19 stycznia – II NIEDZIELA ZWYKŁA

ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – STYCZEŃ
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (J 2, 1-11)
Pierwszy cud Jezusa w Kanie Galilejskiej
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: «Nie mają wina».
Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?»
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi.
Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli.
Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 19 stycznia – II NIEDZIELA ZWYKŁA, (wspomnienie św. Józefa Sebastiana Pelczara) Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
2. W poniedziałek 20 stycznia, wspomnienie św. Fabiana, papieża i męczennika oraz św. Sebastiana, męczennika. Mszy Świętej nie będzie.
3. We wtorek 21 stycznia, wspomnienie św. Agnieszki, dziewicy i męczennicy. Mszy Świętej nie będzie.
3. W środę 22 stycznia, wspomnienie św. Wincentego Palottiego oraz św. Wincentego, diakona i męczennika. Mszy Świętej nie będzie.
4. W czwartek 23 stycznia, wspomnienie św. Ildefonsa, biskupa. Mszy Świętej nie będzie.
5. W piątek 24 stycznia, wspomnienie św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła. Mszy Świętej nie będzie.
6. W sobotę 25 stycznia, ŚWIĘTO NAWRÓCENIA ŚW. PAWŁA APOSTOŁA. Mszy Świętej nie będzie.
8. W niedzielę 26 stycznia – III NIEDZIELA ZWYKŁA – NIEDZIELA SŁOWA BOŻEGO, (wspomnienie św. Tymoteusza i Tytusa, biskupów), Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.

KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

19 stycznia – wspomnienie św. Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa

Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie w diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do Seminarium Duchownego i w roku 1864 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach odbytych w Rzymie był prefektem i profesorem w Przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877-1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Po dwudziestu pięciu latach gorliwej posługi biskupiej zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku.
Papież Jan Paweł II w 1991 r. zaliczył go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go świętym Kościoła powszechnego.
Modlitwa: Wszechmogący, wieczny Boże, z Twojego natchnienia święty Józef Sebastian, biskup, słowem, pismem i przykładem uczył dróg sprawiedliwości, dozwól przez jego wstawiennictwo, abyśmy nieustannie wzrastali w poznaniu i miłowaniu Ciebie. Przez naszego Pana…
20 stycznia – wspomnienie św. Fabiana, papieża i męczennika

Św. Fabian był papieżem w latach 236-250, obejmując tron po śmierci św. Antera. Wysłał św. Dionizego i innych głosicieli Ewangelii do Galii i potępił Prywacjusza, twórcę nowej herezji w Afryce. Św. Cyprian, który ten ostatni fakt opisał, nazywa św. Fabiana niezrównanym człowiekiem. Poniósł śmierć męczeńską w roku 250, w siódmym prześladowaniu zarządzonym przez cesarza Decjusza.
Modlitwa: Boże, Ty jesteś chwałą Twoich kapłanów, spraw, abyśmy za wstawiennictwem świętego Fabiana, papieża i męczennika, umacniali się w wierze, którą wyznawał, i godnie Tobie służyli. Amen.
20 stycznia – wspomnienie św. Sebastiana, męczennika

Św. Sebastian urodził się w Narbonne w Galii, nauki pobierał w Mediolanie, umęczony został w Rzymie około roku 284.
Według legendy z piątego wieku, której historyczna prawdziwość jest obecnie kwestionowana, zaciągnął się do wojska w Rzymie około roku 283, aby pilnować skazanych na śmierć męczenników. Kiedy Dioklecjan wyjechał na Wschód, św. Sebastian nadal cieszył się zaufaniem Maksymiana, koadiutora Imperium.
Legenda z V wieku głosi, iż św. Sebastian starannie ukrywał swoją wiarę. W końcu został jednak zdemaskowany i oskarżony. Cesarz Dioklecjan skazał go na śmierć przez zastrzelenie z łuku. Wyrok wykonano i sądzono, że św. Sebastian nie żyje. Strzała raniła go tylko. Odzyskawszy zdrowie, udał się do cesarza, wyrzucając mu jego zbrodnie przeciwko chrześcijanom. Cesarz zdziwił się zobaczywszy, że św. Sebastian jeszcze żyje i rozkazał zatłuc go pałkami, a ciało wrzucić do kloaki. Pobożna wdowa wydobyła je i pochowała w katakumbach. Św. Sebastian jest czczony jako patron w zaraźliwych chorobach.
Modlitwa: Boże, udziel nam ducha męstwa, abyśmy za przykładem świętego Sebastiana, męczennika, słuchali więcej Ciebie niż ludzi. Amen.
21 stycznia Św. Agnieszki, dziewicy i męczennicy, patronki Dzieci Maryi

