4 sierpnia – XVIII Niedziela Zwykła

ŚWIĘTO KU CZCI BOGA OJCA STWORZYCIELA

Bóg Ojciec przemawiając do s. Eugenii Ravasio prosił, aby w dniu 7 sierpnia obchodzić święto ku czci Boga Ojca. Dlaczego akurat 7 sierpnia? Ponieważ jest to dzień, który następuje po Przemienieniu, w którym Ojciec dał słyszeć Swój głos na Taborze: „Oto Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie!” (Mt 17,5).

„Pragnę, żeby jeden dzień lub przynajmniej jedna niedziela była poświęcona dla uczczenia Mnie w szczególny sposób pod imieniem Ojca całej ludzkości. Chciałbym, aby to święto miało własną Mszę i oficjum. Nie trudno znaleźć teksty w Piśmie Świętym. Jeżeli pragniecie oddać Mi tę szczególną cześć w niedzielę, wybieram pierwszą niedzielę sierpnia; jeżeli w dzień powszedni, chciałbym, aby to był zawsze siódmy dzień tego miesiąca” – tymi słowami, przed ponad osiemdziesięcioma pięcioma laty, zwrócił się za pośrednictwem Matki Eugenii Ravasio, do papieża Piusa XI, sam Bóg Ojciec, w swoim jedynym dotąd, uznanym przez Kościół, objawieniu ubiegłego wieku.

A jednak spodobało się Panu, Bogu Ojcu Wszechmogącemu, Stworzycielowi nieba i ziemi oraz wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych, uchylić nieco zasłony głębokiej tajemnicy Swego, pełnego Miłości ukrycia, skrywającej Go przez wieki przed ludzkimi oczami. Uczynił to 1 lipca oraz 12 sierpnia 1932 roku za pośrednictwem Włoszki – Matki Eugenii Elisabetty Ravasio (4.IX.1907-10.VIII.1990) ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Apostołów.

Jest to jedyne, jak dotąd, uznane przez Kościół (po 10 latach bardzo rygorystycznych badań) za autentyczne, objawienie dokonane przez Boga Ojca (co ciekawe, zostało ono przekazane Matce Eugenii po łacinie, w języku całkowicie jej nieznanym). Biskup Grenoble – Alexandre Caillot, który powołując w 1935 roku komisję ekspercką zapoczątkował, trwający dekadę, proces diecezjalny badający autentyczność objawienia zwraca uwagę na następującą sprawę: Przedmiot misji, który byłby powierzony Matce Eugenii jest sprecyzowany i z doktrynalnego punktu widzenia wydaje mi się słuszny i stosowny. Przedmiot ścisły: poznać i czcić Ojca, przede wszystkim przez ustanowienie specjalnego święta, o które proszony jest Kościół.
​
Proces ustalił, że święto liturgiczne ku czci Ojca mieściłoby się w zarysie całego katolickiego kultu, zgodnie z tradycyjnym duchem modlitwy katolickiej, która wznosi się ku Ojcu za pośrednictwem Syna, w Duchu Świętym, jak to wykazują modlitwy Mszy i liturgiczne ofiarowanie chleba i wina Ojcu w Świętej Ofierze. Z drugiej strony jest rzeczą dziwną, że nie istnieje żadne specjalne święto ku czci Ojca: Trójca Święta jest czczona jako taka, Słowo i Duch Święty są czczeni w ich misji, w ich przejawach zewnętrznych, tylko Ojciec nie ma własnego święta, które zwróciłoby uwagę chrześcijan na Jego Osobę.

​(…) Pierwszym skutkiem specjalnego święta byłoby wniesienie porządku w pobożność wielu chrześcijan i przypomnienie im zalecenia Boskiego Zbawiciela: „Wszystko to, o co prosić będziecie Ojca w Imię moje…” i następnie: „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz…”. Jednocześnie liturgiczne święto ku czci Ojca pomogłoby im także podnieść wzrok ku temu, którego św. Jakub Apostoł nazywał: “Ojcem świateł, od którego otrzymujemy każde dobro i wszelki dar doskonały…” Przyzwyczaiłoby dusze do zauważania dobroci Bożej, dobrodziejstw Boga i Jego ojcowskiej Opatrzności. (…) Czy takie święto nie porwałoby ku życiu nadprzyrodzonemu, logicznie pociągającemu dusze ku Ojcu w duchu dziecięctwa? W duchu wiary ludzie zdawaliby się wtedy na Wolę Ojca.

​Choć liturgiczne święto, ku czci Ojca całej ludzkości nie zostało jeszcze wprowadzone w Kościele powszechnym, to piękna ikona Boga Ojca namalowana według zaleceń Matki Eugenii Ravasio znajduje się dziś i odbiera cześć w wielu katolickich świątyniach, również na terenie naszego kraju.

Wielka chrześcijańska średniowieczna mistyczka, św. Gertruda z Helfty, obdarowana została niegdyś łaską ujrzenia cudownego i przejmującego zdarzenia eucharystycznego, które opisała następująco: Pan Jezus Hostię, którą trzymał w ręce, zanurza jakby w Sercu Boga Ojca i wyjmuje czerwoną jak krew. Może warto pochylić się w tych sierpniowych dniach, w sposób szczególny, nad tajemnicą Boga Ojca, Jego Potęgi, Jego Wszechmocy, Jego Przedwiecznej Mądrości, ale przede wszystkim bezmiaru Jego Miłości do nas, która nigdy nie ustaje.

Mówcie: „Ojcze! Ojcze!”. I nie ustawajcie w powtarzaniu tego słowa. Czy nie wiecie, że za każdym razem, gdy je wypowiadacie, Niebo promienieje radością Boga? Gdybyście tylko tyle mówili, ale z prawdziwą miłością, modlilibyście się już w sposób miły Panu – uczy nas Zbawiciel (M. Valtorta Poemat Boga-Człowieka). A umiłowany uczeń Chrystusa – św. Jan Ewangelista woła w zachwyceniu: Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy (1J 3,1). I chyba nie sposób nie zachwycić się razem z nim.

Błogosławiony Jesteś Ojcze, Panie nieba i ziemi!źródło: mateusz.bydgoszcz.pl