8 czerwca – Uroczystość Zesłania Ducha Świętego
Papież Leon XIV zachęca nas do pogłębienia osobistej relacji z Jezusem i do uczenia się od Jego Serca współczucia dla świata. Posłuchajmy jego słów „Przesłania wideo Papieża”, przygotowanego przez Papieską Światową Sieć Modlitwy, i prośmy Chrystusa, aby nas przemieniał i uczył kochać.
W czerwcu, tradycyjnie poświęconym Najświętszemu Sercu Jezusa, rozważajmy, jak patrzeć na ludzkość oczami Chrystusa i co czynić, aby ulżyć cierpieniu najsłabszych.
Dołączmy do modlitwy w intencji papieskiej na ten miesiąc:
„Aby każdy z nas znajdował pocieszenie w osobistej relacji z Jezusem, a z Jego Serca czerpał wzór współczującej miłości do świata”.
Panie, dziś przychodzę do Twego pełnego czułości Serca,
do Ciebie, który masz słowa rozpalające moje serce,
do Ciebie, który wylewasz współczucie na maluczkich i ubogich,
na pogrążonych w cierpieniu i na wszelkie ludzkie niedole.
Chcę Ciebie lepiej poznawać, kontemplować na kartach Ewangelii,
być z Tobą i uczyć się od Ciebie
uczyć się Twojej miłości, z jaką pozwalałeś się poruszyć
każdą formą ubóstwa.
Ukazałeś nam miłość Ojca,
umiłowawszy nas bez miary swoim boskim i ludzkim Sercem.
Udziel wszystkim swym dzieciom łaski spotkania z Tobą.
Przemieniaj, odnawiaj i tak kształtuj nasze plany,
abyśmy w każdej sytuacji szukali tylko Ciebie:
w modlitwie, pracy, spotkaniach i codziennym życiu.
Z tego spotkania, poślij nas na misję –
pełną współczucia misję wobec świata,
w którym Ty jesteś źródłem wszelkiej pociechy. Amen.
https://youtube.com/watch?v=GP43HiZhL7U%3Fsi%3DkOmZ7X-BMvq_NIwW%26amp%3Bwmode%3Dopaque, Papieska Światowa Sieć Modlitwy (Apostolstwo Modlitwy i Młodzieżowy Ruch Eucharystyczny) https://www.popesprayer.va, Przesłanie wideo Papieża: https://thepopevideo.org/?lang=pl, Przy współpracy z Vatican Media: https://www.vaticannews.va/pl.html, i Click To Pray: https://www.clicktopray.org/
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – CZERWIEC
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (J 7, 37-39)
Strumienie wody żywej
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu Święta Namiotów Jezus wstał i zawołał donośnym głosem:
«Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza».
A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 8 czerwca – UROCZYSTOŚĆ ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec i Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 10:30.
2. W poniedziałek 9 czerwca – Święto Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, wspomnienie św. Efrema Syryjczyka, diakona i doktora Kościoła – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
3. We wtorek 10 czerwca – wspomnienie bł. Bogumiła-Piotra, biskupa – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
4. W środę 11 czerwca – wspomnienie św. Barnaby, Apostoła – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
5. W czwartek 12 czerwca – Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, wspomnienie bł. Marii Kandydy od Eucharystii, zakonnicy – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
6. W piątek 13 czerwca – wspomnienie św. Antoniego Padewskiego, prezbitera i doktora Kościoła – Msza Święta z Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19:00.
7. W sobotę 14 czerwca – wspomnienie bł. Michała Kozala, biskupa i męczennika – Mszy Świętej nie będzie.
8. W niedzielę 15 czerwca – UROCZYSTOŚĆ TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec i Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 10:30.
MODLITWY DO MATKI BOŻEJ – KRÓLOWEJ POLSKI
Dwa tygodnie po Uroczystości Zmartwychwstania Pana Jezusa – IX Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego rozpoczyna XVII Tydzień Biblijny. Inicjatywa została zapoczątkowana w 2009 roku przez Dzieło Biblijne im. Jana Pawła II. Jest to czas głębszej refleksji nad Słowem Bożym. W Tygodniu Biblijnym pod hasłem: „Zmartwychwstały Chrystus – nasza Nadzieja chwały” jest zachęta do czytania i rozważania Pierwszego i Drugiego Listu do Koryntian oraz Pierwszego Listu św. Piotra.