Św. Agnieszka została umęczona podczas krwawych prześladowań za cesarza Dioklecjana, około roku 304, w wieku trzynastu lat, i stała się jedną z najbardziej znanych i najświętszych męczenniczek rzymskich. Jej imię do dziś znajduje się w Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej Mszy św.
Opis jej męki pochodzi z piątego wieku i obecnie nie jest uważany za całkowicie wiarygodny, trochę jednak nam o niej mówi. O jej rękę rywalizowało wielu zalotników, a wśród nich młody rzymski szlachcic oczarowany jej wielką urodą. Ona jednak odrzuciła wszystkich, mówiąc, że wybrała Małżonka, którego nie potrafią zobaczyć oczy śmiertelnika. Zalotnicy, chcąc złamać jej upór, oskarżyli ją, że jest chrześcijanką.
Doprowadzona przed sędziego nie uległa ani łagodnym namowom, ani groźbom. Rozniecono ogień, przyniesiono narzędzia tortur, ale ona przyglądała się temu z niewzruszonym spokojem. Wobec tego odesłano ją do domu publicznego, ale jej postać budziła taki szacunek, że żaden z grzesznych młodzieńców odwiedzających ten przybytek nie śmiał zbliżyć się do niej. Jeden, odważniejszy niż inni, został nagle porażony ślepotą i upadł w konwulsjach.
Młoda święta wyszła z domu rozpusty niepokalana i nadal była czystą małżonką Chrystusa. Co wytrwalszych zalotników ogarnęła złość. Znów zaczęli podburzać sędziego. Bohaterska dziewica została skazana na ścięcie. “Udała się na miejsce kaźni – mówi św. Ambroży – szczęśliwsza niż inne, które szły na swój ślub”.
Wśród powszechnego płaczu ścięto jej głowę. Święta poszła na spotkanie Nieśmiertelnego Małżonka, którego ukochała bardziej niż życie. Pochowano ją przy Via Nomentana, a cesarz Konstantyn wybudował bazylikę ku jej czci.
Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, Ty wybierasz to, co słabe w oczach świata, aby zawstydzić to, co mocne, spraw, abyśmy naśladowali stałość w wierze świętej Agnieszki, męczennicy, której narodziny dla nieba obchodzimy. Amen.
22 stycznia – wspomnienie Św. Wincentego, diakona i męczennika

Św. Wincenty był archidiakonem i kaznodzieją biskupa Saragossy. Wraz ze swoim biskupem, Walerym, został pojmany podczas prześladowań zarządzonych przez rzymskiego namiestnika Hiszpanii.
Walerego skazano na wygnanie. Św. Wincenty został poddany strasznym torturom i zmarł z odniesionych ran. Według legendy (która, jak się zdaje, została później znacznie rozszerzona) został nabity na żelazny hak, zawieszony nad rozpalonym rusztem i pieczony, a następnie wrzucony do lochu, którego podłogę pokrywały ostre skorupy. Mimo to jego wiara była niewzruszona (widząc to, jego dozorca więzienny nawrócił się). Święty żył aż do chwili, gdy jego przyjaciołom pozwolono go zobaczyć i przygotować dla niego posłanie, na którym wyzionął ducha.
Sława świętego szybko rozeszła się po całej Galii, sięgając aż do Afryki. Znamy kilka kazań św. Augustyna głoszonych w jego święto.
Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, napełnij nas Twoim Duchem i daj nam tę miłość, która pomogła świętemu Wincentemu, męczennikowi, znieść zwycięsko wszystkie tortury. Amen.
22 stycznia – wspomnienie Św. Wincentego Palottiego, kapłana

