cesarz postanowił wznieść kościół na Górze Kalwarii, św. Helena, chociaż miała wówczas osiemdziesiąt lat, chciała osobiście zobaczyć wykonane prace. Wyruszyła do Jerozolimy, mając nadzieję, że znajdzie tam Święty Krzyż. Przeprowadzono wykopaliska i znaleziono trzy krzyże. Obok jednego z nich leżała tabliczka z napisem, na nim zaś widniały ślady gwoździ co wskazywałoby, że był to najprawdopodobniej krzyż naszego Zbawcy.

Św. Helena zbudowała dwa wspaniałe kościoły, jeden na Górze Kalwarii, drugi na Górze Oliwnej. W czasie podróży na Wschód ozdobiła ku czci św. Lucjana miasto Drepanum, któremu Konstantyn nadał później nazwę Helenopolis. Podróż tę św. Helena upamiętniła także niezliczonymi dziełami miłosierdzia, dając wszędzie przykład swoich cnót. Umarła w Rzymie w sierpniu roku 327, w dwudziestym roku panowania syna. Konstantyn urządził jej wspaniały, uroczysty pogrzeb, po czym kazał wznieść pomnik ku jej czci.

Modlitwa: Panie Jezu Chryste, który dzięki św. Helenie chciałeś ubogacić Twój Kościół bezcennym skarbem i objawiłeś jej miejsce, w którym spoczywał Twój Krzyż, spraw za jej wstawiennictwem, aby Twoja Męka i śmierć wysłużyła dla nas nagrodę życia wiecznego. Amen.

19 sierpnia – wspomnienie św. Jana Eudesa, kapłana

Św. Jan urodził się we Francji 14 listopada 1601 roku. Był niesłychanie przykładny jako dziecko. Wyróżnił się też wśród wszystkich studentów, którzy kiedykolwiek uczęszczali do kolegium jezuickiego w Caen.

Zostawszy kapłanem, poświęcił się gorliwie pracy duszpasterskiej. Głosząc słowo Boże rodakom, przyczyniał się do doskonalenia ich wiary. Podróżował po całej Francji, by wszędzie nieść wielkie prawdy Chrystusowe. Swoim nauczaniem spowodował liczne nawrócenia. Uznano go za jednego z największych misjonarzy epoki.

Założył zgromadzenie Jezusa i Maryi (eudystów) i kongregację sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i Ucieczki. Zgromadzenie eudystów zajmowało się głównie prowadzeniem seminariów i nauczaniem misyjnym. Papież Leon XIII uznał św. Jana Eudesa za twórcę nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi. Św. Jan Eudes zmarł 10 sierpnia 1680 roku.

Modlitwa: Boże, Ty wybrałeś świętego Jana Eudesa, kapłana, do głoszenia niezgłębionych bogactw Chrystusa, spraw, abyśmy idąc za jego przykładem i naukami, coraz lepiej Ciebie poznawali i żyli w świetle Twojej Ewangelii. Amen.

20 sierpnia – wspomnienie św. Bernarda, opata i doktora Kościoła

Św. Bernard pochodził ze znakomitego rodu. Urodził się we Francji na zamku Fontaines-los-Dijon. Wzrastał pod opieką rodziców, którzy odznaczali się wielką pobożnością. Wysłali go do kolegium Chatillon. Tu wyróżnił się jako bardzo religijny, skłonny do kontemplacji chłopiec. Ukończywszy szkołę, zaczął studia teologiczne i biblistyczne. Po śmierci matki, obawiając się pułapek i pokus tego świata, zdecydował się wstąpić do nowo założonego zakonu cystersów o bardzo surowej regule. Z czasem stał się jego największą ozdobą. Przekonał swoich braci i kilkuset innych przyjaciół, którzy idąc za jego przykładem, także rozpoczęli życie zakonne.

