27 października – Niedziela, rocznica poświęcenia kościoła własnego
ROZWAŻANIE SŁOWA BOŻEGO – LECTIO DIVINA
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – PAŹDZIERNIK
ŚWIĘCI I BŁOGOSŁAWIENI – LISTOPAD
JUBILEUSZOWY – ROK ŚWIĘTY 2025 – PIELGRZYMI NADZIEI
ENCYKLIKA “UMIŁOWAŁ NAS” OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA O MIŁOŚCI LUDZKIEJ I BOŻEJ SERCA JEZUSA CHRYSTUSA
Ewangelia (Mk 10, 46b-52)
Uzdrowienie niewidomego z Jerycha
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Gdy Jezus wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. A słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!»
Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się na nogi i przyszedł do Jezusa.
A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?»
Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał».
Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
ROZWAŻANIE
W Tobie, Boże żywy, moje serce i ciało zadrżały, a moja dusza rozradowała się w Tobie, moim prawdziwym zbawieniu. Kiedy moje oczy ujrzą Ciebie, Boże nad bogami, mój Boże? Boże mojego serca, kiedy rozradujesz mnie widokiem słodyczy Twego oblicza? Kiedy spełnisz pragnienie mojej duszy przez objawienie Twojej chwały?
Mój Boże, Ty jesteś moim wybranym dziedzictwem, moją mocą i chwałą! Kiedy wejdę do Twojej potęgi, aby ujrzeć Twoją moc i chwałę? Kiedy zamiast ducha smutku, odziejesz mnie w płaszcz uwielbienia, aby zjednoczone z aniołami wszystkie moje członki złożyły Ci ofiarę radości? Boże mojego życia, kiedy wejdę do tabernakulum Twojej chwały, aby śpiewać Ci w obecności wszystkich świętych i głosić z duszy i serca, że Twoje zmiłowanie nade mną było wspaniałe? Kiedy sieć tej śmierci się rozedrze, aby moja dusza mogła Cię ujrzeć bez pośredników? […]
Kto się nasyci widokiem Twojej jasności? Jakiego oka potrzeba będzie do spoglądania, a ucha do słuchania w podziwianiu chwały Twojego oblicza? (Odniesienia biblijne: Ps 84,3; Ps 71,16; Łk 1,47; Iz 61,10; Ps 27,6; Rdz 19,19)
Źródło: https://ewangelia.org/PL/gospel/2024-10-27
OGŁOSZENIA PARAFIALNE
1. W niedzielę 27 października – Niedziela, rocznica poświęcenia kościoła własnego (wspomnienie świętych męczenników Sabiny, Wincentego i Chrestyna), Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30.
2. W poniedziałek 28 października, święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – Msza Święta z Różańcem o godz. 17:00.
3. We wtorek 29 października, wspomnienie św. Felicjana, męczennika – Msza Święta z Różańcem o godz. 17:00.
4. W środę 30 października, wspomnienie bł. Benwenuta Bojaniego oraz bł. Dominika Collins, zakonnika i męczennika – Msza Święta z Różańcem o godz. 17:00.
5. W czwartek 31 października, wspomnienie św. Alfonsa Rodriguez, zakonnika – Msza Święta z Różańcem o godz. 17:00.
6. W piątek 1 listopada, UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH – Spowiedź 7:30 i 13:30, Msze Święte 8:00 i 14:00, po Mszy Świętej procesja na cmentarzu, o godz. 15:00 Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Z uroczystością Wszystkich Świętych łączy się OKTAWA – czyli obchód uroczystości przez 8 dni, z możliwością – będąc w stanie Łaski Uświęcającej i nie przywiązanym do żadnego grzechu, odmawiając modlitwy w INTENCJACH Ojca Świętego i za zamarłych – zyskiwania odpustów codziennie za jedną zmarłą osobę.
7. W sobotę 2 listopada, wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – Msze Święte o godz. 8:00 i 15:00 (z koronką do Miłosierdzia Bożego), za zmarłych śp. parafian, za dawnych mieszkańców Górzanki, Woli Górzańskiej, Tyskowej i Radziejowej.
8. W niedzielę 3 listopada – Trzydziesta Pierwsza Niedziela Zwykła, Msze Święte o godz. 8:00 i 11:00, Różaniec o godz. 10:30. Po obu Mszach Świętych zmiana tajemnic różańcowych.
KRUCJATA WYZWOLENIA CZŁOWIEKA
Dołącz do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka
28 października – wspomnienie świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Św. Szymon, prawdopodobnie w odróżnieniu od Szymona Piotra zwany kananejczykiem (od aramejskiego: „kanna – gorliwiec”) lub zelotą (co oznacza to samo po grecku), należał wpierw do grona żarliwych wykonawców zakonu. W Ewangelii poza tym, że jest wymieniony między dwunastoma apostołami, nic o nim nie słyszymy. Po zesłaniu Ducha Świętego miał głosić Ewangelię w Egipcie, potem razem z Judą Tadeuszem w Persji, gdzie miał ponieść śmierć za Chrystusa na krzyżu, wedle innej wersji – przepiłowany, stąd na obrazach przedstawiany z piłą.
Św. Juda Tadeusz, w Ewangelii św. Marka zwany tylko Tadeuszem, natomiast w Ewangelii św. Łukasza – Judą Jakubowym, syn Alfeusza i Marii, brat Jakuba Mniejszego, był bliskim krewnym Chrystusa. Jest znany jako autor jednego z listów katolickich, skierowanego do gmin chrześcijańskich, przede wszystkim w Palestynie, między rokiem 64 a 66. Wedle tradycji Kościoła Zachodniego nauczał w Mezopotamii i Persji, gdzie poniósł śmierć męczeńską, zabity pałkami.