DUCHOWĄ ADOPCJĘ DZIECKA POCZĘTEGO MOŻNA ROZPOCZĄĆ W KAŻDYM MOMENCIE W CIĄGU ROKU i ZAKOŃCZYĆ PO 9 MIESIĄCACH.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
58. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu pod hasłem „Odpowiedzialni za trzeźwość”.
8 czerwca – wspomnienie św. Jadwigi, królowej
Jadwiga urodziła się w roku 1374 jako córka króla Węgier i Polski, Ludwika. Po ojcu odziedziczyła tron Polski i w roku 1384 została ukoronowana. Poślubiła wielkiego księcia Litwy, Władysława Jagiełłę, i przyczyniła się do nawrócenia tego kraju na chrześcijaństwo. Przyczyniła się też do powstania w Krakowie Wydziału Teologicznego i odnowienia Uniwersytetu. Przez całe życie odznaczała się hojnością dla ubogich. Zmarła w Krakowie 17 lipca 1399 roku.
Kanonizacja Jadwigi miała miejsce podczas V pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny, na Błoniach Krakowskich, 8 VI 1997 roku, podczas Mszy św., która zgromadziła 1.800.000 wiernych.
Z Roczników Królestwa Polskiego Jana Długosza
W dniu dzisiejszym, to jest 17 lipca 1399 r., zmarła królowa Jadwiga. Była ona bardzo powabna na twarzy, lecz obyczajami i cnotami powabniejsza; krzewicielka wiary katolickiej na Litwie. Ona ustanowiła kolegium psałterzystów w katedrze krakowskiej i tamże dwa ołtarze. Ona fundowała klasztor Najświętszej Maryi na Piasku. Ona zaczęła uposażać i murować klasztor braci Słowian. Ona przez Wielki Post i Adwent poskramiała ciało swe włosiennicą i nadzwyczajnymi umartwieniami. Była pełna wielkiej szczodrobliwości wobec biednych, wdów, przybyszów, pielgrzymów i wobec wszelkich nędzarzy i potrzebujących.
Nie było w niej lekkomyślności, nie było gniewu, nie można było stwierdzić w niej pychy, zazdrości lub zawziętości. Odznaczała się głęboką pobożnością i niezmierną miłością Boga; odrzuciwszy od siebie wszelką pychę światowej nieprawości, duszę i myśl zwracała jedynie ku modlitwie i czytaniu ksiąg pobożnych, mianowicie Starego i Nowego Testamentu, homilii czterech doktorów, żywotów Ojców, kazań, żywotów świętych, rozważań i kazań błogosławionego Bernarda, św. Ambrożego, objawień św. Brygidy i innych przetłumaczonych z łaciny na polski. Ona żywiła wielu zdolnych młodzieńców poświęcających się nauce. Fundowała kolegium dla Litwinów w Pradze i postarała się o erekcję Wydziału Teologicznego w Krakowie. Ona przeznaczyła testamentem wszystkie swe klejnoty, szaty, pieniądze i wszystek strój królewski na pomoc dla biednych i na odnowienie Uniwersytetu Krakowskiego.
Ona zostawiła katedrze krakowskiej także racjonał z samych pereł. Ona była tak sławna i ceniona w całym świecie katolickim dla wspaniałej postawy moralnej, że wszyscy czcili ją za życia jako wzór świętości.
Modlitwa: Boże, życie wiernych i chwało pokornych, Ty uczyniłeś świętą Jadwigę, królową, gorliwą krzewicielką wiary i miłości, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy się stali apostołami prawdy i dobra. Amen.
8 czerwca – wspomnienie św. Medarda, biskupa
Św. Medard urodził się w Salency w Pikardii około roku 470. Wychowywany przez pobożnych rodziców, czynił szybkie postępy w cnocie. Szczególne miłosierdzie okazywał biednym. W wieku trzydziestu trzech lat otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce stał się wspaniałą ozdobą stanu duchownego, głosząc ludziom Ewangelię zarówno słowem, jak i przykładem.
W roku 530 został biskupem Noyon i Tournai. Sakry biskupiej udzielił mu św. Remigiusz, ten sam, który w roku 496 ochrzcił króla Klodwiga. Mimo siedemdziesięciu dwóch lat św. Medard pracował teraz ze zdwojoną gorliwością, poświęcając wszystkie swe siły dla chwały Bożej. Spotykające go prześladowania znosił w milczeniu, z ogromną cierpliwością. Kiedy jego diecezję spustoszyli Hunowie i Wandalowie, potraktował to nieszczęście jako nową okazję do czynienia dzieła miłosierdzia.
