16 marca – II Niedziela Wielkiego Postu AD GENTES – KU NARODOM.
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – MARZEC
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Łk 9, 28b-36)
Przez cierpienie – do chwały zmartwychwstania
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jeruzalem. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwu mężów, stojących przy Nim.
Gdy oni się z Nim rozstawali, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok.
A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» W chwili gdy odezwał się ten głos, okazało się, że Jezus jest sam.
A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co zobaczyli.
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 16 marca – II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU – AD GENTES – KU NARODOM. Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Gorzkie Żale o godz. 10:30.
1a. Trwamy w modlitwie Nowenną do św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny (10-18 marca), Uroczystość św. Józefa 19 marca.
1b. Lektura na Wielki Post – Kazanie św. Piotra Chryzologa, biskupa “Post wyjedna to, o co prosi modlitwa, a miłosierdzie to otrzyma“
2. W poniedziałek 17 marca – wspomnienie św. Patryka, biskupa. Msza Święta o godz. 17:00.
3. We wtorek 18 marca – wspomnienie św. Cyryla Jerozolimski, biskupa i doktora Kościoła. Msza Święta o godz. 17:00.
4. W środę 19 marca – Uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Msza Święta o godz. 17:00. Módlmy się o Boże Błogosławieństwo, siły i zdrowie dla Księdza Proboszcza, któremu św. Józef także patronuje. W tym dniu rozpoczyna się V Tydzień modlitw o ochronę życia.
5. W czwartek 20 marca – wspomnienie św. Aleksandra, męczennika. Msza Święta o godz. 17:00.
6. W piątek 21 marca – wspomnienie św. Benedykta od Bożej Opatrzności Cambiagio Frassinello. Droga Krzyżowa i Msza Święta o godz. 17:00.
7. W sobotę 22 marca – wspomnienie św. Zachariasza, papieża. Msza Święta o godz. 17:00.
8. W niedzielę 23 marca – III NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, wspomnienie św. Rafki, dziewicy. Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Gorzkie Żale o godz. 10:30.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
1a. W dniach 2-8 marca br. będziemy przeżywać 58. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu pod hasłem „Odpowiedzialni za trzeźwość”.
16 marca – wspomnienie św. Heriberta (Herberta), biskupa
Św. Heribert urodził się w Wormacji w Niemczech około roku 970; wychował się w klasztorze w Lotaryngii. Tamże chciał wstąpić do zakonu benedyktynów, ale posłuszny wezwaniu ojca wrócił do Wormacji, gdzie otrzymał kanonię. Jako młody kapłan został zaufanym doradcą młodego cesarza Ottona III, kanclerzem diecezji, a w końcu w roku 998 arcybiskupem Kolonii.
W tym samym roku wyjechał z cesarzem do Rzymu; towarzyszył również cesarzowi w jego ostatnich chwilach. Otton III zmarł w roku 1002. W sporze o sukcesję św. Heribert występował początkowo przeciwko Henrykowi II, z którym był poróżniony. Jednak wkrótce obaj święci, arcybiskup i cesarz, uroczyście się pogodzili i odtąd pracowali wspólnie dla dobra ludzi.
Św. Heribert był wzorem człowieka i kapłana. Z natury był łagodny i spokojny, ale równocześnie bardzo wymagający, świątobliwy, ale znający wartość pieniądza. Osobiście pilnował, aby jego majątek był zawsze sprawiedliwie dzielony między biednych. Był człowiekiem modlitwy. Pewnego razu jego modlitwy sprowadziły ulewny deszcz, który uratował zbiory i pozwolił uniknąć klęski głodu. Umarł w roku 1021. W Modlitwach wzywa się go w czasie suszy.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Heriberta biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, pomóż nam, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał. Amen.
17 marca – wspomnienie św. Patryka, biskupa, apostoła, patrona Irlandii
Data i miejsce urodzenia św. Patryka nie są pewne. Urodził się około roku 389. Był synem diakona Kalpurniusza i Cenchessy. Kiedy miał szesnaście lat, został schwytany i wywieziony do Irlandii, gdzie musiał służyć u poganina jako pastuch. Życie jego w owym czasie było surowe i ciężkie, mimo to nie tylko zachował wiarę, ale nabył umiejętność modlitwy i kontemplacji.
Po sześciu latach zdołał w cudowny sposób uciec i powrócić do domu. Proroczy sen objawił mu, że ma wrócić do Irlandii, aby nawrócić ją na chrześcijaństwo. Przygotowywał się do tego, studiując przez cztery lata w klasztorze w Lerynie. Około roku 417 otrzymał z rąk św. Amatora święcenia kapłańskie w Auxerre.
