9 lutego – V NIEDZIELA ZWYKŁA
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Łk 5, 1-11)
Cudowny połów ryb i powołanie apostołów
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Pewnego razu – gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret – zobaczył dwie łodzie stojące przy brzegu; rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.
Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na współtowarzyszy w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.
Widząc to, Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona.
A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim.
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 9 lutego – V NIEDZIELA ZWYKŁA, wspomnienie św. Apolonii, męczennicy. Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
2. W poniedziałek 10 lutego – wspomnienie św. Scholastyki, dziewicy. Msza Święta o godz. 17:00.
3. We wtorek 11 lutego – wspomnienie NMP z Lourdes, Światowy Dzień Chorego. Msza Święta z udzieleniem Sakramentu Chorych o godz. 11:00 i druga Msza Święta o godz. 17:00.
4. W środę 12 lutego – wspomnienie św. Saturnina i towarzyszy, męczenników oraz bł. Humbeliny, mniszki. Msza Święta o godz. 17:00.
5. W czwartek 13 lutego – wspomnienie bł. Jordana z Saksonii, zakonnika, prezbitera. Msza Święta o godz. 17:00.
6. W piątek 14 lutego – wspomnienie św. Cyryla, mnicha i św. Metodego, biskupa, patronów Europy oraz św. Walentego, biskupa i męczennika. Msza Święta o godz. 17:00.
7. W sobotę 15 lutego – wspomnienie bł. Michała Sopoćko, 50 rocznica jego śmierci oraz św. Klaudiusza de la Colombiere, prezbitera. Msza Święta o godz. 17:00.
8. W niedzielę 16 lutego – VI NIEDZIELA ZWYKŁA, wspomnienie św. Julianny, dziewicy i męczennicy oraz Św. Onezyma, męczennika. Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
9 lutego – wspomnienie Św. Apolonii, dziewicy i męczennicy, patronki dentystów
Św. Apolonia była diakonisą Kościoła aleksandryjskiego i znaną ze świętości kobietą. W podeszłym wieku została umęczona podczas prześladowań za cesarza Decjusza w roku 249. Pod koniec ascetycznego życia spędzonego na czynieniu miłosierdzia, święta padła ofiarą rozwydrzonego tłumu, który prześladował chrześcijan. Św. Apofonia odważnie odmówiła oddania czci pogańskim bożkom. Rozwścieczona tłuszcza pobiła ją, wybijając wszystkie zęby, po czym zagroziła, że spali ją żywcem. Rozniecono ogień. Święta prosiła o zwłokę, aby się zastanowić. Jej chęć poniesienia męczeństwa była tak wielka, iż wyrwała się z rąk prześladowców i natchniona przez Ducha Świętego sama rzuciła się w ogień. Tłum zamarł zdziwiony: oto słaba kobieta gotowa jest oddać życie za Chrystusa, zanim oni zdecydują się ją zamęczyć. Jest wzywana przeciwko bólom i chorobom zębów.
Modlitwa: Panie Boże, który obdarzyłeś świętą Apolonię niebiańskimi darami, pomóż nam naśladować jej cnoty w czasie naszej ziemskiej wędrówki, abyśmy mogli wraz z nią cieszyć się wieczną szczęśliwością w niebie. Amen.
9 lutego – wspomnienie Św. Doroty z Cezarei, dziewicy i męczennicy
“Martyrologium rzymskie” w paru zdaniach opisuje jej dzieje: “W Cezarei, w Kapadocji, rocznica zgonu św. Doroty. Z wyroku Saprycjusza, namiestnika tej prowincji, najpierw dręczono ją w katowni, w końcu skazano na ścięcie. Na widok jej męczeństwa nawrócił się młody mówca imieniem Teofil. Zaraz tez męczono go okrutnie na katowni, następnie ścięto mieczem”. Patronka m.in. młodych małżeństw, ogrodników, botaników, górników. Jej postać jest w herbie Wrocławia. Jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Św. Dorotę, czczona szeroko w Europie, upodobały sobie sztuka i literatura.
