29 czerwca – Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – CZERWIEC
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – LIPIEC
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Mt 16, 13-19)
Ty jesteś Piotr i tobie dam klucze królestwa niebieskiego
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?»
A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków».
Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?»
Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».
Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 29 czerwca – UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec i Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 10:30. Po Sumie Błogosławieństwo dzieci.
Módlmy się o Boże błogosławieństwo, siły i zdrowie i potrzebne Łaski dla Księdza Proboszcza.
2. W poniedziałek 30 czerwca – wspomnienie świętych Pierwszych męczenników Świętego Kościoła Rzymskiego – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
3. We wtorek 1 lipca – wspomnienie Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa – Msza Święta o godz. 19:00. W LIPCU PAMIĘTAJMY O UCZCZENIU PRZENAJDROŻSZEJ KRWI PANA JEZUSA odmawiając LITANIĘ.
4. W środę 2 lipca – wspomnienie Najświętsza Maryi Panny Tuchowskiej, Licheńskiej, Kodeńskiej – Matki Jedności – Msza Święta o godz. 19:00.
5. W czwartek 3 lipca – wspomnienie św. Tomasza Apostoła, Pierwszy czwartek miesiąca módlmy się o Boże błogosławieństwo, siły i zdrowie i potrzebne Łaski dla Księdza Proboszcza oraz całego Duchowieństwa Archidiecezji Przemyskiej – Msza Święta o godz. 19:00.
6. W piątek 4 lipca – wspomnienie św. Elżbiety Portugalska, Królowej, Pierwszy piątek miesiąca – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00, Spowiedź od godz. 18:30.
7. W sobotę 5 lipca – wspomnienie św. Marii Goretti, dziewicy i męczennicy, Pierwsza sobota miesiąca – Msza Święta z różańcem fatimskim o godz. 19:00.
8. W niedzielę 6 lipca – CZTERNASTA NIEDZIELA ZWYKŁA, wspomnienie bł. Marii Teresa Ledóchowskiej, dziewicy i zakonnicy, Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30. Po obu Mszach Świętych zmiana tajemnic różańcowych.
MODLITWY DO MATKI BOŻEJ – KRÓLOWEJ POLSKI
Dwa tygodnie po Uroczystości Zmartwychwstania Pana Jezusa – IX Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego rozpoczyna XVII Tydzień Biblijny. Inicjatywa została zapoczątkowana w 2009 roku przez Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II. Jest to czas głębszej refleksji nad Słowem Bożym. W Tygodniu Biblijnym pod hasłem: „Zmartwychwstały Chrystus – nasza Nadzieja chwały” jest zachęta do czytania i rozważania Pierwszego i Drugiego Listu do Koryntian oraz Pierwszego Listu św. Piotra.
DUCHOWĄ ADOPCJĘ DZIECKA POCZĘTEGO MOŻNA ROZPOCZĄĆ W KAŻDYM MOMENCIE W CIĄGU ROKU i ZAKOŃCZYĆ PO 9 MIESIĄCACH.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
58. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu pod hasłem „Odpowiedzialni za trzeźwość”.
29 czerwca – święto świętych apostołów Piotra i Pawła
Św. Piotr, rybak z Galilei, o imieniu Szymon, był synem Jana. Jego brat Andrzej “przyprowadził go do Jezusa” (J 1, 42), o którym słyszał prawdopodobnie od Jana Chrzciciela. Piotr został uczniem Chrystusa, porzuciwszy rodzinę i wszystko, co posiadał, aby pójść za Nim. Chrystus nadał Szymonowi imię Piotr, mówiąc doń: “Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój…” (Mt 16, 18). Po Zmartwychwstaniu Chrystus powierzył mu władzę nad Kościołem. Św. Piotr został w ten sposób namiestnikiem Chrystusa i głową apostołów, pierwszym papieżem.
Ewangelie mówią więcej o Piotrze niż o jakimkolwiek innym apostole. Był czczony przy wielu okazjach; przypisywano mu dokonanie licznych cudów. Chrystus przebywał w jego domu, nauczał z jego łodzi, jemu pierwszemu nakazał przesłać wiadomość o swym Zmartwychwstaniu, po którym ukazał mu się osobiście. Często Piotr działał jako rzecznik innych apostołów. Pismo święte podaje także wzmianki o jego wadach i ułomnościach: o skłonności do gniewu, o tym, że zachwiał się w wierze, był gwałtowny i trzy razy zaparł się Chrystusa.