Urodzony w Rzymie w roku 1795, św. Wincenty został księdzem i poświęcił się całkowicie Bogu i duszpasterstwu. Marzył, aby pozyskać dla Chrystusa wszystkich niekatolików, zwłaszcza zaś mahometan. Jest autorem nowatorskiego programu, który zakłada współpracę w apostolstwie ludzi świeckich i kapłanów.
Jasno uświadamiał sobie także liczne niedostatki w dziedzinie codziennej egzystencji, które utrudniały rozpowszechnianie się wiary. Otrzymywane z różnych źródeł ogromne sumy pieniężne wydawał na pomoc dla biednych i upośledzonych. Zakładał stowarzyszenia cechowe dla robotników, szkoły rolnicze, towarzystwa pożyczkowe, sierocińce i ochronki dla dziewcząt – co uczyniło z niego pioniera i prekursora Akcji Katolickiej.
By móc działać duszpastersko jeszcze skuteczniej, w 1835 r. Wincenty Pallotti założył Stowarzyszenie Apostolatu Katolickiego, zwane potocznie zgromadzeniem pallotynów. Początkowo chodziło o grupę księży. Niebawem jednak założyciel zaczął apelować także do ludzi świeckich o współpracę w dziele apostolskim. W 1843 r. Wincenty Pallotti powołał do życia Zgromadzenie Sióstr Pallotynek.
Wincenty Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 r. w Rzymie i został pochowany w kościele S. Salvatore in Onda. Kanonizowany przez papieża Jana XXIII 20 stycznia 1963 r.
Modlitwa: Boże, który nauczyłeś Kościół zachowywać wszystkie Twoje przykazania miłości Boga i bliźniego, pomóż nam praktykować dzieło miłosierdzia przez naśladowanie Twojego kapłana, św. Wincentego, i zasłużyć na to, aby powiększyć zastępy błogosławionych w Twoim Królestwie. Amen.
23 stycznia – Błogosławionego Wincentego Lewoniuka i Towarzyszy, męczenników z Pratulina
Męczennicy z Pratulina byli prostymi chłopami z Podlasia. Zasłynęli niezwykłym męstwem i przywiązaniem do swej wiary podczas prześladowań Kościoła katolickiego, które miało miejsce na terenie zaboru rosyjskiego.
Kościół unicki, będący w jedności z Rzymem, powstał na mocy Unii Brzeskiej z 1596 roku. Doprowadziła ona do zjednoczenia Kościoła prawosławnego na terenach Rzeczpospolitej z Kościołem katolickim i papieżem. Wyznawcy tego Kościoła, po zjednoczeniu, nazywani są powszechnie unitami.
Prześladowania rosyjskie były wyjątkowo krwawe i dobrze zorganizowane. Carowie zaczynali likwidację Kościoła katolickiego od zniszczenia właśnie Kościoła unickiego. Czynili to planowo i systematycznie. W roku 1794 caryca Katarzyna II zlikwidowała Kościół unicki na podległych sobie ziemiach. W roku 1839 car Mikołaj I dokonał urzędowej likwidacji Kościoła unickiego na Białorusi i Litwie. W drugiej połowie XIX w. na terenach zajętych przez Rosję Kościół unicki istniał już tylko w diecezji chełmskiej, w Królestwie Polskim. Administracja carska zaplanowała likwidację także tego Kościoła. Car Aleksander II zaaprobował program prześladowań. (…)