Opis śmierci Świętej przekazuje legenda. Teofil (adwokat, kat?) miał skazaną zapytać z ironią, czemu jej tak spieszno do śmierci. Ta miała odpowiedzieć: “Bowiem idę do niebieskich ogrodów”. Wówczas ten młody przeciwnik chrześcijan powiedział kpiąco: “Gdybyś mi z twoich ogrodów niebieskich podarowała owoce i kwiaty, to uwierzyłbym”. Nagle, mimo że była to zima, zjawiło się pacholę z koszykiem pełnym dorodnych jabłek i pięknych róż. Fakt ten miał stać się przyczyną nawrócenia Teofila.
W ikonografii atrybutami św. Doroty są: anioł, trzy jabłka i trzy róże lub kosz z owym rajskim prezentem, a także korona, krzyż, lilia, miecz, palma męczeństwa. Św. Dorota przedstawiana jest w stroju królewskim z koroną na głowie. Czasami wśród chórów anielskich.
10 lutego – wspomnienie Św. Scholastyki, dziewicy
Św. Scholastyka, siostra św. Benedykta, od dziecka poświęciła się Bogu. Kiedy jej brat założył słynny klasztor na Monte Cassino, zamieszkała opodal w Plombariola – około ośmiu kilometrów od Monte Cassino, gdzie założyła klasztor żeński. Jak się zdaje, św. Benedykt kierował również poczynaniami swojej siostry i jej mniszek. Z bratem widywała się raz na rok. Ponieważ jednak nie mogła przekroczyć furty jego klasztoru, św. Benedykt wraz z kilkoma braćmi spotykał się z nią w pobliskim domostwie. Spotkania upływały na wspólnych dyskusjach o sprawach duchowych.
Pewnego razu, gdy jak zwykle spędzali czas na modlitwie i pobożnej rozmowie, zastał ich wieczór. Usiedli więc, by spożyć posiłek. Św. Scholastyka prosiła brata, by zgodził się pozostać do następnego dnia, ale on nie chciał spędzić ani jednej nocy poza swoim klasztorem. Siostra uciekła się do modlitwy. W tej samej chwili rozpętała się burza z piorunami; ani św. Benedykt, ani jego towarzysze nie mogli powrócić do klasztoru. Spędzili noc na duchowej konferencji. Następnego ranka rozstali się, by już nigdy się nie spotkać na ziemi. Zdarzenie to przepięknie opisuje św. Grzegorz w “Dialogach”.
Trzy dni potem św. Scholastyka umarła. Brat miał widzenie, w którym zobaczył jej duszę ulatującą do nieba. Polecił braciszkom, aby przynieśli jej ciało do klasztoru i pochowali w grobie, który przygotował dla siebie. Działo się to około roku 543. Św. Benedykt zmarł wkrótce potem.
Modlitwa: Obchodząc wspomnienie świętej Scholastyki, dziewicy, prosimy Cię, Boże, abyśmy za jej przykładem służyli Tobie z wierną miłością. Amen.
11 lutego – wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Lourdes
Po raz pierwszy Najświętsza Maryja Panna ukazała się skromnej Bernadetcie w Lourdes 11 lutego 1858 roku. 25 marca, kiedy Bernadetta zapytała Piękną Panią o jej imię, ona odpowiedziała: “Jestem Niepokalane Poczęcie”. Treścią orędzia Maryi jest wezwanie grzeszników do nawrócenia, a całego Kościoła do modlitwy i pokuty.
Najświętsza Maryja Panna z Lourdes jest otaczana czcią we wszystkich zakątkach świata. Niezliczone cuda, które zdarzyły się za jej wstawiennictwem, spowodowały jedno z najcudowniejszych odnowień w historii Kościoła. Lourdes stało się miejscem promieniującym na cały świat duchem miłości, zwłaszcza względem chorych i ubogich. Wierni wypraszają tam liczne łaski dzięki wstawiennictwu Matki Najświętszej.
Modlitwa: Miłosierny Boże, przyjdź z pomocą naszej słabości i spraw, abyśmy za wstawiennictwem Niepokalanej Rodzicielki Twojego Syna, której pamiątkę obchodzimy, dźwignęli się z naszych grzechów do nowego życia. Amen.