Przełożeni długo wahali się, czy powierzyć mu misję w Irlandii. Wreszcie w roku 431 wysłano go tam jako towarzysza biskupa Paladiusza. Po jego śmierci otrzymał z rąk św. Germana święcenia biskupie (432), co aprobował papież Celestyn I. Podróżował po całej Irlandii, głosząc słowo Boże. Mimo wrogości druidów, kapłanów pogańskiej religii starożytnych Celtów, udało mu się nawrócić kilku członków rodziny królewskiej.
Będąc w Rzymie w roku 442, otrzymał od papieża Leona Wielkiego polecenie zorganizowania hierarchii kościelnej w Irlandii. Po powrocie podniósł Armagh do rangi pierwszego biskupstwa; ustanowił też biskupów w wielu innych miejscowościach.
W wielkim dziele zdobycia pogańskiego narodu dla wiary Chrystusowej św. Patryk założył wiele klasztorów męskich i żeńskich, rozsławiając je jako miejsca pobożności i nauki. W następnych wiekach mnisi irlandzcy nieśli prawdziwą wiarę do Anglii, Francji i Szwajcarii.
Życie jego bez reszty poświęcone było pracy apostolskiej i modlitwie. Umarł 17 marca 461 roku w klasztorze Saul-en-Strangford-Lough niedaleko Ulsteru; relikwie spoczywają od roku 1186 w katedrze w Down. Zostało po nim dzieło pod tytułem “Wyznania”, które jest żywym wizerunkiem tego świątobliwego męża. Przez emigrantów irlandzkich kult jego rozszerzył się w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Modlitwa: Boże, Ty posłałeś do ludów Irlandii świętego Patryka, biskupa, jako apostoła Ewangelii, sprawa przez jego zasługi i wstawiennictwo, aby chrześcijanie zawsze oznajmiali ludziom cuda Twojej miłości. Amen.
18 marca – wspomnienie św. Cyryla Jerozolimskiego, biskupa i doktora Kościoła
Św. Cyryl urodził się w okolicach Jerozolimy około roku 315. Po pogłębionych studiach nad filozofią pogańską, pismami Ojców Kościoła, a przede wszystkim nad Pismem św., otrzymał święcenia kapłańskie około roku 345 z rąk Maksyma, biskupa Jerozolimy.
Pod koniec roku 350 został jego następcą. Objął urząd biskupi w czasie, gdy Kościół był rozdarty przez herezję ariańską. Znany jest spór pomiędzy św. Cyrylem a Akacjuszem, ariańskim biskupem Cezarei. Akacjusz rościł sobie prawo do jurysdykcji kościelnej nad Jerozolimą. Św. Cyryl nie podporządkował się temu żądaniu i na pewien czas musiał szukać schronienia w Tarsie. Po śmierci Konstancjusza i objęciu władzy przez Juliana, powrócił na swoje biskupstwo.
Św. Cyryl był świadkiem daremnych wysiłków Juliana Apostaty, zmierzających do odbudowania świątyni jerozolimskiej, i wszystkich cudownych zdarzeń, które się wówczas rozgrywały. Wiadomo, że Julian postanowił zabić św. Cyryla po powrocie z wyprawy do Persji, ale zgon Juliana uratował życie świętemu.
Św. Cyryl jeszcze raz musiał opuścić swoje biskupstwo i udać się na wygnanie w roku 367, za rządów arianina cesarza Walensa. Powrócił jednak na swoją stolicę w roku 378, gdy doszedł do władzy Gracjan. W roku 381 wziął udział w soborze powszechnym w Konstantynopolu, gdzie formalnie przyjęto wszystkie zasady wiary sformułowane na soborze nicejskim. Umarł 17 marca 387 roku. Słynne są jego dwie serie nauk dla katechumenów i dla ochrzczonych o wierze i Najświętszym Sakramencie. Jest to chyba pierwszy systematyczny wykład teologii.
Modlitwa: Boże, Ty przez nauczanie świętego Cyryla, biskupa Jerozolimy, doprowadziłeś Kościół do głębszego poznania misteriów zbawienia, za jego wstawiennictwem daj nam tak poznać Twojego Syna, abyśmy w pełni uczestniczyli w Jego życiu. Amen.
19 marca – wspomnienie św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, patrona Kościoła Powszechnego
Św. Józef, czysty oblubieniec Najświętszej Maryi Panny i opiekun naszego Pana, pochodził z królewskiego rodu Dawida. Ewangelia nazywa go “mężem sprawiedliwym”. Był skromnym cieślą wiejskim z Nazaretu, którego Bóg wybrał na oblubieńca i opiekuna Dziewicy – Matki Jezusa Chrystusa, Wcielonego Boga. Jego wiernej i troskliwej opiece zostało powierzone dzieciństwo i młodość Odkupiciela świata.