W roku 1113 św. Bernard wraz z trzydziestoma młodymi ludźmi z wybitnych rodzin udał się do opata w Citeaux, św. Stefana. Pod jego duchowym kierownictwem odbył z wielką gorliwością nowicjat, a po roku złożył śluby zakonne. Wkrótce potem przełożony, dostrzegłszy ogromne postępy w jego życiu duchowym, wysłał go z dwunastoma mnichami, polecając założyć nowy klasztor, który później stał się znany jako opactwo w Clairvaux. Św. Bernard został od razu mianowany opatem i rozpoczął działalność, która spowodowała, że uważano go za jedną z najwybitniejszych postaci XII wieku.

Założył liczne klasztory, napisał wiele różnych dzieł, odbywał też szereg podróży. Oferowano mu kilka biskupstw, ale zawsze odmawiał. Zyskał sobie ogromny autorytet, nawet papieże stosowali się do jego rad.

Papież Eugeniusz III upoważnił go do ogłoszenia drugiej wyprawy krzyżowej. Posłuszny Najwyższemu Kapłanowi przejechał wzdłuż i wszerz Francję i Niemcy, wzbudzając wśród szerokich mas wielki entuzjazm dla świętej wojny. Późniejsze niepowodzenie wyprawy sprawiło, że przeciwko świętemu podniosły się protesty i głosy oburzenia. On jednak znalazł na nie właściwą odpowiedź, tłumacząc niepowodzenia grzechami krzyżowców. Zmarł 20 sierpnia 1153 roku. Był obdarzony niepospolitą łaską czynienia cudów.

Modlitwa: Boże, Ty sprawiłeś, że święty Bernard, opat, przejęty gorliwością o Twoją chwałę, płonął jak ogień i oświecał Twój Kościół, spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy napełnieni tym samym duchem, postępowali jak dzieci światłości. Amen.

21 sierpnia – wspomnienie św. Piusa X, papieża

Drugiego czerwca 1835 roku we Włoszech przyszedł na świat Józef Melchior Sarto. Zmarł 20 sierpnia 1914 roku. Był dwieście pięćdziesiątym dziewiątym papieżem. 29 maja 1954 roku został kanonizowany.

Do najwybitniejszych czynów tego świętego papieża zaliczamy wprowadzenie reformy liturgicznej i przywrócenie wczesnego i częstego przyjmowania komunii świętej. Prowadził również nieustanną walkę z herezją modernizmu. Dbał o rozwój studiów biblistycznych, dokonał kodyfikacji prawa kanonicznego. Zawsze skupiał wielką uwagę na ożywieniu życia Kościoła w Chrystusie.

Osobowość Piusa X promieniowała widoczną dla otoczenia świętością. Jego dzieło pozwala nam na nowo uświadomić sobie, że „szaleństwo Krzyża”, prostota życia i pokora serca są najwyższą mądrością i koniecznym warunkiem doskonałego życia chrześcijańskiego, podstawowym źródłem owocnego apostolatu.

W ostatniej swej woli Pius X zawarł znamienne zdanie: „Urodziłem się ubogi, żyłem w ubóstwie i pragnę umrzeć ubogi”.

Modlitwa: Boże, Ty dla obrony katolickiej wiary i odnowienia wszystkiego w Chrystusie napełniłeś świętego Piusa, papieża, duchem mądrości i apostolską mocą, spraw łaskawie, abyśmy idąc za jego wskazaniami i przykładem, osiągnęli wieczną nagrodę. Amen.

22 sierpnia – święto Najświętszej Maryi Panny, Królowej

11 października 1954 roku Jego Świątobliwość papież Pius XII encykliką „Ad Caeli Reginam” ogłosił święto Najświętszej Maryi Panny Królowej i postanowił, by obchodzono je co roku na całym świecie. Oświadczył, że istniejąca od najwcześniejszych wieków wiara Kościoła w królowanie Maryi opiera się na Piśmie świętym i tradycji.

