2 lutego – NIEDZIELA – ŚWIĘTO OFIAROWANIA PANA JEZUSA W ŚWIĄTYNI

ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Łk 2, 22-40)
Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
które przygotowałeś wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 26 stycznia – III NIEDZIELA ZWYKŁA – NIEDZIELA SŁOWA BOŻEGO, (wspomnienie św. Tymoteusza i Tytusa, biskupów), Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
2. W poniedziałek 3 lutego – wspomnienie św. Błażeja, biskupa i męczennika oraz św. Oskara, biskupa. Msza Święta o godz. 17:00.
3. We wtorek 4 lutego – wspomnienie św. Weroniki, dziewicy oraz św. Katarzyny Ricci, dziewicy. Msza Święta o godz. 17:00.
4. W środę 5 lutego – wspomnienie św. Agaty, dziewicy i męczennicy. Msza Święta o godz. 17:00.
5. W czwartek 6 lutego – wspomnienie św. Pawła Miki i Towarzyszy, męczenników. Pierwszy Czwartek miesiąca. Msza Święta o godz. 17:00.
6. W piątek 7 lutego – wspomnienie św. Ryszarda z Lukki, króla. Pierwszy Piątek miesiąca Spowiedź od 16:30. Msza Święta o godz. 17:00.
7. W sobotę 8 lutego – wspomnienie św. Hieronima Emilianiego, zakonnika oraz wspomnienie św. Józefiny Bakhita, dziewicy. Mszy Świętej nie będzie
8. W niedzielę 9 lutego – V NIEDZIELA ZWYKŁA (wspomnienie św. Apolonii), Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.

KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

2 lutego – Święto Ofiarowania Pańskiego

Drugi dzień lutego, który jest świętem Ofiarowania Dzieciątka Jezus w świątyni, jest także świętem Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. Inną nazwą tego popularnego święta jest Matki Boskiej Gromnicznej.
Czterdzieści dni po narodzinach Dzieciątka, Maryja i Józef zanieśli Je do świątyni w Jerozolimie, aby ofiarować Je Panu, jak nakazywało Prawo Mojżeszowe. Przynieśli ze sobą parę gołębi, dar składany zazwyczaj przez biednych. Prawo Mojżeszowe nakazywało, aby pierworodnego ofiarowywać Bogu w podzięce za zachowanie przy życiu Izraelitów w Egipcie przez Anioła Zniszczenia. Prawo nakazywało również, aby czterdziestego dnia po urodzinach dziecka matka złożyła ofiarę oczyszczenia z niewinnej krwi: owieczki i młodego gołębia lub, jeśli jest biedna, pary młodych gołębi albo turkawek.
W czasie ofiarowania i oczyszczenia był w świątyni sprawiedliwy i bogobojny mąż zwany Symeonem. Rozpoznał on w dziecku Mesjasza i biorąc je w ramiona, oświadczył, że jest On Zbawcą, Światłem Narodów i Chwałą Izraela.
Tego dnia święci się świece, które następnie niesie się w procesji, z odpowiednimi Modlitwami i ceremoniałem. Poświęcone świece woskowe symbolizują człowieczeństwo, które Syn Boży przyjął i oznaczają, że Jezus Chrystus jest prawdziwym światłem świata przez Swoją naukę, łaskę i przykład. Są one również symbolem gorącej wiary, nadziei i miłości, z jakimi chrześcijanin powinien podążać za Chrystusem w pokornym posłuszeństwie wobec Jego Ewangelii i naśladowaniu Jego cnót.
Poświęcone świece są zapalane podczas Mszy św. i innych nabożeństw kościelnych; przy udzielaniu wszystkich sakramentów, z wyjątkiem sakramentu pokuty; przy udzielaniu błogosławieństw, na procesjach i w czasie innych ceremonii liturgicznych. W każdym domu katolickim powinny być przynajmniej dwie poświęcone świece, aby można było zapalić je podczas udzielania choremu sakramentów, w chwilach szczególnie niebezpiecznych, w czasie udzielania błogosławieństwa lub rodzinnych nabożeństw.
Modlitwa: Wszechmocny i wieczny Boże, Twój Jednorodzony Syn, który przyjął nasze ludzkie ciało, został w dniu dzisiejszym przedstawiony w świątyni, pokornie Cię błagamy, spraw, abyśmy mogli stanąć przed Tobą z czystymi sercami. Amen.
3 lutego – wspomnienie Św. Błażeja, biskupa i męczennika, patrona chorych na gardło