Przy świątyni w Pratulinie w dniu 24 stycznia 1874 roku poniosło śmierć za wiarę i jedność Kościoła 13 unitów. Byli to:
Wincenty Lewoniuk, lat 25, żonaty, pochodził z Woroblina. Był człowiekiem pobożnym i cieszył się uznaniem u ludzi. Jako pierwszy oddał życie w obronie świątyni.
Daniel Karmasz, lat 48, żonaty, pochodził z Lęgów. Jego syn mówił, że ojciec był człowiekiem religijnym. Jako przewodniczący bractwa podczas obrony kościoła stanął na czele z krzyżem, który do dzisiaj jest przechowywany w Pratulinie.
Łukasz Bojko, lat 22, kawaler, pochodził z Lęgów. Brat zaświadczył, że Łukasz był człowiekiem szlachetnym, religijnym i cieszył się dobrą opinią wśród ludzi. W czasie obrony świątyni bił w dzwony.
Konstanty Bojko, lat 49, żonaty, pochodził z Zaczopek. Był ubogim rolnikiem i sprawiedliwym człowiekiem.
Konstanty Łukaszuk, lat 45, żonaty, pochodził z Zaczopek. Był sprawiedliwym i uczciwym człowiekiem, szanowanym przez ludzi. W wyniku otrzymanych ran zmarł następnego dnia, zostawiając żonę i siedmioro dzieci.
Bartłomiej Osypiuk, lat 30, pochodził z Bohukal. Był żonaty z Natalią i miał dwoje dzieci. Cieszył się szacunkiem mieszkańców. Był uczciwy, roztropny i pobożny. Śmiertelnie ranionego przewieziono go do domu, gdzie zmarł modląc się za prześladowców.
Anicet Hryciuk, lat 19, kawaler, pochodził z Zaczopek. Był młodzieńcem dobrym, pobożnym i kochającym Kościół. Idąc do Pratulina z żywnością dla obrońców, powiedział do matki: “Może i ja będę godny, że mnie zabiją za wiarę”. Zginął przy świątyni 24 stycznia w godzinach popołudniowych.
Filip Kiryluk, lat 44, żonaty, pochodził z Zaczopek. Wnuk zaświadczył, że miał opinię troskliwego ojca, dobrego i pobożnego człowieka. Zachęcał innych do wytrwania przy świątyni i sam oddał życie za wiarę.
Ignacy Frańczuk, lat 50, pochodził z Derła. Był żonaty z Heleną. Miał siedmioro dzieci. Syn mówił, że ojciec starał się wychowywać dzieci w bojaźni Bożej. Wierność Bogu przedkładał nad wszystko. Idąc do Pratulina założył odświętne ubranie i ze wszystkimi się pożegnał, przeczuwając, że już nie wróci. Po śmierci Daniela podniósł krzyż i stanął na czele broniących świątyni.
Jan Andrzejuk, lat 26, pochodził z Derła. Był żonaty z Mariną, miał dwóch synów. Uważany był za człowieka bardzo dobrego i roztropnego. Pełnił funkcję kantora w parafii. Odchodząc do Pratulina żegnał się ze wszystkimi, jakby to miało być ostatnie pożegnanie. Ciężko ranny przy kościele, został przewieziony do domu, gdzie niebawem zasnął w Panu.
Maksym Gawryluk, lat 34, pochodził z Derła. Był żonaty z Dominiką. Cieszył się opinią dobrego i uczciwego człowieka. Ciężko ranny przy świątyni, umarł w domu dnia następnego.
Onufry Wasyluk, lat 21, pochodził z Zaczopek. Był praktykującym katolikiem, uczciwym i szanowanym w miejscowości człowiekiem.
Michał Wawryszuk, lat 21, pochodził z Derła. Pracował w majątku Pawła Pikuły w Derle. Cieszył się dobrą opinią. Ciężko ranny przy kościele, zmarł następnego dnia w domu.
Męczeństwo w Pratulinie nie było faktem odosobnionym. Szczególnie od stycznia 1874 roku każda parafia unicka na Podlasiu pisała swoje męczeńskie dzieje. Car oficjalnie zlikwidował unicką diecezję chełmską w 1875 roku, a unitów zapisał wbrew ich woli do Kościoła prawosławnego. Wierni tego nie przyjęli i za swoją wierność Kościołowi katolickiemu płacili wielokrotnie śmiercią, zsyłkami na Sybir, więzieniem, karami. Pozostawionym bez pasterzy unitom z tajną posługą kapłańską śpieszyli księża katoliccy z Podlasia oraz misjonarze z Galicji i regionu poznańskiego. Mocna wiara unitów i solidarna pomoc Kościoła katolickiego pozwoliły przetrwać czas prześladowań i doczekać dekretu o wolności religijnej cara Mikołaja II z kwietnia 1905 roku. W tym właśnie roku większość unitów z Podlasia i lubelszczyzny przepisała się do parafii rzymskokatolickich, gdyż struktury Kościoła unickiego jeszcze wtedy nie istniały. (całość…)
23 stycznia – Św. Ildefonsa, biskupa