Maryja jest Królową wszystkich, ponieważ wydała na świat Syna, który od swego poczęcia był, dzięki połączeniu natury ludzkiej z Boską, nawet jako człowiek, Królem i Panem wszystkiego. Ponadto Chrystus jest naszym Panem i Królem na mocy specjalnego tytułu, ponieważ nas odkupił, tak więc Błogosławiona Dziewica jego Matka jest również naszą Panią i Królową.

Modlitwa: Boże, Ty ustanowiłeś Rodzicielkę Twojego Syna naszą Matką i Królową, spraw, abyśmy za Jej wstawiennictwem osiągnęli chwałę przygotowaną dla Twoich dzieci w królestwie niebieskim. Amen.

23 sierpnia – wspomnienie św. Róży z Limy, dziewicy, patronki Ameryki Południowej i Filipin

Izabela de Floresy del Oliva była pierwszą świętą w obu Amerykach, która została kanonizowana. Urodziła się w Limie, stolicy Peru, w roku 1586. Ze względu na czerwone policzki matka nazwała ją Różą. Imię to otrzymała przy bierzmowaniu, którego udzielił jej św. Turybiusz de Mongrovejo. Wcześnie zaczęła pracować, by pomóc rodzinie. Zajmowała się hodowlą kwiatów, haftem i szyciem.

Jako młoda dziewczyna złożyła ślub dziewictwa, toteż odmówiła zamążpójścia. Skończywszy lat dwadzieścia została tercjarką dominikańską. Zamieszkała w letnim domku, stojącym w ogrodzie jej rodzinnego domu. Poświęciła się całkowicie praktykom pokutnym, poddając się najcięższym umartwieniom. Swoje życie wzorowała na życiu św. Katarzyny ze Sieny. Znosiła wszelkie przeciwności z godną podziwu heroiczną cierpliwością. Znajdowała zawsze słowa pociechy dla chorych i ubogich, niosła pomoc potrzebującym, szczególnie Indianom i niewolnikom. Uważana jest za inicjatorkę służby społecznej w Peru. Zmarła w roku 1617, mając lat 31.

Modlitwa: Boże, Ty sprawiłeś, że święta Róża, zapalona Twoją miłością, porzuciła świat i poświęciła się Tobie samemu w surowej pokucie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy na ziemi szli drogą przykazań, a w niebie mogli się sycić u zdroju Twoich radości. Amen.

24 sierpnia – święto św. Bartłomieja, apostoła, patrona tynkarzy

Wielu uczonych w Piśmie św. nie bez racji twierdzi, że św. Bartłomieja można utożsamić z Natanaelem, którego do Chrystusa przyprowadził św. Filip. Imię Bartłomiej oznacza „syn Talmaja” (bar Thalmai). Pan Jezus powołał go na jednego z 12 apostołów.

Według Euzebiusza i innych pisarzy starożytnych św. Bartłomiej głosił Ewangelię w najbardziej barbarzyńskich krajach Wschodu, trafiając aż do Indii. Euzebiusz opowiada, że kiedy św. Panten w III wieku pojechał do Indii, znalazł w tym kraju dowody wiedzy o Chrystusie. Pokazano mu egzemplarz Ewangelii w języku hebrajskim, który zostawił tam św. Bartłomiej.

Św. Jan Chryzostom pisze, że św. Bartłomiej przyniósł wiarę ludom Likaonii. Według św. Grzegorza z Tones, ostatnim polem jego działalności była Mezopotamia, gdzie głosząc wiarę w miejscu, w którym składano ofiary bożkom, poniósł śmierć męczeńską. Niektórzy twierdzą, że został odarty ze skóry; inni, że został ukrzyżowany. Relikwie świętego przechowywane są w Rzymie, w kościele Św. Bartłomieja, zbudowanym na wyspie na Tybrze.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, utwierdź w nas szczerą wiarę, która łączyła świętego Bartłomieja Apostoła z Twoim Synem, i spraw za jego wstawiennictwem, aby Twój Kościół stał się dla wszystkich narodów sakramentem zbawienia. Amen.