Błogosławienie gardła, które przypomina wstawiennictwo św. Błażeja, stało się bardzo popularnym nabożeństwem. Św. Błażej, biskup i męczennik, poświęcił młodość studiom filozoficznym, potem został lekarzem. Po wyświęceniu na księdza został mianowany biskupem Sebasty w Armenii, tam wpadł w ręce władcy Agrykola i został wtrącony do więzienia. Kiedy prowadzono go do więzienia, pewna stroskana matka, której dziecko cierpiało na chorobę gardła, poprosiła go o pomoc. Za jego wstawiennictwem dziecko zostało uzdrowione. Od tego czasu często proszono go o pomoc w podobnych przypadkach. Po okrutnych torturach ścięto go w roku 316. Za jego pośrednictwem wielu ludzi zostało wyleczonych z chorób gardła lub zdołało się przed taką chorobą uchronić.
Kapłan, udzielając choremu błogosławieństwa, trzyma dwie skrzyżowane świece i dotykając nimi gardła, modli się, aby przez zasługi i wstawiennictwo św. Błażeja chory był uwolniony od chorób gardła i wszelkiego zła. Kapłan mówi: “Przez wstawiennictwo św. Błażeja, biskupa i męczennika, niech uwolni cię Bóg od choroby gardła i od wszelkiej innej choroby. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, za wstawiennictwem świętego Błażeja, męczennika, wysłucha prośby Twojego ludu i spraw, abyśmy się cieszyli pokojem w życiu doczesnym, i otrzymali pomoc do osiągnięcia życia wiecznego. Amen.
3 lutego – wspomnienie Św. Oskara, biskupa, patrona Skandynawii

Znany jako “apostoł Północy”, a zwłaszcza Danii i Szwecji, św. Oskar urodził się w roku 801 niedaleko Amiens, w rodzinie szlacheckiej. Za młodu pobierał nauki w opactwie benedyktyńskim w Starej Korbei w Pikardii, następnie został zakonnikiem i opatem w Nowej Korbei w Westfalii.
Ożywiony ogniem miłości Bożej i chęcią szerzenia wiary, wyruszył do Danii, której władca przyjął niedawno wiarę chrześcijańską. Zaledwie założył szkołę w Szlezwiku, został wygnany przez miejscowych pogan. Podróżując po Szwecji, święty zbudował tam pierwszy kościół chrześcijański. W roku 832 został mianowany biskupem Hamburga, a w roku 848 arcybiskupem w Bremie. W roku 854 powierzono mu zorganizowanie hierarchii kościelnej w krajach skandynawskich. W roku 854 powrócił do Danii, nawrócił Eryka, króla Jutlandii i usiłował zwalczać handel niewolnikami. Umarł w roku 865.
Modlitwa: Boże, Ty posłałeś do ludów bałtyckich świętego Oskara, biskupa, jako apostoła Ewangelii, spraw, za jego wstawiennictwem, abyśmy żyli w świetle Twojej prawdy. Amen.
4 lutego – wspomnienie Św. Weroniki, dziewicy