W roku 544 Redegunda, królowa Francji, przyjęła z rąk św. Medarda zakonny welon i za zgodą swojego męża, króla Klotara, została diakonisą. Król, czyniąc pokutę za grzechy młodości, oddał się całkowicie duchowemu przewodnictwu św. Medarda. Święty zmarł w roku 555. Opłakiwało go całe królestwo. Potem nad jego grobem w Soissons powstało słynne opactwo benedyktyńskie.
Modlitwa: Boże, Światło i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Medarda biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał, i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.
9 czerwca – wspomnienie św. Efrema, diakona i doktora Kościoła
Urodził się w Nisibis w Mezopotamii około roku 300. Jego ojciec poganin wygnał go z domu za sympatię do chrześcijan. Św. Efrem znalazł schronienie u św. Jakuba, biskupa Nisibis, który zapewnił mu staranne wykształcenie. Ukończywszy lat osiemnaście, św. Efrem przyjął chrzest, po czym objął stanowisko nauczyciela w znakomitej szkole w Nisibis. Po śmierci św. Jakuba przeniósł się do Edessy, gdzie wstąpił do klasztoru i został wyświęcony na diakona.
Napisał wiele prac w obronie Kościoła katolickiego, był też autorem rozważań na temat tajemnic Chrystusowych i dotyczących czci Maryi Dziewicy. Poeta, egzegeta i wspaniały mówca, św. Efrem został nazwany “prorokiem Syryjczyków” i “lutnią Ducha Świętego”. Zmarł w roku 373. Papież Grzegorz XV zaliczył go w roku 1920 w poczet doktorów Kościoła.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, ześlij w nasze serca Ducha Świętego, pod którego natchnieniem święty Efrem, diakon, opiewał w hymnach Twoje misteria i całe życie poświęcił Twojej służbie. Amen.
10 czerwca – wspomnienie bł. Bogumiła, biskupa
Żył w XII wieku. Urodził się we wsi Koźmin. W roku 1167 mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim. Związany był z misją wśród Prusów. W roku 1170 zrezygnował z arcybiskupstwa i osiadł jako pustelnik w rozlewiskach Warty i Neru pod Dobrowem. Zasłynął darem modlitwy i nauczania ubogiej ludności. Zmarł 10 czerwca 1182 roku, pochowany w Dobrowie. Kult Bogumiła występuje już w średniowieczu. Ogłoszony przez Stolicę Apostolską 27 maja 1925 r. błogosławionym.
Modlitwa: Panie, nasz Boże, wysłuchaj błagania oddanego Ci całym sercem ludu; przez modlitwy błogosławionego Bogumiła, biskupa, zachowaj go w zdrowiu duszy i ciała i spełnij wszystkie jego prośby. Amen.
11 czerwca – św. Barnaby, apostoła
Św. Barnaba nie był w gronie Dwunastu, uważany jest jednak przez Kościół za apostoła. Z pochodzenia Żyd z rodu Lewiego, stryjeczny brat św. Marka Ewangelisty, urodził się na Cyprze. Sposób, w jaki nauczał, zyskał mu takie powodzenie, że apostołowie zmienili jego imię Józef na Barnaba; co oznacza “Syn pocieszenia”. Był również znany ze swej hojności we wczesnochrześcijańskiej wspólnocie Jerozolimy (por. Dz 4, 36-37).
Św. Barnaba zaprzyjaźnił się z nawróconym niedawno byłym prześladowcą Kościoła, Szawłem z Tarsu, i wprowadził go do grona apostołów (por. Dz 9, 27). Przybrawszy imię Pawła, Szaweł stał się później wielkim apostołem. Kiedy św. Barnaba wybrał się do Antiochii, ażeby skonsolidować powstający tam Kościół, poprosił św. Pawła o pomoc w pracy. Po rocznym pobycie w Antiochii obydwaj pospieszyli, by zanieść dary wspólnoty dla dotkniętych klęską głodu biednych w Judei (Dz 11, 27-30).
Razem ze św. Pawłem Barnaba głosił wiarę na Cyprze i Azji Mniejszej (Dz 13, 13-14). Wzięli potem udziale w pierwszym soborze w Jerozolimie (Dz 15, 1-29). Po powrocie do Antiochii rozdzielili się. Św. Barnaba chciał bowiem, aby jego stryjeczny brat Jan Marek towarzyszył im w ich drugiej podróży misyjnej, zaś św. Paweł nie sprzeciwiał się temu. Św. Barnaba z Janem Markiem pojechał na Cypr (Dz 15, 30-40).