Św. Ildefons jest otaczany specjalną czcią w Hiszpanii; wiąże się to ściśle z kultem Najświętszej Maryi Panny, której złożył hołd swoją słynną pracą o Jej niepokalanym dziewictwie. Urodzony około roku 607, Ildefons pochodził z rodziny szlacheckiej; był prawdopodobnie uczniem św. Izydora z Sewilli. Jako młodzieniec wstąpił do klasztoru benedyktynów w Agalii w pobliżu Toledo; następnie został tam opatem. Jako opat uczestniczył w dwu soborach w Toledo w latach 653 i 655.
W roku 657 duchowieństwo i lud wybrali go na arcybiskupa Toledo, został więc następcą swego własnego wuja, św. Eugeniusza. Wypełniał swoje duszpasterskie obowiązki pilnie, żył świątobliwie. Zmarł w roku 667. Jego postać była ulubionym tematem dla średniowiecznych artystów; łączono go z legendą o ukazaniu się Maryi Panny i przedstawiano z kielichem w ręku.
Św. Ildefons był płodnym pisarzem, niestety przetrwały tylko cztery jego dzieła. Oprócz już wymienionego, na uwagę zasługuje fragment historii Kościoła w Hiszpanii; dokument ów obejmuje niemal sześćdziesiąt lat VII wieku i nosi tytuł “O pismach słynnych mężów”.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Ildefonsa biskupem w Twoim Kościele, by karmił Twój lud słowem i kształtował przykładem, pomóż nam, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam pokazał. Amen.
24 stycznia – wspomnienie Św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła, patrona pisarzy

Św. Franciszek, syn hrabiego Sales, urodził się niedaleko Annecy w Sabaudii w roku 1567. Już jako młody chłopiec zdradzał skłonność do stanu duchownego; tonsurę otrzymał w jedenastym roku życia. Wkrótce potem wyjechał do Paryża na studia teologiczne i filozoficzne, a następnie do Padwy, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego i cywilnego. Po powrocie do domu przyjął święcenia kapłańskie; rodzice niechętnie udzielili zgody, ponieważ wybrali dla niego inną drogę życia. Wkrótce otrzymał trudne zadanie misyjne w Chablais, które wówczas było twierdzą kalwinizmu. Nie zważając na olbrzymie trudności wykonywał swoją pracę z apostolskim heroizmem; został też nagrodzony zadziwiającymi przypadkami nawróceń. Wytężoną pracę przerwało dopiero powołanie na biskupa koadiutora w Genewie, a wkrótce potem na biskupa genewskiego w roku 1602. Zaczął teraz gorliwie zajmować się swoją diecezją; pracował zarówno z duchowieństwem, jak i wśród ludu, głosił także nauki wielkopostne poza granicami swojej diecezji. Napisał również kilka instrukcji wychowania wiernych. W roku 1610 z pomocą hrabiny de Chantal założył zakon wizytek, obecnie znany jako zakon św. Joanny Franciszki.
Wśród nieustannych zajęć duszpasterskich św. Franciszek znalazł czas na napisanie dzieła, które na długie wieki uczyniło go sławnym: “Wstęp do życia pobożnego” (1609). Dzieło to ukazuje, jak można uświęcić zwyczajne życie; dla autora nie ma nieważnych problemów, pisze nawet o strojach, uciechach itd. Jego jedynym celem jest doprowadzić czytelnika do miłości Boga i naśladowania Chrystusa.
W epoce odznaczającej się fanatyzmem i zaciekłością sporów św. Franciszek objawia wprost wyjątkowy umiar i łagodność. Jego gorliwość duszpasterska, troska o uświęcanie świeckich i przystosowywanie życia religijnego do nowych potrzeb, jest kamieniem milowym w historii życia duchowego. Umarł w roku 1622 ze słowem “Jezus” na ustach; kanonizowany został w roku 1665.
Modlitwa: Boże, z Twojej woli dla zbawienia ludzi święty Franciszek Salezy, biskup, stał się wszystkim dla wszystkich, spraw, abyśmy za jego przykładem służyli bliźnim i dawali im odczuć Twoją ojcowską miłość. Amen.
25 stycznia – wspomnienie Nawrócenie św. Pawła, apostoła