Św. Weronika, pobożna niewiasta jerozolimska, towarzyszyła Chrystusowi na Górze Kalwarii i podała mu chustę, na której pozostawił wizerunek Swojej Twarzy. To wydarzenie jest upamiętnione w szóstej stacji Drogi Krzyżowej.
Włoska legenda podaje, że wizerunkiem tym, zwanym Chustą Weroniki, święta uleczyła cesarza Tyberiusza, a następnie pozostawiła chustę pod opieką papieża Klemensa i jego następców. Legenda francuska mówi, że św. Weronika wyszła za mąż we Francji za nawróconego Zacheusza i towarzysząc mu do Rzymu pozostawiła go jako eremitę w Rocamadour; potem asystowała Marcjanowi i zaniosła relikwie Najświętszej Maryi Panny do Soulac, gdzie umarła. Niektórzy utożsamiają ją z “kobietą cierpiącą na krwotok”, którą uleczył Jezus.
Historia z chustą miała szeroki oddźwięk przez wszystkie wieki chrześcijaństwa, ponieważ znakomicie ilustruje pewną ponadczasową i ogólnoludzką prawdę o współczuciu dla Chrystusa w Jego cierpieniach.
Modlitwa: Panie Boże, który zesłałeś niebiańskie dary na św. Weronikę, dziewicę, pomóż nam naśladować ją w naszej ziemskiej wędrówce i wraz z nią cieszyć się wieczną szczęśliwością w niebie. Amen.
4 lutego – wspomnienie św. Katarzyny Ricci

Alessandra Lucrezia Romola del Ricci urodziła się we Florencji 23 kwietnia 1522 r. jako córka Piotra, naczelnika republiki florenckiej, i Katarzyny Panzaro dei Firidolfi. Po śmierci matki, gdy miała 6 lat, została oddana na wychowanie do klasztoru benedyktynek w Monticelli, gdzie przebywala jej ciotka. Po opuszczeniu tego klasztoru i krótkim okresie życia w świecie, w wieku 12 lat wstąpiła do dominikańskiego klasztoru św. Wincentego w Prato w Toskanii (w którym spowiednikiem był jej stryj, Tymoteusz). Rok później otrzymała habit i przyjęła imię Katarzyna.
Szybko wzrastała w cnotach. W wieku 25 lat została przełożoną klasztoru. Okazała się być sprawną administratorką i organizatorką życia klasztornego. Z jej rad korzystali książęta, biskupi i kardynałowie. Korespondowała z trzema przyszłymi papieżami: Marcelim II, Klemensem VIII i Leonem XI, a także ze św. Filipem Nereuszem, św. Karolem Boromeuszem i św. Marią Magdaleną de Pazzi. Swoich rad udzielała zarówno osobiście, jak i korespondencyjnie. Niemal od początku życia zakonnego zmagała się z poważnymi chorobami, które przygotowały ją na kolejne doświadczenia.
Od lutego 1542 r. przez kolejnych 12 lat Katarzyna przeżywała co tydzień ból z powodu stygmatów, trwający zazwyczaj od czwartkowego popołudnia do popołudnia w piątek. W trakcie głębokiej modlitwy i kontemplacji tajemnic męki Pańskiej na jej palcu pojawiała się również obrączka, symbolizująca zaślubiny z Chrystusem. Często przeżywała wielogodzinne ekstazy związane z rozważaniem Drogi Krzyżowej. W tym czasie wielokrotnie odnosiła rozmaite bolesne rany. Wieść o nich ściągała do Prato tłumy pielgrzymów i dostojników. Papież Paweł III wysłał komisję kardynalską, która uznała nadprzyrodzony charakter zjawisk.
Mistyczne przeżycia Katarzyny były źle odbierane przez współsiostry, które próbowały ją poniżać i szydziły z niej. Jednak świętość i pobożność Katarzyny ostatecznie przekonały siostry do prawdziwości jej przeżyć. Doświadczenia stygmatów ustały na prośbę samej Katarzyny i po usilnych modlitwach całego konwentu, gdyż sława mistyczki uniemożliwiała normalne życie zakonne.
Katarzyna zostawiła po sobie pisma ascetyczne, utwory poetyckie i korespondencję. Najsłynniejszym utworem jest “Kantyk o Męce Pańskiej”, niemal w całości składający się z cytatów biblijnych. Do dziś jest on śpiewany w klasztorach dominikańskich, szczególnie w okresie Wielkiego Postu.
Zmarła 2 lutego 1590 roku. Po wielu przerwach i opóźnieniach w procesie beatyfikacyjnym, do grona błogosławionych wprowadził ją papież Klemens XII w 1732 r.; w 1746 r. papież Benedykt XIV zaliczył ją do grona świętych. Jej relikwie spoczywają w klasztorze w Prato. Jest patronką Prato, wytwórców fajek, handlarzy wyrobów tytoniowych i osób chorych.
5 lutego – wspomnienie Św. Agaty, dziewicy i męczennicy, patronki pielęgniarek