Nic pewnego nie wiemy o późniejszym życiu św. Barnaby, poza tym, że był znany Koryntianom (1 Kor 9, 6). Tradycja podaje, że zginął na Cyprze, prawdopodobnie ukamienowany.
Modlitwa: Boże, Ty przeznaczyłeś do nawracania pogan świętego Barnabę, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, spraw, aby Twój Kościół słowem i czynem wiernie szerzył Ewangelię Chrystusa, którą Apostoł odważnie głosił. Amen.
12 czerwca – wspomnienie św. Gwidona z Cortony, kapłana
Nie znamy daty i miejsca narodzenia św. Gwidona. Nie wiemy też niczego o początkowym okresie jego życia. Pierwsze wzmianki o nim przedstawiają go jako młodzieńca mieszkającego w Cortonie. Był pobożnym chrześcijaninem. Miał pewne, być może otrzymane w spadku zasoby i uzupełniał je pracą fizyczną. Wszystko, czego nie potrzebował do własnego użytku, rozdawał biednym.
W roku 1211 św. Gwidon gościł u siebie św. Franciszka z Asyżu, który wraz z jednym ze swoich współbraci przybył do Cortony po raz pierwszy. Przy końcu wspólnego posiłku św. Gwidon poprosił o przyjęcie go do grona uczniów serafickiego świętego. Powiedziano mu, że musi w tym celu pozbyć się wszystkich dóbr doczesnych. Jeszcze tego samego wieczoru sprzedał to, co posiadał, i razem ze swoimi gośćmi rozdał pieniądze jako jałmużnę. Następnego dnia przywdział habit franciszkański. Przygotowano nowemu uczniowi miejsce w klasztorze założonym w Cortonie, ale on poprosił o pozwolenie zajęcia małej celi w filarze mostu nad strumieniem.
Zdobywszy odpowiednie wykształcenie, św. Gwidon przyjął święcenia kapłańskie. Dawał liczne dowody wielkiej świętości. Żarliwie i przekonująco głosił naukę Chrystusową i nieprzerwanie czynił dzieło miłosierdzia. Kiedyś uratował tonącą dziewczynkę, dokonał również – w czasie klęski głodu – cudownego rozmnożenia chleba. Ludzie znali go i kochali, nie było więc dla nich zaskoczeniem, gdy św. Franciszek, przybywszy ponownie do Cortony, chwalił jego zasługi. Św. Gwidon zmarł w wieku sześćdziesięciu lat, około roku 1250. Przed śmiercią doznał niezwykłej wizji: św. Franciszek ukazał mu się, by go zaprowadzić do raju.
Modlitwa: Panie Boże, który jesteś Świętością i Dobrem i bez którego nikt dobry być nie może, pomóż nam, za wstawiennictwem św. Gwidona, żyć w taki sposób, abyśmy zawsze mieli udział w Twojej chwale. Amen.
13 czerwca – wspomnienie św. Antoniego z Padwy, kapłana i doktora Kościoła, patrona ubogich
Ferdynand Bullone urodził się w roku 1195 w Lizbonie w Portugalii, ale nazywany jest św. Antonim z Padwy (albo Padewskim), długo bowiem przebywał w tym mieście. Kiedy był jeszcze dzieckiem, rodzice oddali go na wychowanie kanonikom katedry w Lizbonie. Ukończywszy piętnaście lat, wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna w pobliżu Lizbony. Po dwóch latach wysłano go do klasztoru Krzyża Świętego tego samego zakonu w Coimbrze.
Pozostał tam przez lat osiem, poświęcając się studiom. Dowiedziawszy się, że do Portugalii przewieziono z Maroka relikwie pięciu franciszkańskich męczenników, zapragnął naśladować bohaterstwo tych obrońców wiary. Kiedy wyjawił to swoim współbraciom zakonnym, ostro sprzeciwili się jego zamiarom. W końcu otrzymał jednak zgodę przełożonego i przeszedł da zakonu franciszkanów.