Po wniebowstąpieniu Jezusa Piotr zaczął swoją pracę jako Głowa Kościoła. Polecił dokonać, na miejsce porzucone przez Judasza, wyboru apostoła, którym został Maciej. W dzień Pięćdziesiątnicy wygłosił pierwszą publiczną mowę apostolską. Potem uzdrowił chorego od urodzenia i podjął polecone przez Boga dzieło nawracania pogan. Kiedy na rozkaz Heroda ścięto Jakuba, brata Jana, Piotr również został schwytany i osadzony w więzieniu, z którego uwolnił go cudownie anioł Pański. W roku 48/49 Piotr przewodniczył pierwszemu soborowi w Jerozolimie. Apostołowie wydali tam oświadczenie, że nawracani poganie nie muszą podlegać żydowskiemu prawu obrzezania. Sprawa ta w odniesieniu do pogan i wszystkich nie-Żydów była przedmiotem sporu ze św. Pawłem, tzw. sporu antiocheńskiego.
Przez dwadzieścia pięć lat św. Piotr mieszkał w Rzymie. Był założycielem i pierwszym biskupem tamtejszego Kościoła. W roku 67, ostatnim roku panowania Nerona, został ukrzyżowany, przy czym wyraził życzenie, by przybito go do krzyża głową na dół, nie czuł się bowiem godny umierać tak jak jego Boski Mistrz. Przypisuje mu się autorstwo dwóch listów zawartych w Nowym Testamencie. Ewangelia św. Marka, który był jego uczniem, została nazwana “Ewangelią Piotra”.
Św. Paweł, niestrudzony apostoł pogan, doznał nawrócenia w drodze do Damaszku. Ochrzciwszy się, pozostał kilka lat w Damaszku, potem udał się do Arabii, a powróciwszy do Damaszku “zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym” (Dz 9, 20). Z tego powodu naraził się Żydom i musiał uciekać z miasta. Udał się wtedy do Jerozolimy, “by widzieć Piotra” (Ga 1, 18) i złożyć hołd Głowie Kościoła.
Później powrócił do rodzinnego Tarsu (Dz 9, 30) i zaczął działalność apostolską w swej własnej prowincji, dopóki nie został wezwany przez św. Barnabę do Antiochii. Po roku, z powodu panującego głodu, obydwaj, Barnaba i Paweł, zostali wysłani z jałmużną do ubogiej wspólnoty chrześcijańskiej w Judei. Wypełniwszy swoją misję powrócili do Antiochii.
Wkrótce potem Paweł i Barnaba przedsięwzięli pierwszą podróż misyjną (44/45-49/50). Odwiedzili wyspę Cypr, następnie udali się do Azji Mniejszej, przebywając w Pamfilii, Antiochii Pizydyjskiej i Likaonii i ustanawiając Kościoły w Pizydii, Antiochii, Ikonium, Listrze i Derbe.
Po soborze w Jerozolimie Paweł w towarzystwie Sylasa, a później Tymoteusza i Łukasza rozpoczął drugą podróż misyjną (49/50-52/53). Najpierw odwiedził ponownie Kościoły, które uprzednio założył w Azji Mniejszej. Przeszedł potem przez Galację i udał się do Troady, skąd pociągnięty dziwnym widzeniem, przeszedł na ląd europejski i udał się przez Macedonię do Grecji. Następnie przez Efez i Jerozolimę powrócił do Antiochii.
Trzecia podróż misyjna (53154-58) św. Pawła obejmowała niemal te same regiony, co druga. Głównym ośrodkiem działalności misyjnej apostoła stał się Efez, gdzie św. Paweł pozostał blisko trzy lata. Robił także plany kolejnej podróży misyjnej zamierzając udać się do Jerozolimy, a stamtąd do Rzymu i Hiszpanii. W Jerozolimie jednak został zaatakowany przez Żydów, nie mógł więc zrealizować swojego celu. Pochwycono go i poprowadzono do Cezarei, gdzie był więziony przez dwa lata. Potem przewieziono go do Rzymu, pozwoliwszy mu “mieszkać prywatnie razem z żołnierzem, który go pilnował” (Dz 28, 16).