Św. Agata dziewica urodziła się na Sycylii, w rodzinie szlacheckiej. Wyróżniała się cnotami heroicznymi, została umęczona (w Katanii w roku 251 podczas prześladowania za cesarza Decjusza) ponieważ nie wyraziła zgody na małżeństwo z senatorem rzymskim.
Jej męczeństwo i kult, którym ją otoczono od razu po śmierci, są historycznie udowodnione, ale szczegóły pozostają legendarne. Zgodnie z legendą z VI wieku, senator rzymski Kwitaniusz zadał św. Agacie wiele okrutnych tortur, obcinając jej piersi. Kiedy nadal opierała mu się, rzucono ją na rozżarzone węgle. W tym momencie w całym mieście dały się odczuć podziemne wstrząsy. Bojąc się, że gniew ludu obróci się przeciw niemu, Kwitaniusz rozkazał odprowadzić św. Agatę z powrotem do więzienia, gdzie umarła na skutek tortur. Św. Agata jest nie tylko patronką pielęgniarek, wzywa się Ją także przeciwko trzęsieniom ziemi i chorobom piersi. Jej imię jest wymieniane w Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej podczas Mszy św.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, niech nam wyprosi Twoje miłosierdzie święta Agata, dziewica i męczennica, która podobała się Tobie dzięki męczeństwu i poświęconej Tobie czystości. Amen.
6 lutego – wspomnienie Świętych męczenników: Pawła Miki i towarzyszy

W roku 1547, w czterdzieści pięć lat po nawróceniu na katolicyzm prawie całej Japonii przez św. Franciszka Ksawerego, św. Paweł Miki i dwudziestu pięciu jego towarzyszy zostało umęczonych za wiarę. Aby dostać się na miejsce egzekucji, w pobliżu Nagasaki, musieli odbyć długą podróż, której celem było zastraszenie ludności. Bezpośrednim powodem męczeństwa było fałszywe oskarżenie: jakiś hiszpański kapitan miał się wyrazić, że misjonarze torują drogę podbojowi Japonii przez Hiszpanów i Portugalczyków.
Wśród męczenników było trzech jezuitów japońskich: Paweł Miki, Jan z wyspy Goto i Jakub Kisai oraz sześciu franciszkanów; czterech Hiszpanów: Piotr Baptysta, Marcin de Aguirre, Franciszek Blanco i Franciszek ze St. Michael; jeden Meksykanin – Filip de las Casas i jeden Indianin – Gonzales Garcia. Siedemnastu pozostałych było Japończykami; byli wśród nich ludzie świeccy, żołnierze, lekarz i ministrant. Wszyscy zostali przebici włócznią, jak ich Zbawca. Po kanonizacji w roku 1862 stali się pierwszymi męczennikami Dalekiego Wschodu.
Modlitwa: Boże, mocy wszystkich świętych, Ty po męczeństwie na krzyżu wezwałeś do życia wiecznego świętych męczenników Pawła Miki i jego towarzyszy, spraw, za ich wstawiennictwem, abyśmy aż do śmierci mężnie trwali w wierze, którą wyznajemy. Amen.
7 lutego – wspomnienie Św. Ryszarda z Lukki, króla