Po jakimś czasie uzyskał pozwolenie wyjazdu do Afryki w celu głoszenia Ewangelii Maurom. Z powodu ciężkiej choroby musiał wszakże wrócić do Hiszpanii. W drodze nieprzyjazne wiatry zepchnęły statek na wybrzeża Sycylii. Stamtąd św. Antoni, kierowany chęcią zobaczenia św. Franciszka, udał się do Asyżu, gdzie rozwijało się główne odgałęzienie jego zakonu. Początkowo nie poświęcano tu św. Antoniemu większej uwagi, on zresztą świadomie trzymał się na uboczu. Opatrzność zechciała jednak, że franciszkanie odkryli wreszcie jego wielkie walory i św. Antoni powołany został na profesora teologii, której nauczał kolejno w Bolonii, Tuluzie, Montpellier i Padwie.
Później porzucił naukę, by poświęcić się kaznodziejstwu. Był doskonałym mówcą, a jednocześnie żarliwym duszpasterzem. W związku ze swoją pracą wiele podróżował, odwiedzając Francję, Hiszpanię i Włochy. Piastował też kilka ważnych godności w swoim zakonie i zawsze czuwał nad tym, aby być posłusznym dyscyplinie klasztornej. Śmiało przeciwstawił się słynnemu bratu Eliaszowi, który, stojąc wówczas na czele wspólnoty, zmierzał do rozluźnienia reguły.
Św. Antoni zmarł 13 czerwca 1231 roku. Nie doznał łaski męczeństwa, ale można go nazwać męczennikiem Słowa Bożego, męczennikiem podróży, męczennikiem tłumów. Tak wielu było tych, którzy pragnęli go usłyszeć, że żaden kościół nie mógł ich pomieścić i święty często głosił kazania pod gołym niebem.
Już za życia był uważany za legendarnego bohatera, opowiadano o niezwykłych jego czynach i zadziwiających wydarzeniach, wiążących się z jego postacią: o kazaniu, wygłoszonym w Rimini do ryby, o mule, który zachęcony przez niego klęknął przed Najświętszym Sakramentem, o psałterzu, który został skradziony, a św. Antoni sprawił, że wrócił do właściciela (z tego powodu ogłoszono świętego patronem tych, którzy coś zgubili). Pewien człowiek goszczący kiedyś św. Antoniego widział go stojącego w oknie i trzymającego w ramionach Dzieciątko Jezus.
Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, Ty dałeś swojemu ludowi świętego Antoniego z Padwy, znakomitego kaznodzieję i orędownika ubogich, spraw, abyśmy za jego wstawiennictwem prowadzili życie zgodne z Ewangelią i we wszelkich przeciwnościach doznawali Twojej pomocy. Amen.
14 czerwca – wspomnienie św. Metodego, patriarchy Konstantynopola
Syn bogatego, ogólnie szanowanego Sycylijczyka, św. Metody otrzymał doskonałe wykształcenie w swoich rodzinnych Syrakuzach. Stamtąd miał zamiar udać się do Konstantynopola, ażeby uzyskać stanowisko na dworze. W końcu postanowił jednak wstąpić do zakonu. Zbudował klasztor na wyspie Chios. Wówczas św. Nicefor patriarcha wezwał go do Konstantynopola.
Kiedy za panowania Leona Armeńczyka nastąpiło prześladowanie czcicieli ikon, św. Metody bronił nieustraszenie kultu świętych obrazów. Wówczas to pozbawiono urzędu i wygnano św. Nicefora. Św. Metody miał zawieźć papieżowi Paschalisowi I sprawozdanie o sytuacji na Bliskim Wschodzie. Wybrał się zatem w podróż do Rzymu, pozostając tam aż do śmierci Leona. W roku 821 powrócił do Konstantynopola, gdzie panował cesarz Michał Jąkała. Z jego rozkazu schwytano św. Metodego i poddano chłoście, po czym deportowano na siedem lat na wyspę Antigoni na Morzu Czarnym.
Po śmierci cesarza w roku 842 wdowa po nim, Teodora, objęła rządy w imieniu małoletniego syna Michała III. Ona to powołała św. Metodego na urząd patriarchy Konstantynopola. Pomny na cierpienia swego poprzednika św. Metody zwołał sobór, który w pełni potwierdził prawo oddawania czci świętym obrazom. W celu podkreślenia ważności tego faktu ustanowiono doroczne święto prawosławne. Obchodzi się je nadal w pierwszą sobotę Wielkiego Postu we wszystkich kościołach bizantyjskich.
Bohaterski patriarcha zmarł 14 czerwca 847 roku. Był płodnym pisarzem. Zachował się jednak tylko “Żywot Teofanesa” oraz fragmenty poetyckich, teologicznych i polemicznych prac jego autorstwa.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Metodego biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał, i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.