25 sierpnia – wspomnienie św. Ludwika, króla Francji, patrona tercjarzy

Św. Ludwik, dziewiąty król Francji o tym imieniu, urodził się w Poissy w roku 1214. Ojcem jego był Ludwik VIII, matką Blanka, córka Alfonsa VIII Kastylijskiego zwanego Zdobywcą. Mając dwanaście lat, stracił ojca. Matka została regentką królestwa. Dzięki niej od najmłodszych lat wzrastał w miłości do rzeczy świętych.

W roku 1234 ożenił się z Małgorzatą, cnotliwą córką Rajmunda Berengera, hrabiego Prowansji. Dwa lata później przejął ster rządów w swoje ręce. W roku 1238 stanął na czele wyprawy krzyżowej, podczas której dostał się do niewoli saraceńskiej. Po zawarciu rozejmu odzyskał jednak wolność i powrócił do Francji. W roku 1267 znowu wyruszył na Wschód, prowadząc nową wyprawę krzyżową. Nie dane mu już było ujrzeć ojczystej ziemi. W roku 1270 podczas oblężenia Tunisu zaraził się dżumą. Zmarł przyjąwszy ostatnie sakramenty.

Modlitwa: Boże, Ty przeniosłeś świętego Ludwika od trosk ziemskiego panowania do chwały królestwa niebieskiego; spraw za jego wstawiennictwem, abyśmy spełniając nasze doczesne obowiązki, szukali królestwa wiecznego. Amen.

25 sierpnia – wspomnienie św. Józefa Kalasantego, kapłana

Urodził się w Hiszpanii w roku 1556. Zostawszy księdzem, zyskał sobie od razu opinię świętego. Biskup z Lerydy wyznaczył go na swojego spowiednika. Powierzał mu też prace teologiczne.

W roku 1592 św. Józef pojechał do Rzymu, gdzie prowadził nadal badania w dziedzinie teologii, jako współpracownik kardynała Marka Antoniego Colonny. Został też członkiem Bractwa Doktryny Chrześcijańskiej. Zajął się również nauczaniem. Wynająwszy dom w Trastevere, założył szkołę i przekazywał dzieciom umiejętność czytania, pisania i arytmetyki, a także zasady religii, które według niego winny być każdemu znane od najwcześniejszych lat. Po jakimś czasie ludzie pospieszyli mu z pomocą w tej pracy. Stało się to początkiem wspólnoty zakonnej, która później rozrosła się w zakon ubogich kleryków regularnych Matki Bożej od szkół pobożnych (scholarum piarum – stąd pijarzy).

Za życia świętego założyciela zgromadzenie to działało we Włoszech, a potem także w innych krajach. Breve z roku 1622 papieża Grzegorza XV zatwierdziło konstytucję zgromadzenia i powierzyło św. Janowi stanowisko jego generała. Cnotliwe i pełne wyrzeczeń życie tego wielkiego sługi Bożego zakończyło się 25 sierpnia 1648 roku.

Modlitwa: Boże, Ty dałeś świętemu Józefowi Kalasantemu tak wielką miłość i cierpliwość, że poświęcił całe życie kształceniu i wychowaniu młodzieży, spraw, abyśmy w służbie prawdy naśladowali tego mistrza mądrości. Amen.

26 sierpnia – święto Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej

Władysław, książę opolski, wybudował na Jasnej Górze klasztor dla paulinów i oddał im pod opiekę obraz Matki Bożej, czczony na jego zamku. Wkrótce obraz zasłynął cudami. Cześć jego wzrosła od czasów obrony Jasnej Góry przed Szwedami. W roku 1717 obraz został uroczyście ukoronowany i Jasna Góra stała się głównym ośrodkiem kultu Matki Bożej w Polsce.

Modlitwa: Wszechmogący i miłosierny Boże, Ty dałeś narodowi polskiemu w Najświętszej Maryi Pannie przedziwną pomoc i obronę, a Jej święty obraz jasnogórski wsławiłeś niezwykłą czcią wiernych, spraw łaskawie, abyśmy na ziemi z zapałem walczyli w obronie wiary, a w niebie wysławiali Twoje zwycięstwo. Amen.