Dzieje Apostolskie nie dają nam dalszych wiadomości o życiu apostoła. Dowiadujemy się jednakże z jego listów pasterskich, a także z tradycji, że po dwóch latach został uwolniony i opuścił Rzym. Następnie podróżował do Hiszpanii i na Wschód. Kiedy wrócił do Rzymu, uwięziono go ponownie i w roku 67 został ścięty.
Św. Paweł okazywał wielkie zainteresowanie życiem Kościołów, które ustanowił. Zawsze obdarzał je ojcowskim uczuciem, czemu dał wyraz w kilkunastu listach do nich skierowanych. Przypuszcza się, że napisał także inne listy, które jednak nie zachowały się. W swoich listach św. Paweł okazuje się głębokim myślicielem religijnym, mającym trwały i budujący wpływ na rozwijające się chrześcijaństwo. Badania przeprowadzone w późniejszych epokach udowodniły jeszcze wyraźniej wielkość jego umysłu i ducha.
Modlitwa: Panie, nasz Boże, Ty przez świętych apostołów Piotra i Pawła dałeś swojemu Kościołowi podstawy chrześcijańskiej wiary, za ich wstawiennictwem udziel nam pomocy i doprowadź nas do wiecznego zbawienia. Amen.
30 czerwca – wspomnienie Pierwszych męczenników Kościoła rzymskiego
Z różnych i poważnych przyczyn Kościół, reformując kalendarz liturgiczny, wykreślił z niego wiele imion dawnych męczenników. Zamiast tego obchodzi się obecnie w dniu następującym po uroczystości św. Piotra i Pawła święto pierwszych męczenników chrześcijańskich, którzy ponieśli śmierć w cyrku rzymskim w czasie prześladowań za panowania Nerona w roku 64.
Cokolwiek było prawdziwą przyczyną pożaru, który wybuchł na Palatynie od strony wzgórza Celius i niszczył miasto przez sześć dni i siedem nocy, niegodziwy cesarz obciążył odpowiedzialnością za to chrześcijan. Większość z nich rekrutowała się spośród niewolników, wyzwoleńców i przybyszów z innych krain. Zastosowano wobec nich okrutne represje i bezlitosne prześladowania. Ofiary rzucano dzikim zwierzętom na pożarcie lub palono jak żywe pochodnie. Wywołało to w końcu oburzenie nawet wśród pogan, co stwierdził w swoich pismach Tacyt. Od roku 1923 święto męczenników chrześcijańskich było obchodzone 27 czerwca w Rzymie.
Modlitwa: Boże, Ty uświęciłeś krwią męczenników wspaniałe początki Kościoła rzymskiego, spraw, niech ich męstwo w walce umocni naszą wiarę, abyśmy z radością zbierali owoce ich zwycięstwa. Amen.
1 lipca – wspomnienie świętego Ottona z Bambergi, biskupa
Otto urodził się ok. 1060 r. w Szwabii, w rodzinie szlacheckiej. Do Polski przybył jako kleryk w orszaku opata Henryka z Wurzburga, który został później arcybiskupem gnieźnieńskim. W młodym wieku był kapelanem na dworze księcia Władysława Hermana. Po powrocie do Niemiec został kanclerzem cesarza Henryka IV, a później biskupem Bambergi. Dał się poznać jako wytrawny dyplomata, budowniczy i administrator.
W roku 1124 na prośbę Bolesława Krzywoustego Otto przybył na Pomorze, aby je chrystianizować. Ewangelizował i chrzcił m. in. w Stargardzie, Pyrzycach, Kamieniu, Szczecinie, Lubinie, Kołobrzegu, Białogardzie. Jego misja, mimo trudności i przeciwieństw, zakończyła się pomyślnie. Podczas drugiej wyprawy stworzył na Pomorzu zręby organizacji kościelnej.
Zmarł w 1139 r. Pochowano go w opactwie na Górze św. Michała niedaleko Bambergi. Kanonizacji dokonał papież Klemens III w 1189 r. Św. Otto jest patronem archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej i Pomorza.
Modlitwa: Wszechmogący, miłosierny Boże, święty Otto, biskup, doprowadził Pomorzan do prawdziwej wiary i udzielił im sakramentów zbawienia, pomóż nam swoją łaską, abyśmy zachowali dar wiary, którego nam udzieliłeś. Amen.