Św. Paweł urodził się w Tarsie w Cylicji w rodzinie żydowskiej. Rodzice wywodzili się z pokolenia Beniamina. Był obywatelem rzymskim. Jeśli jako “młody człowiek” był świadkiem ukamienowania św. Szczepana, a jako “starzec” korespondował z Filemonem, musiał urodzić się prawdopodobnie przed początkiem ery chrześcijańskiej.
W celu uzupełnienia wiedzy wysłano go do Jerozolimy, gdzie był uczniem starszego Gamaliela. Wkrótce stał się wytrawnym znawcą dawnego prawa. Posiadł również umiejętność egzegezy i sztukę dysputy. Jako przekonany i gorliwy faryzeusz powrócił do Tarsu jeszcze zanim Chrystus rozpoczął swoją działalność w Palestynie.
W jakiś czas po śmierci Chrystusa, św. Paweł ponownie udał się do Palestyny. Głębokość przekonań i pobudliwe usposobienie rozwinęły się u niego w prawdziwy fanatyzm skierowany przeciwko chrześcijaństwu. Wziął udział w ukamienowaniu pierwszego męczennika św. Szczepana i w zawziętym prześladowaniu chrześcijan.
Na polecenie najwyższego kapłana wyruszył do Damaszku, ażeby wyłapać tam chrześcijan i dostarczyć ich do Jerozolimy. Około północy, niedaleko Damaszku, nagle rozbłysła wokół niego światłość niebieska, ukazał mu się Jezus w Swym uświęconym ciele i zwracając się do niego, przestrzegł przed wykonaniem polecenia arcykapłana. W duszy św. Pawła dokonała się gwałtowna zmiana. Nawrócił się na wiarę chrześcijańską i został jej apostołem.
Modlitwa: Wszechmogący Boże, obchodzimy dzisiaj nawrócenie świętego Pawła Apostoła, którego powołałeś do głoszenia Dobrej Nowiny wszystkim narodom, spraw, abyśmy za jego przykładem dążyli do Ciebie i świadczyli wobec świata o prawdzie Twojej Ewangelii. Amen.
26 stycznia – wspomnienie Św. biskupów Tymoteusza i Tytusa

Św. Tymoteusz pochodził z Listry w Grecji. Ojciec jego był Grekiem, matka – Żydówką. Był wychowany w pilnym czytaniu Ksiąg Świętych. Jego matka Eunice, babka Lois i on sam prawdopodobnie nawrócili się podczas pierwszego pobytu św. Pawła w Listrze. Kiedy św. Paweł podczas drugiej podróży misyjnej ponownie przybył do Listry, polecono mu św. Tymoteusza. Apostoł wybrał go na swojego towarzysza. Potem niejednokrotnie wysyłał go w trudnych, poufnych misjach.
Św. Tymoteusz był naocznym świadkiem pierwszego uwięzienia swojego mistrza w Rzymie. Następnie towarzyszył mu jeszcze w ostatniej podróży misyjnej i pozostał w Efezie, aby zaopiekować się tamtejszymi chrześcijanami. Na krótko przed śmiercią Apostoł napisał do niego, wzywając go do powrotu jeszcze przed zimą. Jak głosi legenda, św. Tymoteusz spędził resztę życia w Efezie jako biskup. Został ukamienowany w zimie roku 97; miał wtedy przeszło osiemdziesiąt lat.
Św. Tytus był przyjacielem i uczniem św. Pawła, który mianował go biskupem Krety. Około roku 56 św. Paweł wysłał go w misji do Koryntu, aby zreformował tamtejszą gminę chrześcijańską. Wieść niesie, że należał do najulubieńszych uczniów św. Pawła. W roku 64 św. Paweł wystosował doń list, zalecając mu, aby troszczył się o swoich wiernych. Św. Tytus towarzyszył św. Pawłowi i św. Barnabie na synodzie w Jerozolimie. Nie był obrzezany i chociaż na synodzie judaiści nalegali, aby poddał się temu rytuałowi, św. Paweł odmówił. Według tradycji św. Tytus powrócił na Kretę, by sprawować swój urząd biskupi. Umarł w Gortynie około roku 96.
Modlitwa: Boże, Ty obdarzyłeś apostolskimi cnotami świętych Tymoteusza i Tytusa, spraw przez ich zasługi, abyśmy sprawiedliwie i pobożnie żyjąc na tym świecie, mogli dojść do niebieskiej ojczyzny. Amen