W niektórych krajach szerzy się ostatnio jego kult jako patrona w sprawach beznadziejnych. Przedstawia się go nieraz z wizerunkiem Chrystusa, na podstawie legendy o Abgarze. Abgar V, król Edessy, współczesny Chrystusowi, miał wysłać poselstwo czy list do Pana Jezusa z prośbą o zdrowie dla siebie. Poseł miał namalować portret Zbawiciela; obraz uzdrowił króla. Później jeden z uczniów Pańskich, Adeusz – wedle innej wersji Tadeusz – ochrzcił Abgara i otrzymał obraz. Legenda ta jednak, opisana przez Euzebiusza z Cezarei, nie ma żadnych podstaw historycznych.
Modlitwa: Boże, Ty doprowadziłeś do poznania Twojego imienia przez nauczanie świętych Apostołów, spraw za wstawiennictwem świętych Szymona i Judy Tadeusza, aby Twój Kościół stale wzrastał, pociągając do wiary nowe narody. Amen.
29 października – wspomnienie św. Narcyza, biskupa Jerozolimy
Św. Narcyz urodził się pod koniec I wieku. Miał prawie osiemdziesiąt lat, gdy zasiadł na tronie biskupa Jerozolimy. Na skutek fałszywych oskarżeń sam na pewien czas usunął się ze stolicy biskupiej. U ludu jednak cieszył się poważaniem. Opuściwszy Jerozolimę, zamieszkał w samotni, gdzie spędził kilka lat. Podczas jego nieobecności biskupstwem zarządzali kolejno trzej biskupi. Po powrocie do diecezji wziął w swoje ręce administrowanie, ale chyląc się pod ciężarem wieku uczynił Aleksandra swoim koadiutorem. Nadal służył wiernym i innym Kościołom usilnymi Modlitwami i poważnymi wezwaniami do zjednoczenia i zgody.
W roku 195, św. Narcyz razem ze św. Teofilem, biskupem Cezarei, przewodniczył soborowi palestyńskiemu, na którym m. in. wydano dekret, że Wielkanoc ma być zawsze obchodzona w niedzielę.
Zmarł w wieku stu szesnastu lat. Twierdzono, że był cudotwórcą (pewnego dnia przemienił wodę w oliwę, aby zasilić lampki w kościele w wigilię Wielkanocy).
Modlitwa: Boże, który uczyniłeś św. Narcyza przykładem wielkiej miłości i wiary, która podbija świat, i dołączyłeś go do grona Świętych Pasterzy, spraw, abyśmy dzięki niemu trwali w wierze i miłości, i wzięli udział w jego chwale. Amen.
30 października – wspomnienie św. Marcela, męczennika
W roku 298 niezwykle uroczyście obchodzono urodziny cesarza Maksymiliana. Marcel, chrześcijanin, centurion jednego z legionów stacjonujących wtedy w Hiszpanii, odmówił wzięcia udziału w pogańskich ceremoniach, rzucił broń i odznaki wojskowe.
Prefekt legionu rozkazał, aby Marcela wtrącono do więzienia. Postawiony przed prefektem, Marcel stwierdził, że jest chrześcijaninem; sprawa oparła się o najwyższe władze. Sąd w Tangerze, dokąd odesłano Marcela, wydał wyrok śmierci za dezercję i bezbożność. Notariusz Kasjan odmówił napisania wyroku, który, jak oświadczył, uważał za niesłuszny. W konsekwencji został również skazany na śmierć. Św. Marcel został ścięty 30 października, a św. Kasjan 3 grudnia. Istnieją autentyczne akta tego procesu.
Modlitwa: Wszechmocny, wieczny Boże, który pozwoliłeś świętemu Marcelowi oddać życie w walce o sprawiedliwość, spraw, abyśmy dzięki niemu mogli przezwyciężyć wszystkie przeciwności i zawsze dążyli ku Tobie, który jesteś życiem. Amen.
31 października – wspomnienie św. Wolfganga, biskupa Ratyzbony
Urodzony w Szwabii około roku 925, św. Wolfgang był jednym z najwybitniejszych ludzi swoich czasów. Studiował w sławnym opactwie Reichenau, następnie nauczał w szkołach katedralnych w Wuerzburgu i Trewirze.
Wstąpiwszy do benedyktynów, wykładał w głównej szkole opactwa Einsiedeln w Szwajcarii; dzięki jego wiedzy, pobożności i wszechstronnym zdolnościom szkoła wkrótce stała się najlepsza w kraju. Po uzyskaniu święceń kapłańskich, wraz z grupą mnichów wyruszył na misje do Panonii. Wkrótce został mianowany arcybiskupem Ratyzbony (dziś Regensburg). Rządził diecezją przez dwadzieścia dwa lata, ciesząc się czcią i szacunkiem zarówno ludu, jak i dworu królewskiego. Był wychowawcą św. Henryka II, późniejszego cesarza. Odnowił życie kanoniczne swego kleru, zreformował klasztory, założył biskupstwo w Pradze. Zmarł w roku 994, kanonizowany w roku 1052.
Modlitwa: Boże, Światłości i Pasterzu dusz, który ustanowiłeś św. Wolfganga biskupem w Twoim Kościele, by karmił wiernych słowem i kształtował przykładem, spraw, abyśmy dzięki niemu zachowali wiarę, której on nauczał i podążali drogą, którą on nam ukazał. Amen.