27 sierpnia – wspomnienie św. Moniki, wdowy, patronki matek

Św. Monika przyszła na świat w roku 332. Osiągnąwszy odpowiedni wiek, wyszła za mąż za bogatego patrycjusza, poganina z Tagasty. Był on człowiekiem bardzo gwałtownym, ale św. Monika cierpliwie znosiła jego wybuchy. Jej łagodność i spokój oraz przykładne, pełne pobożności życie wywarły na nim tak wielki wpływ, że w końcu nawrócił się na wiarę chrześcijańską. W rok po przyjęciu chrztu umarł.

Wielkim krzyżem św. Moniki był tryb życia jej syna, Augustyna, który w chwili śmierci ojca, w roku 371, miał siedemnaście lat. Matka modliła się długo i żarliwie o jego nawrócenie. Kiedy wyjechał z Afryki, by udać się do Włoch, podążyła za nim i znalazła go w Mediolanie. Tutaj pod wpływem nauk św. Ambrożego przekonał się o fałszu doktryny manichejskiej. Wyrzekł się jej, ale nie oznaczało to jeszcze całkowitego nawrócenia.

Dopiero w sierpniu 386 roku św. Monika doznała długo oczekiwanego szczęścia, widząc powrót swego syna do Boga. W przeddzień Wielkanocy następnego roku Augustyn przyjął chrzest z rąk św. Ambrożego. Dzieło wypełniło się, jej modlitwy zostały wysłuchane: syn nawrócił się, z grzesznika został świętym. Pu nawróceniu wyruszył wraz z matką i kilkoma przyjaciółmi do Afryki. Niestety, św. Monika zachorowała w drodze i w roku 387 umarła w Ostii, gdzie mieli wsiąść na statek.

Modlitwa: Boże, pocieszycielu zasmuconych, Ty miłosiernie przyjąłeś matczyne łzy świętej Moniki i udzieliłeś łaski nawrócenia jej synowi, Augustynowi, daj nam za wstawiennictwem ich obojga opłakiwać nasze grzechy i znaleźć Twoje przebaczenie. Amen.

28 sierpnia – wspomnienie św. Augustyna, biskupa i doktora Kościoła, patrona teologów

Św. Augustyn urodził się 13 listopada 354 roku w Tagaście (dziś Algier) w Afryce. Mimo iż matka, św. Monika, była wzorem pobożności, jako młody człowiek prowadził bardzo rozwiązły tryb życia. Ponadto został wyznawcą heretyckiej sekty manichejczyków. Niestety, ojciec poganin nie ograniczał ani swobody młodzieńca, ani nie miał właściwego wpływu na jego poglądy. Począwszy od roku 370 Augustyn studiował w Kartaginie. W roku następnym zmarł jego ojciec, przyjąwszy przedtem religię chrześcijańską.

W jakiś czas potem św. Augustyn zamieszkał w Kartaginie i założył szkołę retoryki. Później uczył tej sztuki w Rzymie, a następnie w Mediolanie. Tutaj okazało się działanie łaski Bożej. Modlitwy matki, która podążyła za nim do Włoch, zostały wysłuchane. Rozpoczął się bowiem proces nawrócenia Augustyna, do czego przyczyniły się również nauki jego świętych przyjaciół, zwłaszcza św. Ambrożego. Augustyn porzucił wówczas sektę manichejską i po jakimś czasie w pełni przyjął zasady religii chrześcijańskiej. Św. Ambroży udzielił mu sakramentu chrztu w przeddzień Wielkanocy w roku 387.

W drodze powrotnej do Afryki św. Augustyn stracił matkę, która zmarła w Ostii w 387 roku. W roku 388 przybył do Kartaginy, a potem udał się do rodzinnej Tagasty, gdzie wraz z kilkoma przyjaciółmi rozpoczął życie we wspólnocie. W roku 390 został wyświęcony na księdza, po czym przeniósł się do Hippony, gdzie również zorganizował wspólnotę, do której powołał swoich przyjaciół. Pięć lat później otrzymał sakrę biskupią i został mianowany koadiutorem biskupa Waleriana. W następnym roku objął jego stanowisko w diecezji.