Św. Ryszard był księciem zachodniej Saksonii w VIII wieku; później lud, który go cenił i poważał, przyznał mu tytuł króla. Niewiele wiemy o nim; najbardziej istotnym faktem jest świętość jego trojga dzieci: Willibalda, Winebalda i Walburgi.
Wraz z dwoma synami, Willibaldem, który był benedyktynem w klasztorze w Waltkam, i Winebaldem, święty Ryszard odbył pielgrzymkę do Rzymu. Po krótkim pobycie w Rouen, pomimo wielu trudności, wędrowali dalej przez Francję i północne Włochy, odwiedzając kościoły i groby świętych, pogłębiając swoją wiarę i umacniając poświęcenie. Wyczerpany trudami długiej podróży św. Ryszard zmarł w Lucce we Włoszech w roku 722. Kult jego jest tam żywy po dziś dzień.
Jego synowie pomagali wujowi, św. Bonifacemu, apostołowi Niemiec, nawracać Franków; córka została matką przełożoną w Heidenheimie i prowadziła szkołę dla dzieci frankońskiej szlachty.
Modlitwa: Panie Boże, który sam jesteś święty i bez Ciebie nikt nie może osiągnąć doskonałości, pomóż nam za pośrednictwem świętego Ryszarda żyć tak, abyśmy mogli wziąć udział w Twojej chwale. Amen.
8 lutego – wspomnienie Św. Hieronima Emilianiego, kapłana, patrona sierot i dzieci opuszczonych

Urodzony w roku 1481 św. Hieronim był szlachcicem weneckim, który zaciągnął się do wojska i został wzięty do niewoli. Po cudownym uwolnieniu, dzięki wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, postanowił rozpocząć nowe życie i bez reszty poświęcić się miłosierdziu względem biednych, a zwłaszcza sierot.
W trzydziestym siódmym roku życia uzyskał święcenia kapłańskie i poświęcił się swojemu powołaniu. Około roku 1530 założył pierwszy w erze nowożytnej sierociniec; dzieło swe kontynuował również w latach następnych; zakładał także szpitale i domy opieki dla dziewcząt upadłych. W roku 1532 założył w Somasca zgromadzenie kleryków regularnych, którzy zajmowali się wychowaniem młodzieży w kolegiach, akademiach i seminariach. Jako pierwszy katechizował dzieci za pomocą pytań i odpowiedzi. Św. Hieronim umarł w roku 1537 jako ofiara szalejącej wówczas epidemii, podczas pielęgnowania chorych.
Modlitwa: Boże, miłosierny Ojcze, Ty wybrałeś świętego Hieronima Emilianiego na opiekuna wdów i ojca sierot, spraw, za jego wstawiennictwem, abyśmy wiernie strzegli ducha przybrania, dzięki któremu nazywamy się i jesteśmy Twoimi dziećmi. Amen.
8 lutego – wspomnienie św. Józefiny Bakhhhita, dziewicy

Józefina Bakhita urodziła się w 1868 r. w Sudanie. W wieku około 10 lat została porwana i stała się niewolnicą. Wielokrotnie sprzedawana kolejnym właścicielom, doświadczyła niemal wszystkich fizycznych i duchowych cierpień wynikających z niewolnictwa. Gdy ostatecznie znalazła się w rękach Callisto Legnani’ego, włoskiego konsula, odzyskała wolność. Wraz z nim udała się do Włoch, by zajmować się jego rodziną. Tam zetknęła się ze zgromadzeniem Córek Miłosierdzia, które podjęło trud jej religijnego wykształcenia. Po kilku miesiącach przygotowań Bakhita przyjęła chrzest i bierzmowanie. Otrzymała wówczas imię Józefina – jako znak nowego życia. Kilka lat później wstąpiła do zgromadzenia Córek Miłosierdzia w Wenecji. Przez następnych 50 lat służyła Bogu i współsiostrom, podejmując najprostsze prace: gotowanie, sprzątanie, szycie. Jej przyjemny wygląd i ciepły głos pomagał wielu biednym i opuszczonym, którzy przychodzili do klasztoru, w którym mieszkała. Po długotrwałej chorobie zmarła w 1947 r.
W 1992 r. beatyfikował ją św. Jan Paweł II. W następnym roku, podczas swej podróży apostolskiej do Afryki, mówił: “Ciesz się, Afryko! Bakhita wróciła do ciebie: córka Sudanu, sprzedana w niewolę, cieszy się już wolnością – wolnością wiekuistą, wolnością świętych!” W październiku 2000 r. św. Jan Paweł II kanonizował Józefinę Bakhitę. Benedykt XVI w encyklice Spe salvi przytoczył natomiast jej życiorys jako przykład nierozerwalnej i determinującej relacji wiary i nadziei w życiu chrześcijan.
9 lutego – wspomnienie Św. Apolonii, dziewicy i męczennicy, patronki dentystów