14 czerwca – wspomnienie bł. Michała Kozala, biskupa i męczennika
Michał Kozal urodził się w roku 1893 w Nowym Folwarku koło Krotoszyna. Był kapłanem archidiecezji gnieźnieńskiej. W roku 1939 został biskupem pomocniczym diecezji włocławskiej. W listopadzie tego roku aresztowała go policja niemiecka i po wielu etapach osadzono go w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie podtrzymywał na duchu współwięźniów. Na początku 1943 roku zachorował na tyfus i 26 stycznia został zabity śmiercionośnym zastrzykiem. 14 czerwca 1988 papież Jan Paweł II zaliczył go do błogosławionych męczenników.
Modlitwa: Boże, Ty obdarzyłeś błogosławionego Michała, biskupa i męczennika, łaską szczególnego nabożeństwa do Najświętszej Eucharystii oraz heroicznym męstwem w obronie wolności Kościoła, spraw, abyśmy za jego przykładem i wstawiennictwem, umocnieni łaską Tajemnicy eucharystycznej, mogli wytrwać do końca w wyznawaniu prawdziwej wiary. Amen.
15 czerwca – wspomnienie św. Germany Cousin, dziewicy
Urodziła się w roku 1579, zmarła w roku 1601. Krótkie życie tej wybitnej służebnicy Bożej wypełnione było chorobą i cierpieniem. Dotknięta wrodzonym paraliżem i bezwładem prawej ręki, zapadła później na skrofuły. W dzieciństwie utraciła matkę, ze strony ojca zaś nigdy nie zaznała uczucia. Macocha źle ją traktowała, odmówiła jej wreszcie miejsca w domu rodzinnym. Dziewczynkę wypędzono, każąc jej pilnować stada owiec na polach. Zabroniono jej także kontaktów z przyrodnim rodzeństwem.
Wszystko to znosiła z pokorą, godnością i spokojem wewnętrznym. Czysta dusza kierowała się ku Bogu, stale dążąc do doskonałości. Wielką pomocą i wsparciem dla niej był różaniec, który codziennie ze skupieniem odmawiała. Gotowa była pokonać wszystkie przeszkody, byleby wysłuchać codziennie Mszy św. Kiedyś podobno przeszła nawet przez rozlewisko wód, aby zdążyć na czas do kościoła.
Gorąco kochając Boga, św. Germana obdarzała także miłością bliźnich. Gromadziła wokół siebie dzieci z całej okolicy i nauczała je podstaw wiary. Biednych karmiła okruchami suchego chleba, choć jej samej skąpo go wydzielano. Pewnego razu macocha w gniewnym uniesieniu oskarżyła ją o kradzież chleba, który sama ukryła pod fartuchem. Kiedy tam zajrzano, zobaczono jednak tylko bukiet pięknych kwiatów. Św. Germana zmarła mając dwadzieścia dwa lata. Pół wieku potem odkryto, że jej ciało nie uległo rozkładowi. Przez cały rok było wystawione na widok publiczny. Działy się przy nim niezliczone cuda, co stało się powodem wielkiego kultu dla św. Germany.
Modlitwa: Panie Boże, obsypałeś niebiańskimi darami św. Germanę dziewicę. Pomóż nam naśladować jej cnoty w naszym ziemskim życiu i cieszyć się razem z nią wiecznym szczęściem w niebie. Amen.
15 czerwca – wspomnienie bł. Jolanty, zakonnicy
Jolanta, córka węgierskiego króla Beli IV, przybyła do Krakowa na dwór swej siostry Kingi jako kilkuletnia dziewczynka. Tu wychowana poślubiła księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego w roku 1256. Wzorowa żona i matka osobiście wychowywała swe dzieci i wywierała wielki wpływ na otoczenie. Wraz z mężem fundowała liczne klasztory franciszkańskie, a inne uposażała. Opiekowała się biednymi i chorymi. Po śmierci męża w roku 1279 wstąpiła wraz ze swoją siostrą Kingą do klasztoru Klarysek w Starym Sączu. Po śmierci bł. Kingi przeniosła się do Klarysek w Gnieźnie, gdzie zmarła w opinii świętości w roku 1298.
Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, Ty w miłosierdziu swoim oderwałeś błogosławioną Jolantę od zaszczytów i bogactw, a sprawiłeś, że wybrała pokorne naśladowanie Twojego Syna, przez jej zasługi i wstawiennictwo naucz nas tak używać dóbr ziemskich, abyśmy mogli dojść do radości życia wiecznego. Amen.