2 lipca – wspomnienie św. Bernardyna Realino, kapłana
Św. Bernardyn Realino urodził się w znakomitej rodzinie włoskiej w roku 1530. Otrzymawszy od matki staranne i pobożne wychowanie chrześcijańskie, wyjechał na studia medyczne na uniwersytet w Bolonii. Po trzech latach zmienił kierunek studiów i w roku 1536 uzyskał doktorat praw. Poświęcenie, z jakim oddawał się nauce, i błyskotliwość umysłu szybko zdobyły mu rozgłos. W roku 1564 powołano go w Neapolu na stanowisko audytora sądowego.
Wkrótce potem uświadomił sobie, że ma powołanie kapłańskie. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i w roku 1567 został wyświęcony na księdza. Przez trzy lata pracował w Neapolu, nie oszczędzając się, poświęcając się szczerze służbie biednym i młodzieży. Następnie został wysłany do Lecce, gdzie pozostał przez czterdzieści dwa lata, aż do końca życia, jako rektor kolegium jezuickiego, przełożony tamtejszej wspólnoty zakonnej.
Św. Bernardyn zdobył sobie uznanie ludzkie swoją nieprzerwaną pracą. Był wzorowym spowiednikiem, dobrym kaznodzieją, pilnym nauczycielem wiary dla młodych, pełnym poświęcenia duszpasterzem. Jego miłosierdzie dla biednych i chorych nie znało granic. Łagodnością i taktem doprowadzał niejednokrotnie do zakończenia wendet, uśmierzał spory i skandale. Był kochany i ceniony przez otoczenie. Kiedy w roku 1616 leżał na łożu śmierci, magistrat Lecce zwrócił się doń z prośbą o opiekę nad tym miastem. Nie mogąc mówić, św. Bernardyn skinął głową. Wyszeptał tylko imiona Jezusa i Maryi, po czym skonał.
Modlitwa: Boże, który nauczyłeś Twój Kościół zachowywać wszystkie Twoje przykazania miłości, pomóż nam naśladować Twojego kapłana, św. Bernardyna, w praktykowaniu dzieła miłosierdzia. Spraw, byśmy mogli być wymienieni wśród błogosławionych w Twoim Królestwie. Amen.
3 lipca – święto św. Tomasza, apostoła, patrona architektów
Św. Tomasz był Żydem, powołanym na jednego z dwunastu apostołów. Był gorliwym, ale o gwałtownym usposobieniu uczniem Chrystusa. Kiedy Jezus powiedział, że wraca do Judei, ażeby odwiedzić swojego chorego przyjaciela Łazarza, św. Tomasz natychmiast zgłosił chęć towarzyszenia Mu wraz z innymi apostołami w podróży, aby razem z nim umrzeć, gdyby zagroziło im takie niebezpieczeństwo ze strony coraz bardziej niechętnych Jezusowi ludzi. Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus obiecał apostołom, że przygotuje miejsce dla nich i powiedział, że znają drogę do Niego. Tomasz poskarżył się: “Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” (J 14, 5). Chrystus zapewnił go wtedy, że On sam jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Św. Tomasz nie uwierzył początkowo w Zmartwychwstanie swego Mistrza i zapragnął sprawdzić ten fakt. Nie było go bowiem wśród apostołów, kiedy Jezus ukazał się im po raz pierwszy po Zmartwychwstaniu. Z powodu swych wątpliwości zyskał sobie miano “niewiernego Tomasza”. Osiem dni później, kiedy Chrystus ukazał się ponownie, pozwolił Tomaszowi – spełniając jego prośbę – zobaczyć rany na swoich rękach i włożyć rękę do swego przebitego boku. Uczyniwszy to, św. Tomasz przekonał się o prawdzie Zmartwychwstania. Wykrzyknął: “Pan mój i Bóg mój”, w ten sposób publicznie wyznając wiarę w boskość Jezusa.
Ewangelia wspomina również, że św. Tomasz był obecny przy kolejnym ukazaniu się Zmartwychwstałego Jezusa nad Jeziorem Tyberiadzkim. Zdarzył się wówczas cudowny połów ryb. To wszystko, co wiemy o św. Tomaszu z Nowego Testamentu.