12 lutego – wspomnienie Św. Saturnina i towarzyszy, męczenników
Około roku 304 podczas prześladowań zarządzonych przez cesarza Dioklecjana w Abisynii w Afryce został uwięziony kapłan oraz czterdziestu ośmiu innych chrześcijan, mężczyzn, kobiet i dzieci. Pochwycono ich podczas niedzielnej Mszy św. i uwięziono, ponieważ odmówili oddania Pisma świętego. Wśród uwięzionych było czworo dzieci św. Saturnina, dwoje najstarszych było lektorami: Maria – dziewica poświęcona Bogu i Hilary – młody chłopiec.
Wszyscy zostali wysłani do Kartaginy na przesłuchanie i stanęli przed prokonsulem Anulimusem. Niektórych torturowano, ponownie postawieni przed obliczem Anulimusa 11 lutego 304 roku zażarcie bronili swojej wiary. Odesłano ich więc z powrotem do więzienia. Nie wiemy na pewno, czy wierni wyznawcy Chrystusa zginęli jeszcze tego samego dnia, czy też prokonsul pozwolił im umrzeć z głodu.
Modlitwa: Panie, pobożnie wspominamy cierpienia św. Saturnina i jego towarzyszy. Niech modlitwy nasze zostaną wysłuchane. Spraw, abyśmy równie wytrwale pozostawali w naszej wierze. Amen.
13 lutego – wspomnienie bł. Jordana z Saksonii, zakonnika i prezbitera
Jordan urodził się pod koniec XII w. w Borberge koło Paderborn (Westfalia w Niemczech). Studiował w Paryżu. Kiedy do stolicy Francji przybył św. Dominik Guzman, wywarł na Jordanie tak silne wrażenie, że ten odbył przed nim spowiedź z całego życia i 12 lutego 1220 r. przyjął z rąk bł. Reginalda z Orleanu habit zakonny. W dwa miesiące później jako jeden z czterech braci z klasztoru paryskiego uczestniczył w kapitule w Bolonii. Rok później, po kolejnej kapitule, został prowincjałem Lombardii. Natychmiast udał się do Bolonii, by stamtąd kierować powierzonymi sobie konwentami prowincji. W rok potem pożegnał ziemię św. Dominik (1221) i kapituła generalna w 1222 r. wybrała Jordana przełożonym generalnym całego zakonu. W rządzeniu zakonem był zatem pierwszym następcą św. Dominika, z którym łączyły go serdeczne stosunki.
Przez 15 lat służył braciom i siostrom słowem, przykładem, listami i częstymi wizytacjami. W całej pełni ukazał się talent organizacyjny Jordana. Domy, a nawet całe prowincje szybko się mnożyły. Jordan niestrudzenie podróżował, wizytował placówki, odbywał kapituły generalne i prowincjalne, otwierał nowe domy. W ciągu 15 lat swoich rządów z 30 konwentów pomnożył liczbę domów zakonnych do 300, a liczbę współbraci z 300 powiększył do 4000! W samym Paryżu nałożył suknię zakonną 70 studentom tamtejszego uniwersytetu. Podobnie działo się na uniwersytetach w Bolonii, Kolonii i w Oksfordzie. Jednym z obłóczonych przez Jordana był św. Albert Wielki.
Zredagował i opublikował konstytucje zakonne. Papież Grzegorz IX miał tak wielkie zaufanie do zakonu, że z jego właśnie szeregów mianował pierwszych inkwizytorów dla krajów i państw Europy celem obrony wiary. Bł. Jordan pozostawił pierwszy żywot św. Dominika Guzmana. Libellus de principiis Ordinis Praedicatorum (wydany po polsku jako Książeczka o początkach Zakonu Kaznodziejów) jest niezwykłym źródłem wiedzy o powstaniu i pierwszych latach Zakonu Kaznodziejskiego oraz o jego Założycielu.
Jordan kierował zakonem z wielką łagodnością, a dzięki świętości swojego życia i szczególnemu darowi słowa, ogromnie go rozszerzył. Troszczył się także o wykształcenie zakonników. Był świetnym kaznodzieją. Miał poważny udział w misji dominikanów do Maroka i do Pieczyngów.