Również Matka Boża, jako jedyne dziecię ludzkie, została obdarzona i przyozdobiona naturalnymi i nadprzyrodzonymi cnotami. Św. Józef, jej oblubieniec, odznaczał się czystością serca, prostotą, pokorą, cierpliwością, hartem ducha i łagodnością – był wzorem prawdziwego chrześcijanina.
Nie mógł być stary, gdy poślubił Maryję, dopiero sztuka renesansu (a także nasze kolędy) robią z niego niesłusznie staruszka. Wedle powszechnej wiary Kościoła Zachodniego żył w czystości. Umarł prawdopodobnie przed publicznym wystąpieniem Zbawiciela, bo już więcej Ewangelia go nie wspomina.
Ominęły go zaszczyty i bogactwa tego świata, ale Bóg obdarzył go swą łaską pomnażając jego zasługi, szlachetność i blask świętości. Ponieważ był przedstawicielem Wiecznego Ojca na ziemi, naznaczoną przez Boga głową Świętej Rodziny, która była początkiem wielkiej Rodziny Bożej Kościoła Chrystusowego,
8 grudnia 1870 roku przedstawiciel Jezusa na ziemi, papież Pius IX, uroczyście ogłosił go patronem Kościoła Powszechnego. Odtąd dzień 19 marca stał się świętem bardzo uroczystym w Kościele katolickim na całym świecie.
Od pierwszych wieków chrześcijaństwa kult św. Józefa był bardzo wielki na Wschodzie. Z czasem rozprzestrzenił się szeroko i umocnił w całym chrześcijańskim świecie. Oprócz święta 19 marca mamy jeszcze inne święto: św. Józefa robotnika, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny (1 maja). Ogłoszone w roku 1955 święto to zastąpiło starszą “Uroczystość św. Józefa” (obchodzoną od roku 1847, najpierw jako “Patronat św. Józefa”, w trzecią niedzielę po Wielkanocy, a od roku 1913 jako “Uroczystość św. Józefa” w środę przed trzecią niedzielą Wielkanocy). Papież Jan XXIII wprowadził imię Józefa do Kanonu Rzymskiego (Pierwszej Modlitwy Eucharystycznej).
Ze swego niebieskiego tronu św. Józef strzeże i chroni Kościół Walczący. Nikt, kto go wzywa w potrzebie, nigdy nie woła na próżno. Jest wzorem życia doskonałego chrześcijanina i patronem szczęśliwej śmierci. Swoją opieką obejmuje Mistyczne Ciało Chrystusa, rodzinę chrześcijańską, chrześcijańską szkołę i wszystkich potrzebujących, którzy zwłaszcza w godzinie śmierci odwołują się do jego miłosierdzia i potężnego wstawiennictwa. Jemu, który w czas śmierci został otoczony czułą opieką Jezusa i Maryi, można w pełni zaufać, że zjedna nam miłosierdzie Boga i łaskę spokojnej i świętej śmierci.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, Ty powierzyłeś młodość naszego Zbawiciela wiernej straży świętego Józefa, spraw za jego wstawiennictwem, aby Kościół nieustannie się troszczył o zbawienie świata. Amen.
20 marca – wspomnienie św. Wolframa, biskupa
Jego ojciec był oficerem na dworze francuskiego króla Dagoberta. On sam spędził kilka lat na dworze króla Klotara III, władcy, który mimo światowych pokus gorliwie praktykował cnoty.
W roku 682 został konsekrowany na arcybiskupa Sens; zarządzał diecezją przez dwa i pół roku. Przykład misjonarzy angielskich nawracających pogańskich Fryzów skłonił św. Wolframa do rezygnacji z biskupstwa. Po krótkim pobycie w klasztorze w Fontenelle wyjechał do Fryzji jako misjonarz. Udało mu się ochrzcić dużą liczbę pogan. Zakończywszy pracę we Fryzji, ponownie udał się do klasztoru w Fontenelle. Tam przygotowywał się na śmierć. Umarł około roku 703.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Wolframa biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, pomóż nam, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał, i podążali drogą, którą on nam wskazał. Amen.
21 marca – wspomnienie św. Mikołaja z Flüeli, pustelnika, patrona Szwajcarii
Ten wielki święty, patron swojego krain, urodził się w Flüeli w kantonie Unterwalden nad Jeziorem Czterech Kantonów w Szwajcarii w roku 1417. Mając trzydzieści lat, ożenił się z córką farmera Dorotą Wiss, która urodziła mu dziesięcioro dzieci. Był zdolnym gospodarzem, dowódcą wojskowym, członkiem zgromadzenia, radnym, sędzią, słowem – człowiekiem prawym i moralnym.