Według tradycji, kiedy apostołowie po Zielonych Świątkach rozeszli się, by świadczyć o Chrystusie, św. Tomasz zaczął głosić Ewangelię wśród Partów, Medów i Persów; w końcu dotarł do Indii Południowych, przynosząc wiarę na wybrzeże Malabaru. Ludność miejscową nazywano od tego czasu “chrześcijanami św. Tomasza”.
Miał tam nawrócić króla Gundafara i wielu jego poddanych. Uważano tę wiadomość za legendę, ponieważ w spisach władców indyjskich imienia tego nie spotkano. Dopiero gdy w roku 1836 znaleziono sporo monet z wizerunkiem i imieniem króla Indobaktrii Gundafara oraz datę jego panowania (rok 20-60 po Chr.), okazało się, że opowieść o działalności apostolskiej św. Tomasza na jego dworze może być prawdziwa.
Św. Tomasz zakończył życie, przelewając krew za swego Mistrza. Zabito go w Kalaminie nieopodal Madrasu. Relikwie znalazły się później w Edessie, skąd w roku 1258 dostały się na wyspę Chios, w końcu do Ortony.
Modlitwa: Wszechmocny Boże, z radością obchodzimy święto Tomasza Apostoła, przez jego wstawiennictwo zachowaj naszą wiarę, abyśmy jak on uznali Twojego Syna za naszego Pana i mieli życie w imię Jezusa Chrystusa. Amen.
4 lipca – wspomnienie św. Elżbiety Portugalskiej, patronki trzeciego zakonu św. Franciszka
Ojcem św. Elżbiety był Piotr III, król Aragonii. Przyszła na świat w Saragossie w roku 1271. Imię otrzymała po ciotce, św. Elżbiecie Węgierskiej, którą kilkanaście lat przedtem kanonizował papież Grzegorz IX.
Dziadek św. Elżbiety Portugalskiej, Jakub I, który w chwili jej urodzin panował jeszcze na tronie aragońskim, wziął na siebie obowiązek jej wychowania, ale zmam, zanim osiągnęła szósty rok życia. Od dziecka otaczała ją atmosfera nadzwyczajnej pobożności. Kiedy św. Elżbieta miała lat dwanaście, wydano ją za Dionizjusa, króla Portugalii. Mąż pozostawił jej swobodę praktyk religijnych, chociaż sam prowadził swawolne życie. Cnotliwością obyczajów i pełnym cierpliwości zachowaniem nawróciła go jednak w końcu na właściwą drogę.
Biednym okazywała zawsze miłosierdzie, czyniła wiele dobrego dla bliźnich. Sama doznała licznych cierpień i bólów. Najokrutniejszym chyba dla niej doświadczeniem był bunt jej syna Alfonsa przeciwko własnemu ojcu. Ten ostatni potraktował ją wówczas niesprawiedliwie, podejrzewając o sprzyjanie synowi. Wkrótce jednak, poznawszy swój błąd, zmienił postępowanie. Św. Elżbiecie zaś udało się doprowadzić do zgody między ojcem a synem.
Po śmierci męża włożyła habit trzeciego zakonu św. Franciszka i schroniła się w klasztorze klarysek w Coimbrze, niedaleko jej królewskiej siedziby. Na wiadomość, że jej syn, Alfons IV, król Portugalii, wyruszył na wojnę przeciwko jej wnukowi, Alfonsowi XI, królowi Kastylii wybrała się w podróż, ażeby ich pogodzić. I tym razem osiągnęła swój cel. Był to jej ostatni akt miłosierdzia. Po przybyciu do Estremoz, na granicy Kastylii, gdzie przebywał jej syn, zachorowała. Opatrzona świętymi sakramentami zmarła 4 lipca 1336 roku.
Modlitwa: Boże, źródło pokoju i miłości, Ty dałeś świętej Elżbiecie, królowej Portugalii, łaskę godzenia zwaśnionych, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy byli krzewicielami pokoju i mogli się nazywać dziećmi Bożymi. Amen.
5 lipca – wspomnienie św. Antoniego Marii Zaccarii, kapłana
Urodzony w Cremonie we Włoszech w roku 1502 w rodzinie szlacheckiej, św. Antoni wcześnie stracił ojca. Matka starała się mu go zastąpić. Dopilnowała, by otrzymał solidne wykształcenie i wychowywała go troskliwie, budząc w nim zwłaszcza współczucie dla wszelkiej biedoty.