Podczas podróży z wizytacji klasztorów w Prowincji Ziemi Świętej okręt, którym płynął, rozbił się na wybrzeżu syryjskim, w zatoce Pamfilii w Małej Azji. Jordan utonął 12/13 (?) lutego 1237 roku. Papież Leon XII zatwierdził kult, oddawany mu od dawna w Zakonie Kaznodziejskim (1826). Jego śmiertelne szczątki zdołano odnaleźć i pochowano je w konwencie św. Jana w Akce (Izrael).
źródło: https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-13a.php3
14 lutego – wspomnienie Św. Cyryla mnicha i Metodego biskupa, patronów pojednania Kościołów Wschodniego i Zachodniego
Bracia z Tesaloniki, z pochodzenia Grecy, znali jednak mowę Słowian, zasiedziałych już wówczas w Macedonii. Św. Cyryl, właściwie Konstantyn, urodzony około roku 826, był kapłanem świeckim; imię Cyryl otrzymał dopiero pod koniec życia, gdy wstąpił do klasztoru. Rozpoczął w Konstantynopolu tłumaczyć Pismo św. na język staro-cerkiewno-słowiański, używając jako pisma wynalezionego przez siebie alfabetu głagolicy, opartej na alfabecie greckim.
Św. Metody, urodzony około roku 815, był urzędnikiem państwowym, potem mnichem. Obaj bracia wyruszyli na Krym, na misje wśród Chazarów; powróciwszy stamtąd, zostali wysłani przez patriarchę św. Ignacego jako misjonarze do Bułgarów, których w ciągu pięciu lat nawrócili na wiarę chrześcijańską. W roku 863 udali się na Morawy na prośbę księcia Rościsława; który prawdopodobnie chciał uchronić Kościół morawski przed zakusami germanizacyjnymi Salzburga. Wezwani do Rzymu celem usprawiedliwienia się z powodu wprowadzenia języka staro-cerkiewno-słowiańskiego do liturgii, tak przekonywająco bronili swej tezy, że uzyskali na nią zgodę papieża Hadriana II.
Konstantyn, schorowany, wstąpił w Rzymie pod imieniem Cyryla do klasztoru i wkrótce potem umarł, 14 lutego 869 roku. Metody, wyświęcony na biskupa, powrócił jako legat papieski na Panonię i Morawy z tytułem arcybiskupa Syrmium i prowadził dalej rozpoczęte dzieło; mimo aprobaty Rzymu, wciąż był atakowany przez arcybiskupa salzburskiego, nawet przez jakiś czas więziony w pewnym klasztorze bawarskim. Zmarł 6 kwietnia 885 roku na Morawach. Relikwie obu braci spoczywają w kościele Świętego Klemensa w Rzymie.
Modlitwa: Boże, Ty przez świętych braci, Cyryla i Metodego, doprowadziłeś narody słowiańskie do światła Ewangelii, otwórz nasze serca na zrozumienie Twojego słowa i uczyń z nas lud zjednoczony w wyznawaniu prawdziwej wiary. Amen.
14 lutego – wspomnienie Św. Walentego, biskupa i męczennika, patrona zakochanych
Św. Walenty, rzymski kapłan, wraz ze św. Mariuszem i jego rodziną asystował męczennikom, którzy cierpieli za panowania cesarza Klaudiusza Gota II w III wieku. Wkrótce sam został pojmany i odesłany do prefekta Rzymu, który rozkazał najpierw bić go maczugami, a potem ściąć. Poniósł śmierć męczeńską około roku 270.
Zwyczaj przesyłania w tym dniu podarków, listów i obrazków miłosnych jest pozostałością starego pogańskiego obyczaju: chłopcy rysowali imiona swych ukochanych na cześć bogini dziewcząt Februata Juno, 15 lutego. Adaptując tę praktykę, chrześcijaństwo podstawiło imiona świętych na rysowanych w tym dniu obrazkach.
Modlitwa: Wszechmocny i miłosierny Boże, dzięki Twojej pomocy św. Walenty zwycięsko oparł się torturom. Pomóż nam, którzy świętujemy jego triumf, zwyciężyć podstępne działania naszych wrogów. Amen.