Przez całe życie był niesłychanie aktywny, teraz jednak jego działalność ożywiła się jeszcze bardziej.

Mądrze rządził swoim Kościołem, głosząc wiernym prawdę Ewangelii. Poświęcał się również studiom filozofii i teologii. W obu tych dziedzinach pisał dzieła. Wymienić tu trzeba przede wszystkim wielki traktat „O państwie Bożym”. Był także autorem „Wyznań”, powstałych około roku 397 i ujawniającym jego wielką pokorę. Czerpiemy z nich wiedzę o młodości św. Augustyna.

Jako biskup Hippony gorliwie przeciwstawiał się różnym herezjom i błędnym poglądom swoich czasów. Zwalczał między innymi manichejczyków, pryscylianistów, donatystów i pelagian. Okazał się nieustraszonym obrońcą wiary, równie gorąco ją wyznając, jak przedtem ignorując i lekceważąc. Był człowiekiem bardzo wszechstronnym, całą duszą oddanym służbie Bogu.

Na krótko przed śmiercią przeżył najazd Wandalów, którzy pod wodzą Genseryka poczynili w Afryce wielkie spustoszenie. Zmarł 28 sierpnia 430 roku. Jest uznany świętym i doktorem Kościoła.

Modlitwa: Wszechmogący Boże, odnów w swoim Kościele ducha, którym obdarzyłeś świętego Augustyna, biskupa, abyśmy napełnieni tym duchem pragnęli i szukali Ciebie samego, bo Ty jesteś źródłem mądrości i dawcą miłości wiecznej. Amen.

29 sierpnia – święto Męczeństwo św. Jana Chrzciciela, patrona kowali

Św. Jan Chrzciciel, wiedziony łaską Bożą, spędził większość życia na pustyni. Kiedy miał trzydzieści lat, ukazał się światu na brzegach Jordanu i – jak mówi Ewangelia św. Łukasza – „głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów” (Łk 3, 3). Kiedy Pan Jezus przyjął chrzest z rąk Jana, ten dał ludowi świadectwo o Nim w słowach: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata…” (J 1, 29).

Za swoją działalność św. Jan Chrzciciel poniósł śmierć męczeńską. Herod Antypas, syn Heroda Wielkiego, zabójcy Młodzianków, był wtedy tetrarchą Galilei. To jego Pan Jezus nazwał „lisem” (Łk 13,31). To on, sądząc naszego Zbawcę, „na pośmiewisko kazał ubrać Go w lśniący płaszcz i odesłał do Piłata” (Łk 23, 11). Żona Heroda była córką Aretasa IV, króla Arabii. Herod porzucił ją i wbrew prawu żydowskiemu połączył się z Herodiadą, żoną swego przyrodniego brata Filipa. Św. Jan śmiało i otwarcie napominał i karcił Heroda za ten kazirodczy związek. Wskutek tego Herod kazał go uwięzić. Herodiada jednak pragnęła, by go zgładzono. Skorzystała z okazji do zemsty, kiedy w dniu urodzin Heroda wydano wielką ucztę, podczas której pięknie tańczyła Salomea, córka Herodiady. Spodobała się ona wielce Herodowi, przysiągł więc, że spełni każdą jej prośbę. Za radą matki dziewczyna zażądała głowy św. Jana. Herod zasmucił się tym żądaniem, gdyż darzył św. Jana Chrzciciela dużym szacunkiem, ale – jak czytamy w Ewangelii św. Marka – „przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić” (Mk 2, 26). Posłał więc kata i „polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce” (Mk 6, 26-28). Śmierć św. Jana miała miejsce na rok przed śmiercią Chrystusa.