Św. Antoni skończył studia medyczne na uniwersytecie w Padwie. Powróciwszy w wieku dwudziestu dwóch lat do domu, rozpoczął pracę jako lekarz. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że jego powołaniem jest nie tylko leczenie ciał, ale i dusz ludzkich. Kontynuując praktykę lekarską, podjął więc studia teologiczne. Niósł także duchową pociechę umierającym, młodych nauczał katechizmu, poświęcił się całkowicie służbie bliźnim. Otrzymawszy w roku 1528 święcenia kapłańskie, wyjechał do Mediolanu, gdzie przyłączył się do Bractwa Wiecznej Mądrości, którego celem było dokonywanie różnych dzieł miłosierdzia. Następnie z pomocą Luigii Torelli, hrabiny Guastella, założył tzw. Wspólnotę Anielską zajmującą się ratowaniem upadłych lub zagrożonych upadkiem kobiet i dziewcząt.
W roku 1530 św. Antoni i dwaj inni gorliwi kapłani założyli kongregację kleryków regularnych św. Pawła (barnabitów). Jej zadaniem było odnowienie i ożywienie kultu Miłości Bożej i zachęcanie ludzi do prawdziwie chrześcijańskiego życia. Sprawując urząd kapłański, nauczając i udzielając sakramentów świętych, członkowie tej kongregacji okazywali nieprzerwaną pomoc mieszkańcom Mediolanu, zwłaszcza w czasie wojen czy innych kataklizmów, nie zważając na to, że niektórzy z tych ludzi z niechęcią odnosili się do kleru.
Św. Antoni, wyczerpany ciężką pracą, zmarł w roku 1539, w wieku trzydziestu siedmiu lat.
Modlitwa: Panie, nasz Boże, spraw, abyśmy w duchu świętego Pawła Apostoła posiedli przewyższające wszystko poznanie Jezusa Chrystusa, którym obdarzony święty Antoni Maria, niestrudzenie głosił w Kościele słowo zbawienia. Amen.
5 lipca – wspomnienie św. Marii Goretti, dziewicy i męczennicy, patronki młodzieży
Maria Goretti, nazwana przez papieża Piusa XII “św. Agnieszką XX wieku”, urodziła się na wsi pod Ankoną we Włoszech w roku 1890, jako trzecia z siedmiorga dzieci. Była, jak określiła jej matka, dziewczynką “szczęśliwą, dobrą, szczerą i uczuciową, bez kaprysów, poważną i zawsze posłuszną”. Jej ojciec umarł, gdy miała dziewięć lat. Maria opiekowała się młodszym rodzeństwem, pomagała w pracach domowych, podczas gdy jej matka była zajęta przy gospodarstwie. Pierwszą komunię św. Maria przyjęła ukończywszy jedenaście lat i odtąd ze wszystkich sił dążyła, by co dzień być lepszą.
Sześć miesięcy później bohaterska dziewczynka została poddana ciężkiej próbie. Rodzina Goretti dzieliła dom ze wspólnikiem ojca Marii, Aleksandrem, niegodziwym młodzieńcem, który zaczął prześladować dziewczynkę swą grzeszną namiętnością. Odepchnęła go natychmiast, ale nie poskarżyła się nikomu, gdyż Aleksander zagroził, że zabije ją i jej matkę, jeśli go wyda. Nie zrezygnował jednak ze swego pożądania i drugi raz gwałtownie zaatakował Marię. Święta znowu mu się oparła ze wszystkich sił krzycząc: “Nie, to jest grzech. Bóg nie chce tego”. Aleksander, zdjęty strachem i gniewem, zaczął uderzać ją na oślep sztyletem. Kilkanaście ciosów przeszyło na wylot jej ciało.
Maria została przewieziona do szpitala w Nettuno i chirurdzy pracowali gorączkowo nad uratowaniem jej życia, ale wkrótce okazało się, że nic nie można zrobić. Następnego ranka przyjęła komunię św. Zapytana o Aleksandra, odpowiedziała wyraźnie, że mu przebacza, że będzie się za niego modliła i że chciałaby zobaczyć go w niebie. 6 lipca 1902 roku dziewczynka umarła.