15 lutego – wspomnienie bł. Ks. Michała Sopoćko
Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 roku w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim na Wileńszczyźnie w ubogiej rodzinie szlacheckiej, pielęgnującej tradycje patriotyczne. Mimo problemów materialnych rodzice zadbali o podstawowe wykształcenie dzieci. Wybór drogi życiowej i wczesne odczytanie powołania Michał zawdzięcza moralnej postawie rodziców, ich głębokiej pobożności i miłości rodzicielskiej. Rodzina wspólnie modliła się i razem regularnie dojeżdżała wozem konnym na nabożeństwa do odległego o 18 km kościoła parafialnego.
Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie, w 1910 r. Sopoćko rozpoczął czteroletnie studia w seminarium duchownym w Wilnie. Naukę mógł kontynuować dzięki zapomodze przyznanej mu przez rektora. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 czerwca 1914 r. Kapłańską posługę rozpoczął jako wikariusz w parafii Taboryszki koło Wilna.
W 1918 r. otrzymał pozwolenie na wyjazd do Warszawy, na studia na Wydziale Teologicznym UW. Jednak choroba, a później działania wojenne uniemożliwiły mu podjęcie studiów. Zgłosił się na ochotnika do duszpasterstwa wojskowego. Prowadził działalność duszpasterską w szpitalu polowym i wśród walczących na froncie żołnierzy. Starał się wykonywać swoją posługę jak najlepiej mimo kolejnych kłopotów zdrowotnych. W 1919 r. Uniwersytet Warszawski wznowił działalność i ks. Sopoćko zapisał się na sekcję teologii moralnej oraz na wykłady z prawa i filozofii, które ukończył magisterium w 1923 r.; trzy lata później uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował także w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. W czasie studiów był nadal kapelanem wojskowym (aż do roku 1929). (więcej…)
15 lutego – wspomnienie św. Klaudiusza z Columbiere, kapłana
Urodzony w roku 1641, błogosławiony Klaudiusz wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Lyonie; szeroką sławę zyskał jako mówca i wychowawca w Paryżu. Otaczał wielkim kultem Najświętsze Serce Jezusowe. Jako spowiednik klasztoru wizytek w Paray-le-Monial, poznał św. Małgorzatę Marię Alacoque i dowiedział się o jej wizjach. W Paray-le-Monial spędził półtora roku jako jej powiernik, kierując nią w czasach niepokojów i utrapień duchowych.
Ojciec Klaudiusz był gorliwym propagatorem kultu Najświętszego Serca Jezusowego, traktując ten kult jako sposób na odnowienie wiary. Gdy wysłano go do Londynu jako spowiednika Marii Beatryczy d’Este, księżnej Yorku, udało mu się nawrócić księcia Yorku i wielu innych heretyków. Były to czasy dużej wrogości wobec katolików. Jedyną nagrodą za apostolskie wysiłki był wyrok śmierci, który zamieniono na wydalenie z kraju.
Nieuleczalnie chory ojciec Klaudiusz powrócił do Francji. Umarł w Paray-le-Monial 15 lutego 1682 roku, mając zaledwie czterdzieści jeden lat. Ostatnia wieść, jaką otrzymał od św. Małgorzaty Marii brzmiała: “On chce, abyś złożył w ofierze swoje życie na ziemi francuskiej”.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś Klaudiusza błogosławionym w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, pomóż nam, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.
16 lutego – wspomnienie Św. Onezyma, męczennika
Św. Onezym pochodził z Frygii. Ograbił swego nauczyciela Filemona i zbiegł do Rzymu. Tam spotkał św. Pawła, który był wówczas więźniem. Apostoł nawrócił go, ochrzcił i odesłał do Kolosów z pismem do Filemona. W piśmie była prośba o przebaczenie dla dawnego ucznia. Ten list napisany własnoręcznie przez św. Pawła odniósł skutek: św. Onezym otrzymał przebaczenie. Następnie powrócił do św. Pawła, któremu wiernie służył. W końcu razem z Tychikiem wysłano go do Kolosów, aby doręczył pismo znane potem jako List do Kolosan.
Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, który pozwoliłeś św. Onezymowi poświęcić życie w walce o sprawiedliwość, spraw, abyśmy za jego pośrednictwem mężnie znosili przeciwności i ze wszystkich sił dążyli ku Tobie, który sam jesteś życiem. Amen.