Św. Apolonia była diakonisą Kościoła aleksandryjskiego i znaną ze świętości kobietą. W podeszłym wieku została umęczona podczas prześladowań za cesarza Decjusza w roku 249. Pod koniec ascetycznego życia spędzonego na czynieniu miłosierdzia, święta padła ofiarą rozwydrzonego tłumu, który prześladował chrześcijan. Św. Apofonia odważnie odmówiła oddania czci pogańskim bożkom. Rozwścieczona tłuszcza pobiła ją, wybijając wszystkie zęby, po czym zagroziła, że spali ją żywcem. Rozniecono ogień. Święta prosiła o zwłokę, aby się zastanowić. Jej chęć poniesienia męczeństwa była tak wielka, iż wyrwała się z rąk prześladowców i natchniona przez Ducha Świętego sama rzuciła się w ogień. Tłum zamarł zdziwiony: oto słaba kobieta gotowa jest oddać życie za Chrystusa, zanim oni zdecydują się ją zamęczyć. Jest wzywana przeciwko bólom i chorobom zębów.
Modlitwa: Panie Boże, który obdarzyłeś świętą Apolonię niebiańskimi darami, pomóż nam naśladować jej cnoty w czasie naszej ziemskiej wędrówki, abyśmy mogli wraz z nią cieszyć się wieczną szczęśliwością w niebie. Amen.
9 lutego – wspomnienie Św. Doroty z Cezarei, dziewicy i męczennicy

“Martyrologium rzymskie” w paru zdaniach opisuje jej dzieje: “W Cezarei, w Kapadocji, rocznica zgonu św. Doroty. Z wyroku Saprycjusza, namiestnika tej prowincji, najpierw dręczono ją w katowni, w końcu skazano na ścięcie. Na widok jej męczeństwa nawrócił się młody mówca imieniem Teofil. Zaraz tez męczono go okrutnie na katowni, następnie ścięto mieczem”. Patronka m.in. młodych małżeństw, ogrodników, botaników, górników. Jej postać jest w herbie Wrocławia. Jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Św. Dorotę, czczona szeroko w Europie, upodobały sobie sztuka i literatura.
Opis śmierci Świętej przekazuje legenda. Teofil (adwokat, kat?) miał skazaną zapytać z ironią, czemu jej tak spieszno do śmierci. Ta miała odpowiedzieć: “Bowiem idę do niebieskich ogrodów”. Wówczas ten młody przeciwnik chrześcijan powiedział kpiąco: “Gdybyś mi z twoich ogrodów niebieskich podarowała owoce i kwiaty, to uwierzyłbym”. Nagle, mimo że była to zima, zjawiło się pacholę z koszykiem pełnym dorodnych jabłek i pięknych róż. Fakt ten miał stać się przyczyną nawrócenia Teofila.
W ikonografii atrybutami św. Doroty są: anioł, trzy jabłka i trzy róże lub kosz z owym rajskim prezentem, a także korona, krzyż, lilia, miecz, palma męczeństwa. Św. Dorota przedstawiana jest w stroju królewskim z koroną na głowie. Czasami wśród chórów anielskich.