Jednocześnie poświęcał dużo czasu modlitwie kontemplacyjnej i zachowywał ścisły post. Po dwudziestu latach życia małżeńskiego otrzymał od Boga wezwanie, by opuścił świat i rodzinę i został pustelnikiem. W roku 1467 uzyskał zgodę małżonki i osiadł w pustelni niedaleko Ranft, kilka kilometrów od swojej posiadłości. Legenda głosi, że żył tam dziewiętnaście lat nie jedząc i nie pijąc; przyjmował tylko komunię św. Sława świętego szybko rosła; ze wszystkich zakątków Europy ściągali doń ludzie, którzy szukali rady i pomocy.
O szacunku, jakim go darzono, świadczy zdarzenie z roku 1481, kiedy na zjeździe w Stans wybuchł spór pomiędzy delegatami konfederacji szwajcarskiej. Nad krajem zawisła groźba wojny domowej. Odwołano się udo św. Mikołaja. Po całonocnej pracy przywiózł zbiór propozycji, które okazały się do przyjęcia dla wszystkich. Szwajcaria została uratowana.
Zmarł sześć lat później, 21 marca 1487 roku. Świadkami jego ostatnich chwil była żona i dzieci. Jest otaczany czcią zarówno przez szwajcarskich protestantów, jak i katolików.
Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i bez Ciebie nikt nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam za pośrednictwem św. Mikołaja żyć tak, abyśmy mogli wziąć udział w Twojej chwale. Amen.
22 marca – wspomnienie św. Lei, wdowy
Jedyne wiadomości o św. Lei, pobożnej wdowie z IV wieku, znajdują się w liście, który św. Hieronim napisał do św. Marceli. Po śmierci męża usunęła się do rzymskiego klasztoru; w końcu została jego przełożoną. Św. Hieronim tak o niej pisze:
“Bo któż może godną pochwałą wysławić życie naszej Lei? Tak całkowicie nawróciła się do Pana, że stała się przełożoną klasztoru i dziewic; nosiła kiedyś miękkie szaty, teraz workiem ciało umartwiała; noce spędzała na modlitwach i towarzyszki swoje więcej nauczyła przykładem niż słowami. Odznaczała się tak wielką i uległości pełną pokorą, że – niegdyś pani nad wieloma – mogła być uważana za sługę wszystkich, gdyby nie była raczej służebnicą Chrystusa niż panią ludzi. Prosta szata, skromny pokarm, głowa niepielęgnowana – we wszystkim jednak, co czyniła, unikała popisywania się przed innymi, aby nie wziąć nagrody na tym świecie.
Teraz więc za krótką pracę zażywa wiecznej szczęśliwości: przyjmują ją chóry anielskie, przebywa na łonie Abrahama i z Łazarzem, niegdyś ubogim, widzi, jak bogacz odziany purpurą i konsul, nie uwieńczony, ale obleczony w żałobną szatę, prosi o podanie kropli wody na małym palcu (por. Łk 16, 19nn). O jakaż odmiana! Ten, którego przed niewielu dniami ozdabiały najwyższe godności, który jakby nad podbitymi wrogami triumf odnosił, wstępował na zamek kapitoliński, ten, którego oklaskami, z uciechą przyjął lud rzymski, którego zgonem całe miasto zostało poruszone, teraz jest opuszczony i nagi, nie w mlecznym pałacu nieba, jak sobie tłumaczy nieszczęśliwa żona (Aconia Fabia Paulina, kapłanka Cerezy), ale zamknięty w gęstych ciemnościach. Ta zaś, którą otaczały ściany jednej ukrytej izdebki, która wydawała się ubogą i nic nie znaczącą, której życie uważano za szaleństwo, idzie za Chrystusem i mówi: “Jakeśmy słyszeli, takeśmy widzieli w mieście Boga naszego” itd. (Ps 47, 9).
Przeto ostrzegam i z płaczem oraz wzdychaniem błagam, byśmy dopóki bieżymy drogą tego świata, nie odziewali się w dwie tuniki, tj. w podwójną wiarę, nie obciążali się skórzanym obuwiem, tj. uczynkami martwymi (por. Mt 10, 10 i nn.), byśmy nie szukali rózeg, tj. podpory w świeckiej władzy, byśmy nie chcieli równocześnie posiadać Chrystusa i świata. Niech za to po tym, co krótkie i znikome, nastąpią rzeczy wieczne i gdy codziennie – mówię o ciele – umieramy, nie uważajmy się w innych rzeczach za wiecznych, byśmy wieczni być mogli.”
Modlitwa: Panie, pozwól nam w życiu doczesnym zawsze pamiętać o sprawach niebios i naśladować przykład doskonałości ewangelicznej, który nam dałeś w osobie św. Lei. Amen.