27 lipca 1950 roku ogłoszono ją świętą. Po raz pierwszy w historii Kościoła działo się to w obecności rodziny kanonizowanej. Modlitwy Marii w intencji jej mordercy zostały wysłuchane. W ośmym roku pobytu w więzieniu Aleksander całkowicie się odmienił. Zwolniony po dwudziestu siedmiu latach za dobre sprawowanie, pospieszył błagać o przebaczenie matkę świętej. Potem wstąpił do zakonu kapucynów. Był świadkiem na procesie kanonizacyjnym Marii. Dane mu było również uczestniczyć w ceremonii jej kanonizacji.
Modlitwa: Boże, Ty jesteś źródłem niewinności i miłujesz czystość, Ty dałeś swojej służebnicy Marii Goretti łaskę męczeństwa w młodym wieku i nagrodziłeś jej walkę w obronie dziewictwa, za jej wstawiennictwem daj nam stałość w zachowywaniu Twoich przykazań. Amen.
6 lipca – wspomnienie bł. Marii Teresy Ledóchowskiej, dziewicy
Maria Teresa urodziła się 29 kwietnia 1863 roku w Loosdorf w Austrii. Otrzymała głęboko religijne wychowanie. Mając lat 27 zrezygnowała ze stanowiska damy dworu i wszystkie swoje talenty literackie i organizacyjne poświęciła dziełu misji afrykańskich. Dnia 9 września 1895 złożyła śluby zakonne jako pierwsza sodaliska założonego przez siebie stowarzyszenia misyjnego, zwanego Sodalicją świętego Piotra Klawera. Zmarła 6 lipca 1922 roku w Rzymie i tam spoczywa. Jest patronką dzieł misyjnych w Polsce.
Modlitwa: Boże, dzięki Twojej łasce błogosławiona Maria Teresa niestrudzenie niosła pomoc głosicielom Ewangelii, spraw, za jej wstawiennictwem, aby wszystkie ludy poznały Ciebie, prawdziwego Boga, Twojego Syna, Jezusa Chrystusa. Amen.
7 lipca – wspomnienie bł. Ralfa Milnera i Rogera Dickensona, męczenników
Bł. Ralf Milner i Roger Dickenson żyli w Anglii w czasach, kiedy katolicy w tym kraju ryzykowali uwięzieniem i śmiercią za praktykowanie i szerzenie swojej wiary. Milner, starszy, niewykształcony farmer z okręgu Flacsted w Hampshire, był protestantem. Obserwował jednakże postępowanie swoich katolickich sąsiadów, które trafiło mu do przekonania. Pod ich wpływem przyjął wiarę katolicką.
W dzień swojej pierwszej komunii św. został pochwycony i uwięziony. Spędził w więzieniu wiele lat, ale często wypuszczano go stamtąd na słowo honoru; zbierał wówczas jałmużnę dla swoich współwięźniów, których wspierał również duchowo. Kiedy był na wolności, pomagał także w pracy księżom misjonarzom, będąc, dzięki znajomości swego kraju – znakomitym ich przewodnikiem. Właśnie w ten sposób spotkał i wspomógł księdza Rogera Dickensona.
Roger Dickenson pochodził z Lincoln. Był księdzem w kolegium w Reims i stamtąd w roku 1583 został wysłany na misje. Schwytano go razem z Ralfem Milnerem. Obydwaj odpowiadali przed sądem. Sędzia poczuł jednak szczególną litość dla Milnera ze względu na jego podeszły wiek oraz to, że miał ośmioro dzieci. Pod pretekstem więc, że farmer przypadkowo odwiedzał pobliski kościół parafialny, sędzia chciał go uwolnić, ale jednocześnie zażądał, by powrócił na łono Kościoła anglikańskiego.
Święty męczennik jednakże, wspomożony łaską Bożą stanowczo odmówił uczynienia najmniejszego kłamliwego gestu. Wolał dzielić los swojego przyjaciela, ojca Dickensona. Wobec tego skazano obydwu na śmierć. Wyrok wykonano w Winchesterze 7 lipca 1591 roku.
Modlitwa: Boże, który chronisz nas chwalebnym męstwem Twych świętych męczenników bł. Ralfa i Rogera, pozwól nam skorzystać z ich przykładu i spraw, by wspomagały nas ich modlitwy. Amen.