Modlitwa: Boże, Ty chciałeś, aby święty Jan Chrzciciel był Poprzednikiem Twojego Syna w narodzeniu i śmierci i oddał życie za prawdę i sprawiedliwość, spraw, abyśmy nieustraszenie walczyli w obronie wiary, którą wyznajemy. Amen.

30 sierpnia – wspomnienie św. Fiakriusza, pustelnika, patrona ogrodników, dorożkarzy i taksówkarzy

Św. Fiakriusz urodził się w Irlandii na początku VII wieku. Jako młody człowiek udał się w ślad za św. Kolumbanem na kontynent europejski. We Francji doznał miłego przyjęcia ze strony św. Fara, biskupa Meaux. Otrzymawszy od niego kawałek ziemi, założył pustelnię. Podobnie jak w ojczystym kraju, i tutaj spędzał cały czas na pokornych umartwieniach i modlitwie.

Wkrótce zaczęli przychodzić do niego ludzie z odległych nawet okolic, by poznać z jego ust zasady wiary chrześcijańskiej. Nie mogąc pod swym dachem pomieścić tak wielkiej rzeszy, Fiakriusz postanowił dać im schronienie. Znowu pomógł mu w tym św. Faro, ofiarowując kawałek ziemi. Św. Fiakriusz ściął drzewa na budowę, sam się nią zajął. Oczyścił też i zaorał pole, siejąc zboże i warzywa, by nikomu z przybyszów nie zabrakło pożywienia. Pracował fizycznie z wielkim poświęceniem i oddaniem, dzięki czemu cieszył się ogromnym szacunkiem. Nauki zaś, które głosił, spowodowały nawrócenie ludności całego okręgu.

Św. Fiakriusz zmarł w roku 675. Jego kult stale wzrastał, a szczególne nasilenie osiągnął w XVII wieku, tysiąc lat po śmierci Fiakriusza, przy którego grobie dokonało się wówczas wiele cudownych uzdrowień. Pielgrzymom udającym się do tego grobu udostępniono po raz pierwszy w roku 1640 czterokołowy pojazd, który od imienia świętego nazwano fiakrem. Imię świętego nosił także hotel, obok którego znajdowała się początkowa stacja tego pojazdu w Paryżu.

Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i nikt bez Ciebie nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam za wstawiennictwem św. Fiakriusza żyć tak, abyśmy mogli mieć udział w Twojej chwale. Amen.

31 sierpnia – wspomnienie św. Arystydesa

Na początku IV wieku wybitny historyk Kościoła Euzebiusz z Cezarei wymienił w jednym ze swoich pism imię Arystydesa, nazywając go prawdziwym chrześcijaninem. Wspomniał również, że był on autorem „Apologii wiary”, dzieła dedykowanego cesarzowi Hadrianowi około roku 124, cenionego przez współczesnych i potomnych. Niestety, w późniejszym okresie uległo ono zagubieniu. Odnaleziono je dopiero w roku 1899 i okazało się, że jest również bardzo pożyteczne dla epoki nowożytnej.

Przedstawiwszy się jako filozof ateński, Arystydes, rozwija tezę opartą na idei Boga, którą uznaje za kryterium prawdy religii chrześcijańskiej. Następnie upomina cesarza, by zaprzestał prześladowania chrześcijan i nawrócił się na ich wiarę. Niektórzy współcześni badacze twierdzą, że tym cesarzem był nie Hadrian lecz Antoni Pius (około roku 140).

Pomimo niedociągnięć stylistycznych i braku walorów literackich, dzieło Arystydesa świadczy o przenikliwości i inteligencji autora i jest wyrazem wzniosłych idei dotyczących Boga. Podobnie jak św. Justyn, Arystydes zajmował się filozofią na równi z pracami apologetycznymi. Zachowało się także jego kazanie na temat Ewangelii św. Łukasza. Kościół zaliczył go do grona swoich świętych.

Modlitwa: Panie Boże, który pozwoliłeś świętemu Arystydesowi poznać niebiańską naukę, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiernie tę naukę i wyznawali ją naszym życiem. Amen.